«My nie viedali Siarhieja Cichanoŭskaha da siońniašniaj pres-kanfierencyi»

Paetka Sabina Bryło na svajoj staroncy ŭ fejsbuku pakinuła karotki mietafaryčny kamientar:

«Jak bycam u čornaj zaviesie niejkaja prarecha źjaviłasia, i adtul sapraŭdnaje, žyvoje śviatło».

Pradstaŭnik abjadnańnia byłych siłavikoŭ «Biełpoł» Uładzimir Žyhar pakinuŭ karotki kamientar: «Cichanoŭski! Dakładna i pa fakcie!»

Dyrektarka «Našaj Nivy» i aŭtarka jutub-prajekta TOK Nasta Roŭda zaŭvažaje:

«My nie viedali Siarhieja Cichanoŭskaha da siońniašniaj pres-kanfierencyi. Čałaviek — hłyba. Mocny, nie złamany. Z hłybokimi pierakanańniami. Zaradžany. Jahonyja ślozy — bolš za lubyja słovy. Heta nie słabaść — heta moc. Poŭnyja pavahi i zachapleńnia słovy pra Śviatłanu havorać i pra samoha Siarhieja. Jak i pra Zialenskaha.

Ja nie razumieju dopisaŭ pra toje, što nie treba zaraz razmaŭlać z palitviaźniami. Što nie čas, što jany nie ŭ tym stanie, što treba emocyjam dać čas astyć. Nie, akurat zaraz treba havaryć. Siarhiej piać hadoŭ razmaŭlaŭ sa ścienami — i voś narešcie jon moža razmaŭlać z tysiačami ci navat miljonami.

Na našych palitviaźniaŭ ciapier hladzić uvieś śviet — i zachaplajecca ich hodnaściu, niazłomnaściu i stryžniem. I płača razam ź Siarhiejem, kali čuje praŭdu pra łukašenkaŭskuju turmu.

Siońnia my ŭpieršyniu daviedalisia, što nasamreč chavajecca za słovam «inkamunikada». I praz što praciahvajuć prachodzić inšyja viaźni. Ja rada, što siońnia była tam. Heta zastaniecca ŭ historyi».

Režysior Mikałaj Chalezin zhadžajecca, što niekatorym było ciažka słuchać Siarhieja praź jaho emacyjny stan, ale nie ličyć jaho źjaŭleńnie na publicy zaŭčasnym.

Chalezin upeŭnieny, što i sam Cichanoŭski, i Śviatłana Cichanoŭskaja ŭśviedamlali ryzyki, ale śviadoma pajšli na hety krok, i heta było pravilna.

Na dumku Chalezina, u vystupie Cichanoŭskaha važna nie «hładkaść», a prysutnaść sapraŭdnaha, žyvoha čałavieka. Emacyjnaść, ślozy, navat humar u ciažki momant — usio heta stvaryła kantrast z «draŭlanymi sałdatami» łukašenkaŭskaj sistemy. 

Chalezin asobna padkreślivaje, što Cichanoŭski pravioŭ piać hadoŭ u poŭnaj izalacyi. I tamu jamu było važna nie prosta vykazacca, a pačuć svoj hołas u publičnaj prastory, «i pačuć jaho prosta ciapier».

«Naŭrad ci kožny z nas u stanie paŭnavartasna ŭśviadomić heta. I daj nam boža nikoli nie pieražyć taho, što pieražyŭ jon za hetyja biaskoncyja piać hadoŭ», — piša Chalezin.

Režysior adznačaje, što mnohija ŭžo abmiarkoŭvajuć mahčymyja supiarečnaści pamiž Siarhiejem, Śviatłanaj i Ofisam, a taksama patencyjnyja palityčnyja ambicyi Cichanoŭskaha.

«Abmiarkoŭvajuć, uśviedamlajučy vielmi niaprostuju dramaturhičnuju kampazicyju, jakaja ŭźnikła vakoł hetaj, abranaj losam, siamji.

