«Tata»: śpiektakl Kupałaŭskaha, jaki ŭzrušvaje

Ja hladžu nie 100% repiertuara Kupałaŭskaha, ale kala 85%, i ŭ maim asabistym rejtynhu apošnich hadoŭ śpiektakl «Tata» zaniaŭ pieršaje miesca. (Na druhim — «Viasielle» ci «Biełaruś u fantastyčnych apaviadańniach».)

Śpiektakl — rodny, ščymlivy, fiłasofski, mistyčny, z nacyjanalnym uchiłam (darujcie kastrubavaty epitet). Z adnaho boku, pakazany kod ź biełaruskaj rodavaj pamiaci — «baćka, chata, studnia». Ź inšaha — heta nie «mužyk-biełarus» hatunku 1905 hoda, a avanhardnaja pastanoŭka.

Dadać fantastyčnuju scenahrafiju i vydatnuju ihru akcioraŭ — na dźvie hadziny pahłyblaješsia ŭ inšyśviet.

Jak heta vodzicca ŭ nas, na taki śpiektakl było mała recenzij.

Pryčym na sajcie «Budźma» była admoŭnaja. Jaje aŭtar za chvojami nie bačyć lesu. Jon zasiarodžvajecca na druhasnym: cynkavanaje viadro na scenie zanadta novaje, mebla a-la «Pinskdreŭ» pravincyjnaja, vadkaje myła na viaskovym rukamyjniku niedarečnaje. Ja taho myła navat nie zaŭvažyŭ, i mnie bolš da dušy Hamlet u vykanańni Uładzimira Vysockaha — u džynsach i vadałazcy, čym u rekanstrujavanych strojach časoŭ Šekśpira. Kali śpiektakl «zaciahvaje», drobiaź nieistotnaja.

Mahičnuju dzieju z suchoha tekstu robić tut scenahrafija — praca režysiora, aŭtara muzyki i hałoŭnaha mastaka.

Skarystany trochekranny «zadnik», na jaki prajektujecca čorna-biełaje emacyjnaje videa. Muzyka pasuje dziei, stvaraje razam ź videa adpaviedny nastroj.

Zadziejničanyja padłoha, jakaja apuskajecca, i płatformy, što ruchajucca, — i ŭsio darečy. U finalnych scenach, kali na try płoskaści prajektujecca zornaje nieba i zapuskajecca štučny dym — stvarajecca ŭražańnie, što my płyviom niedzie ŭ kosmasie, pa Zornym šlachu…

Pjesa Dźmitryja Bahasłaŭskaha — vydatnaja. Ciešyć, što heta naš suajčyńnik.

Kali hladzieŭ pastanoŭku, mnie pryhadaŭsia tvor Andreja Fiedarenki «Ciša». Tam, jak i ŭ pjesie, padymajecca tema: čamu zdarajecca, što svajaki stanoviacca horšyja za čužych.

Tema «baćka-syn» u śpiektakli ŭźniataja ščyra i dalikatna.

Raman Padalaka syhraŭ syna Sašu arhanična i praŭdapadobna, što b ni kazaŭ budźmaŭski recenzient. Aŭtar pjesy zrabiŭ jaho vajskoŭcam, kab pakazać doŭhuju adsutnaść doma, ale Saša nie «sałdafon» biazdušny. Rola Taty najhałoŭnaja ŭ pjesie, i Hienadź Aŭsiańnikaŭ taksama hraje jaje bliskuča.

I jašče adzin momant: tolki my, biełarusy, možam acanić apaviadańnie Paŭła Kaściukieviča pra ašmianskich babulek-kantrabandystak. Taksama i hety tvor Bahasłaŭskaha blizki tolki nam, jakija žyli štoleta na kanikułach u draŭlanych chatach u babul i dziadul i pili vadu sa studniaŭ.

Śpiektakl nie zaklikaje, nie vučyć, što rabić ci čaho nie rabić.

Jon pakazvaje nam nas. Śpiektakl padobny da mocnych, ale žyćciova niebiaśpiečnych lekaŭ. Kali pryniać raz — padziejničajuć, kali niekalki razoŭ zapar — mohuć zabić čałavieka. Tak i druhi (ci treci) prahlad zabje ŭražańni, zastaniecca ŭ dušy, jak u krytyka, što ŭ viaskovym rukamyjniku niepraŭdapadobna hladzicca vadkaje myła.

* * *

«Tata» — śpiektakl Kupałaŭskaha teatra pavodle pjesy Dźmitryja Bahasłaŭskaha «Cichi šorhat sychodziačych krokaŭ». Premjera była ŭ kastryčniku 2014.

Režysior — Kaciaryna Avierkava (u Kupałaŭskim staviła śpiektakli «Zima» i «Ofis»).

Dekaracyi — hałoŭny mastak teatra Barys Hierłavan. Muzyka — Maciej Saburaŭ.

Pavodle siužeta, były vajskoviec Alaksandr (Raman Padalaka, Siarhiej Rudenia) viartajecca paśla śmierci baćki (Hienadź Aŭsiańnikaŭ, Hienadź Harbuk) u rodnuju chatu.

Siostry Alaksandra chočuć pradać budynak. Hałoŭny hieroj suprać. Alaksandr sprabuje razabracca, ci lubiŭ jaho baćka, jaki navat paśla śmierci prychodzić da jaho ŭ snach.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0