«Admyła kvateru, a jana kaža: vyjazdžaj». Biełaruska źniała adnapakajoŭku ŭ Minsku, ale haspadynia ŭbačyła «kamunałku» i pieradumała

Adziny niuans, jaki adznačyła dla siabie Taćciana, — u kvatery nichto nie prapisany, tamu taryfy na «kamunałku» abiacali być krychu vyšejšymi, piša Onliner.by.

— Z ułaśnicaj adnuški my adrazu vusna abmierkavali ŭmovy pra toje, što ja budu płacić spažytaje pa taryfie prapisanaha, jana — astatniuju roźnicu. Damovu arendy na hod zaklučyli davoli chutka, a ŭžo 15 červienia ja zajechała ŭ kvateru.

Pa słovach Taćciany, žyllo doŭhi čas pustavała, tamu joj pryjšłosia zaŭvažna papracavać nad tym, kab pryvieści kvateru ŭ paradak.

— Ja admyvała jaje davoli doŭha: tam było vielmi šmat pyłu i brudu, — praciahvaje žančyna. — Ułaśnica pry hetym viedała pra stan kvatery, ale rabić uborku tam nie płanavała, kazała: nie chočaš, znajdu inšych achvotnych. Pry vybary kvatery dla mianie byŭ važny hety rajon, tamu ja vyrašyła pajści na hetyja ŭmovy i zhadziłasia sama pryvieści jaje ŭ paradak.

Praz krychu bolš za dva tydni paśla zasialeńnia ŭłaśnica kvatery pryjšła pa apłatu i, pa słovach Taćciany, vystaviła novyja ŭmovy.

«Kaža: albo ty budzieš poŭnaściu apłačvać «kamunałku», albo vyjazdžaj», — uspaminaje biełaruska. — Adzin ź jaje arhumientaŭ — vialikija vydatki vady: maŭlaŭ, jana nie raźličvała, što pryjdziecca tak šmat płacić. Pa jaje słovach, za miesiac vyjšła try kuby chałodnaj i šeść haračaj vady, — kaža Taćciana. — Ja ździŭlałasia, bo nie płanavała płacić za «kamunałku» zvyš normy. Pry hetym šukać novuju kvateru ŭ karotkija terminy taksama nie chacieła.

Pa słovach žančyny, ułaśnica patrabavała vyzvalić kvateru da 16 žniŭnia, spasyłajučysia na toje, što adnuška budzie vystaŭlena na prodaž.

— Pa vialikim rachunku, ja nie admaŭlałasia płacić, ale papiaredziła, što dalej pahladžu, jakija sumy buduć u žyroŭkach, a paśla kančatkova prymu rašeńnie. Jana nie stała mianie słuchać i paprasiła źjechać. Mnie zdajecca, heta prosta pryčyny, kab zdać hetuju kvateru daražej: ja ž admyła jaje i pryviała ŭ paradak.

«Ci moža adzin čałaviek tracić stolki vady i elektraenierhii?»» Adkaz ułaśnicy

— Tak, u nas z Taćcianaj uźnikła niepryjemnaja situacyja, — tłumačyć ułaśnica kvatery. — My damovilisia, što ja budu dapłačvać roźnicu za vadu i elektryčnaść. Ja ŭpieršyniu zdaju žyllo, tamu pacikaviłasia ŭ susiedki i siabrovak, jakija žyvuć adny, kolki im abychodzicca «kamunałka». Na čałavieka pa normach u miesiac idzie adzin-dva kuby vady i dzieści sto kiłavat elektraenierhii. U jaje ž za miesiac vyjšła 10 kuboŭ vady i dźvieście kiłavat elektraenierhii! Heta niejkija niejmaviernyja ličby, ja na heta nie raźličvała. Akramia taho, pry zasialeńni Taćciana kazała, što da jaje ŭ hości z Žłobina budzie pryjazdžać dačka z maleńkim dziciem, ale, vidać, jana tam nie hościć, a žyvie. Ja nie płanavała zdavać kvateru siamji ź dziećmi, tamu, kali ŭsio heta vyśvietliłasia, paprasiła jaje vyjechać.

Pa słovach piensijanierki, Taćciana pry zasialeńni sapraŭdy zhadziłasia prybrać kvateru: u joj paŭhoda nichto nie žyŭ, tamu jaje patrabavałasia aśviažyć.

— Ja adrazu skazała: mnie 79 hadoŭ, ja prybirać tam nie budu. Klininh taksama apłačvać nie płanuju. Usio, što mahła, zrabiła: paviesiła novyja firanki i karnizy. Kažu: abychodźcie kvateru jašče raz i pahladzicie, ci pasujuć vam takija ŭmovy. Taćciana zhadziłasia, jakija pytańni da mianie mohuć być? — padsumavała piensijanierka.

• 2
• 2
• 1
• 16
• 0
• 0
• 2
• 0