Sapraŭdy, historyja, hodnaja kinaekrana ci litaraturnaj sahi. Ale pakul rana kazać pra toje, čaho moža i nie adbycca: ludzi mianiajucca, raźvivajucca, uśviedamlajuć novuju realnaść, i, mahčyma, usie hetyja aściarohi marnyja.

A pakul treba čałavieku, jaki pieražyŭ svajo piersanalnaje piekła, dać mahčymaść vyhruzić ź siabie toj niaścierpny bol, jaki ŭ im nazapasiŭsia. A naša zadača, pa mahčymaści dapamahčy jamu, chacia b prosta vysłuchaŭšy», — piša Mikałaj Chalezin.

Žurnalistka Łuboŭ Łuniova ŭpeŭniena, što razam ź Cichanoŭskim płakali «zusim nie adzinki» tych, chto hladzieŭ pres-kanfierencyju.

«Toje, jak Cichanoŭski adkazvaŭ na pytańni, stvaryła abstanoŭku kuchni, dzie adzin čałaviek raskazvaje tolki blizkim ludziam toje, što nie raskaža niedzie ŭ inšym miescy aficyjna. Nie prosta sucha pra fakty biezzakońnia i biesčałaviečnaści, a voś tak.

Hetuju pres-kanfierencyju treba pakazvać tym, chto nie maje ŭjaŭleńnia ab tym, što takoje «žorstki režym». A ŭ takich umovach znachodziacca sotni čałaviek».

Byłaja palitźniavolenaja Volha Takarčuk adznačaje: «Kali b 5 hadoŭ tamu nie źjaviŭsia taki voś Cichanoŭski, chutčej za ŭsio nie było b błohierki Voli Takarčuk».

Jana ličyć, što emacyjanalnaść Cichanoŭskaha na pres-kanfierencyi całkam apraŭdanaja:

«Pa-inšamu nie mahło być!!! Praź ślozy i emocyi jon vypluchvaŭ ź siabie ŭsio toje dziarmo, bol, strachi, kryŭdy, jakija siadzieli ŭ im usie hetyja 5 hadoŭ. Davajcie nie zabyvać, što ŭ pieršuju čarhu jon žyvy čałaviek (dziakuj bohu, što ŽYVY), jaki prajšoŭ praź piekła, ale zastaŭsia vierny sabie i svaim pryncypam. Ci šmat takich??? Žyćcio pakaža. Žyćcio jašče šmat čaho nam pakaža».

Padobnaha mierkavańnia prytrymlivajecca i režysiorka z Homiela Maryja Bułavinskaja:

«Paśla presuchi Cichanoŭskaha zajšła ŭ fb i pabačyła šmat sumnievaŭ: «Nie treba było ładzić, jon ža jašče nie adyšoŭ ad turmy». Treba było! Jon byŭ jašče bolš charyzmatyčny, čym jaho viedali raniej. Heta było vielmi emacyjna i ščyra. Navošta chavać heta? Ja pad uražańniem. Toje, čaho ŭsie daŭno čakali, pačało ździajśniacca.

Byłaja palitźniavolenaja, redaktarka telehram-kanała «Maja kraina Biełaruś!» Iryna Ščasnaja adznačaje, što dla jaje Siarhiej Cichanoŭski na pres-kanfierencyi stvaryŭ uražańnie «čałavieka z chrybtom»:

«Pavaha. Sumleńnie. Ščyraść — biez napusknoha pafasu, biez hulni na kamieru. Prosta — sapraŭdny».

Žurnalistka Julija Mickievič u svaju čarhu raskazała, što pres-kanfierencyju vyzvalenych palitviaźniaŭ, jakaja praciahvałasia 2 hadziny, hladzieła amal piać hadzin, «staviła na paŭzu, adychodziła ad kampjutara, hłyboka dychała, płakała».

