Далучэнне Крыма да Расіі магло быць апошняй воляй бацькі Пуціна

Пуцін разам з некалькімі сябрамі з ліку сваіх пецярбургскіх калег наведаў бацьку ўлетку 1999 года, нядоўга да яго смерці. Уладзімір Спірыдонавіч цяжка хварэў на рак, ускладнены праблемамі з сэрцам, і ляжаў у анкалагічным дыспансеры ў Пецярбургу. Многія гады пазней, падчас прамой лініі ў 2017 годзе, Пуцін прызнаўся, што ягонаму бацьку спачатку паставілі няправільны дыягназ, і магчыма, час на лячэнне быў страчаны.

Бацька Пуціна быў упэўнены, што яго сын вось-вось узначаліць краіну (пра гэта тады ведала, магчыма, толькі «сям’я» Барыса Ельцына), і таму пакладаў на спадчынніка палітычныя надзеі.

Бацька сказаў Пуціну-малодшаму, што спадзяецца, што некалі Крым зноў вернецца да Расіі. Уладзімір Спірыдонавіч таксама прызнаўся сыну, што сумаваў па дзяржаўным гімне Савецкага Саюза, які быў адменены пасля распаду СССР у 1991 годзе. Гэтую частку размовы аўтарам кнігі пераказаў чалавек, блізка знаёмы з адным з наведвальнікаў бальніцы.

Журналісты лічаць, што гэтая гісторыя можа аказацца апокрыфам, але вылучаюць важны факт, які часта забываецца іншымі біёграфамі Пуціна. Крым, а дакладней — база расійскага (і раней савецкага) флоту ў Севастопалі, — быў дарагім месцам для Пуціна-старэйшага. Ён правёў там нейкі час перад вайной як матрос на падлодцы Чарнаморскага флоту.

Пуцін-малодшы ўпершыню згадаў севастопальскі эпізод бацькоўскай біяграфіі ў артыкуле, апублікаваным напярэдадні 9 траўня 2015 года, то бок на першую гадавіну акупацыі Крыма (гэты артыкул таксама адметны тым, што ў ім прэзідэнт Расіі пераблытаў даты смерці бацькі і маці)

Фотаздымак маладога бацькі ў флоцкай бесказырцы заўсёды стаяў у працоўным кабінеце прэзідэнта Расіі (як стала вядома з інтэрв’ю Олівера Стоўна) і менавіта з ім ён шэсць разоў удзельнічаў у маршы «Бессмяротны полк». «Адным словам, крыма-марская частка сямейнай гісторыі відавочна была важная Пуціну», — падсумоўваюць журналісты.

Дзяржаўны гімн, аўтарства Аляксандра Аляксандрава, Пуцін-малодшы вярнуў нашмат раней, чым Крым. Гэта, па сутнасці, стала адным з першых рашэнняў Пуціна пасля абрання прэзідэнтам у 2000 годзе.

Увосень да яго на прыём прыйшлі спартсмены з скаргай: падчас уручэння на Алімпіядзе ў Сіднэі-2000 ім няма чаго было спяваць. Сапраўды, з 1991 па 2000 год у Расіі быў, так бы мовіць, часовы гімн — мелодыя «Патрыятычнай песні» кампазітара Міхаіла Глінкі без слоў. Савецкі гімн быў вернуты з вялікай спешкай — ужо ў снежні 2000 года быў прыняты адпаведны закон, і ў навагоднюю ноч новы-стары гімн гучаў у эфіры расійскага тэлебачання.

• 1
• 2
• 1
• 6
• 0
• 0
• 4
• 0