Kavieryn: Ja dumaju, Cichanoŭski zapłakaŭ tamu, što cudoŭna razumieje: piać hadoŭ piekła byli daremnyja
«U tym liku i pa takich, jak ja, płakaŭ Siarhiej Cichanoŭski. Jon apłakvaŭ — mianie». Viadučy «Obyčnoho utra» Kanstancin Kavieryn adreahavaŭ na ślozy Siarhieja Cichanoŭskaha. Pryvodzim jaho post całkam.
Čamu płakaŭ Cichanoŭski?
Davajcie pasprabujem zhadać našy apošnija piać hadoŭ. Jak my chadzili na pratesty, jak paśla bajalisia tak, što hatovyja byli pisać pad siabie, kali dumali, što voś-voś za nami pryjduć. Jak hublali pracu, jak uciakali, dryžačy na miažy. Jak sprabavali namacać hlebu pad nahami ŭ emihracyi, jak nočču płakali ŭ padušku… Ale heta ŭžo zusim, ja razumieju. A kali zastalisia, pačali žyć, źmirylisia, pierahledzieli pohlady, stali na bok vyradkaŭ? A kali zastalisia i nie stali na ich bok? Jak strašna kožny dzień — što zabiaruć, praŭda? Boža moj, miljon padziej! Miljon!
A jak radavalisia, kali atrymlivałasia, naprykład — na moračka. Albo kupić niešta, niejkuju mašynu. A ŭ kahości — i kvateru atrymałasia. Nu, mała što tam, za aknom, — nie viečna ž u smutku! Žyć ža treba jak-niebudź!
Och, kolki ŭsiaho! I radasnaha, i nie vielmi. Ale ŭsio ž taki bolš — radasnaha. Tak, emihracyja, ale — žyćcio. Niešta novaje. Cikavaje. Tak, zastalisia, ale — žyćcio. I — dalej, dalej, dalej: płany, mety, dni narodzinaŭ, karparatyvy, piatnicy z subotami, urešcie.
Uvieś hety čas, dzie b my ni byli, jak by siabie ni adčuvali, čym by ni zajmalisia — kožny naš dzień, zimovy i letni, kožnuju našu hadzinu i kožnuju siekundu — uvieś hety čas jon siadzieŭ u adzinočnaj kamiery biez mahčymaści pačuć ci abniać svaich dziaciej i svajho kachanaha čałavieka. U adzinočcy. Adzin. Piać hadoŭ.
«Vam było lahčej», — kaža jon. I jon maje racyju. Nam było lahčej.
Dyk voś, ja dumaju, jon zapłakaŭ nie tolki tamu, što zhadaŭ, jak ciažka jamu było tam, ale i tamu jašče, što praź piać hadoŭ jon vyjšaŭ z kamiery — nie dadomu. Heta strašna pisać, ale, raz užo my damovilisia, kab usio było pa-sapraŭdnamu… Ja dumaju, Siarhiej Cichanoŭski zapłakaŭ tamu, što jon cudoŭna razumieje: piać hadoŭ piekła byli daremnyja.
Ja nie šukaŭ svabody. Ja šukaŭ, dzie mnie budzie lahčej. Kab tolki nie pamirać! Kab tolki nie ŭ turmu! Voś, u tym liku i pa takich, jak ja, płakaŭ Siarhiej Cichanoŭski.
Jon apłakvaŭ — mianie.
«My nie viedali Siarhieja Cichanoŭskaha da siońniašniaj pres-kanfierencyi»
Były palitviazień Koršun asudziŭ Cichanoŭskaha: Vaźmi siabie ŭ ruki. Maich śloz nichto nie bačyć, bo ja mocny
«Ja znachodziŭsia na režymie, jaki nazyvajecca «žestačajšym». Cichanoŭski praź ślozy raskazaŭ pra ŭmovy ŭtrymańnia palitviaźniaŭ
«Ci možna Cichanoŭskaha pad safity i pytać pra płany, a potym pakazvać, jak jon rydaje?»
Cichanoŭski — biełarusam: «Kali vy čakali znak, to voś jon». Prajšła pres-kanfierencyja z vyzvalenymi palitviaźniami
Ciapier čytajuć
Viarnuŭsia ź Litvy — i byŭ aryštavany za danaty. Hety bijołah raniej daśledavaŭ lejkozy — jaho fiłasofija natchniaje5
Kamientary
Kab zrazumieć, što viarnuŭsia nie tudy, adkul zabrali, patrebien čas.
Usio budzie i nayat chutčej čym my dumajem ;)