«Kožnaja takaja padzieja — ščaście. Kožnaja takaja padzieja — ščaście. Kožny dzień biez — bol za ŭsich, chto zastajecca ŭ biesčałaviečnych umovach i katavańniach u biełaruskich turmach. Ź niehasnučaj nadziejaj na chutkija źmieny».

Hałoŭnaja redaktarka «Biełsata» Alina Koŭšyk napisała koratka:

«Ja chaču zapomnić hety dzień, dzień, jaki padaryŭ nam nadzieju znoŭ» i raźmiaściła poŭnaje emocyj fota Siarhieja i Śviatłany Cichanoŭskich.

Saŭładalnica KYKY.org Saša Ramanava adznačaje:

«Zdajecca, tolki siońnia padčas kanfy ja zrazumieła, čamu hetaja žančyna piać hadoŭ tamu pajšła zamiest jaho kandydatkaj u prezidenty, kab toje, u što jon vieryŭ, nie było namarna. Jon vielmi jaskravy čałaviek. Dobra, što jany narešcie razam. Bol za toje, što inšyja — pakul nie».

Valeryja Baraviec u svaju čarhu rezka vykazvajecca pra «mocnych mužčyn» i krytykuje mierkavańnie byłoha palitviaźnia Siarhieja Koršuna:

«Časam čałaviečaja biestaktoŭnaść i niedarečnaść moža nabyvać takija katastrafičnyja formy, što źbivaje z noh. Voś ubačyła ja heta, navošta, i nie viedaju, ja prosta nie mahu pavieryć, što čałaviek (čałaviek!) moža takoje vymavić i nie zapnucca. I nie pasaromiecca».

Baraviec pryznajecca, što ŭ 2020-m staviłasia da Cichanoŭskaha «choładna, i (…) z aściarohaj», dumała: «chto zaŭhodna, tolki nie jon». Jaje pužaŭ vobraz «mužłana» i «mača».

Ciapier, praź piać hadoŭ, jak piša žančyna, jana bačyć «čałavieka, jaki płača i kaža: «my taksama ludzi» i płača razam ź im.

«Dla mianie zaŭsiody samym strašnym snom byŭ i budzie čałaviek va ŭładzie, niachaj navat nievialikaj ułady, u kaho nie budzie ŭ sercy hetaha lamantu «my — ludzi!», chto nie budzie hetaha razumieć adrazu ž, u pieršuju čarhu.

My ludzi, i tolki tamu što my ludzi — my vartyja žyć pa-ludsku. My ludzi, i tamu my pavinny pavodzić siabie pa-ludsku. My ludzi, i my abaviazany, abaviazany lubić adzin adnaho, lubić inšych, tamu što jany taksama — ludzi», — dzielicca svaimi dumkami žančyna.

Aŭtarka rezka krytykuje mužčyn, jakija prychoŭvajuć emocyi, hanaracca tym, što «nie płačuć», i ličać heta prykmietaj siły. Naadvarot, u zdušeńni emocyj ŭ sabie — karani depresij, suicydaŭ, dušeŭnaj adzinoty, a taksama chatniaha hvałtu, — piša Valeryja Baraviec. — Dajcie našym dzieciam baćkoŭ, jakija razravucca pry ŭsich i zaraz ad adnoj tolki dumki, što dzieci mohuć ich nie paznać! Z čałaviečymi emocyjami», — zaklikaje Baraviec.

Byłaja dyrektarka «Biełsatu» Ahnieška Ramašeŭskaja iranizuje z tych svaich byłych kaleh, chto ličyć pamyłkaj pravodzić pres-kanfierencyju, kali Siarhiej Cichanoŭski jašče nie adnaviŭsia paśla vyzvaleńnia.

«Oj, supakojciesia. Jon pieražyŭ i horšaje — i vyžyŭ», — piša Ramašeŭskaja.

