Дашкевіч пасля 15 сутак: У ізалятары прымушалі ўставаць пад гімн, хочуць, каб хтосьці так палюбіў Лукашэнку
Палітык, грамадскі дзеяч Зміцер Дашкевіч выйшаў на волю пасля 15 сутак арышту, якія ён адбываў у ізалятары Мінскага раёна на вуліцы Скарыны.
Змітра затрымалі за варту памяці ля рэстарана «Паедзем, паядзім» у Курапатах. Гэты першы выпадак, калі Дашкевіча арыштавалі менавіта за гэта, раней улады заплюшчвалі вочы на знаходжанне актывістаў ля кабака. Сваімі ўражаннямі ад зняволення Зміцер падзяліўся з «Нашай Нівай».
«Сядзелася гэтым разам у стандартных умовах. Пасля той катоўні, што была на Акрэсціна, ледзь не санаторый.
Адзінае — гімн урубалі ранкам а шостай і перад адбоем. Уключаюць, а пасля носяцца, хочуць, каб зэкі ўставалі. Відаць, хочуць, каб палюбілі Лукашэнку. Адзін мне крычаў: «Ты ў якой краіне жывеш! Ты хіба не чуеш, што гімн грае?» Хаця ў цэлым ахоўнікі былі менш беснаватыя, чым на Акрэсціна.
Палітычныя былі: з Новай Баравой людзі, там зачысткі адбываліся праз сцягі, з іншых раёнаў. Спачатку сядзеў у чатырохмясцовай камеры, потым — у васьмімясцовай. Столькі нас у камеры і было.
Здзівіла, калі пабачыў расійскіх грамадзян, якія сядзяць там па паўтара года, па восем месяцаў, чакаючы дэпартацыі. Расійская ўлада так любіць сваіх грамадзян, што ў «саюзнай дзяржаве» не можа іх вывесці па паўтара года, зрабіць ім пашпарт.
Троху здзівіла мяне затрыманне, але я разумеў, што рана ці позна пачнуць браць. На жаль, гэта было зразумела, калі вуліца суцішыцца, то пачнецца жорсткая расправа з іншадумцамі. Наўрад ці гэты чалавек даруе, што паўгода яго трымалі на мяжы сыходу, таму расправа будзе працягвацца.
Чытаў кнігі. У мяне з сабой быў Новы Запавет. Я зразумеў, што трэба яго заўжды з сабой насіць. Быў Генрых Сянкевіч, браты Стругацкія — з цікавага чытва.
Калі бел-чырвона-белы сцяг забароняць, то для сімвала гэта будзе толькі на карысць. Колькі б яны ні забаранялі, але сцяг перажыў семдзясят гадоў савецкага тэрору і ўваскрос, нягледзячы на тое, што яго ведалі толькі адзінкі гісторыкаў. То цяпер тым больш, сотні тысяч людзей дзеля яго ахвяруюць сабой, уздымаюць сцяг. Са мной у камеры сядзелі хлопцы з Новай Баравой. Дык расказвалі, што робяць, каб сцяг знайсці: шыюць самі, з Кітая замаўляюць. Гэта ўжо не спыніць, гэты народны рух не задушыш юрыдычнымі захадамі.
Буду разважаць, што рабіць з курапацкай вартай. Я стаяў там 2,5 года і ніхто не лічыў гэта пікетам, а цяпер палічылі злачынствам. Трэба добра разважыць над усім».
Цяпер чытаюць
«Я не хачу адпускаць жыццё». У пісьменніцы Святланы Курс рак на позняй стадыі5
Каментары