Na jaje pohlad, «vielmi cikava, jak jon znojdzie svoj šlach u vyhnańni, u prydvornaj kamarylji, što ciapier atačaje jaho žonku, jakaja za hety čas pieratvaryłasia z chatniaj haspadyni ŭ lidarku biełaruskaj apazicyi».

«Prahnozy mohuć być roznyja, ale paśla prahladu pres-kanfierencyi ja, chutčej, aptymistka. Siarhiej, jak mnie zdajecca, znoŭ zojmie daminujučuju rolu ŭ hetaj pary, pry hetym nijakim čynam farmalna nie parušyŭšy pazicyi Śviatłany. A jana, na moj pohlad, pahodzicca na taki raskład, bo jon byŭ i zastajecca dla ich naturalnym», — zaŭvažaje Ramašeŭskaja.

Akramia žančyn svaimi ŭražańniami padzialilisia i mužčyny.

Suzasnavalnik i kiraŭnik dabračynnaha fondu BYSOL Andrej Stryžak ličyć, što padobnyja kanfierencyi nieabchodna pravodzić, kab «usie razumieli što chavajecca za słovami «inkamunikada», «žorstkaje abychodžańnie» i h.d.»

«Emocyi i ślozy i raskaz pra katavańni praz ułasny dośvied — heta chałodny duš dla hramadstva, dzie šmat chto supakoiŭsia i abkłaŭsia dziažurnymi frazami. (…) Empatyja i supieražyvańnie — heta reakcyja na hora inšaha čałavieka, jany ŭźnikajuć kali ty sam čuješ i bačyš što pieražyŭ čałaviek. Vieličeznaja pavaha ŭdzielnikam i ŭdzielnicy pres-kanfierencyi za ščyraść i adkrytaść».

Pravasłaŭnaha śviatara Alaksandra Šramko emocyi Cichanoŭskaha natchniajuć, bo jany realnyja, ludskija i zrazumiełyja kožnamu:

«My najelisia «pravilnych» i vytrymanych pramoŭ i słoŭ, ź jakimi zdajecca i zhodzien, ale jakija ŭžo nie čapajuć. A tut pierad nami žyvy čałaviek, z buraj ščyrych emocyj i pieražyvańniaŭ, z usioj jaho dalikatnaj čałaviečnaściu, ale pry hetym nie złamany, hatovy da dalejšaj baraćby. I heta jakraz i natchniaje. Tamu što ŭsie my čałavieki, i, što hrachu ŭtojvać, časta apraŭdvajem biaździejnaść svajoj słabaściu».

Cichanoŭski, pa słovach aŭtara, nie pretenduje na lidarstva ŭ palityčnym sensie, a bačyć siabie jak hołas, natchnialnik, błohier. Jon prama kaža: «Ja zvyčajny čałaviek, jak i kožny z vas, tamu dziejničajcie, vy zmožacie, ja ž zmoh».

Aŭtar paraŭnoŭvaje heta ź fienomienam Śviatłany Cichanoŭskaj: «Jana nie kłasičny lidar pravadyrskaha kštałtu. Jana taksama nie raz vyjaŭlała słabaść, ale tym samym i čałaviečnaść, i paradaksalnym čynam tamu joj i davieryłasia bolšaść biełarusaŭ u 20-m hodzie. Nie jana nas paviała, a my vyłučyli jaje jak simvał, jak by bačačy ŭ joj siabie z usimi ŭłaścivymi nam słabaściami».

U kancy aŭtar zaŭvažaje, što biełarusy, vidać, stali mudrejšymi ŭ vybary lidara:

«I viedajecie, heta natchniaje vieryć i ŭvohule ŭ biełaruski narod, kali jon zdolny vyłučać takich lidaraŭ, a nie pakorliva i začaravana ciahnucca za žalezabietonnymi pravadyrami, schilnymi pieratvaracca ŭ dyktataraŭ. Moža być, my prosta navučylisia na horkim histaryčnym dośviedzie?»

• 35
• 1
• 0
• 5
• 0
• 0
• 0
• 10