Siabry junactva ŭsio čaściej
mnie ź ciopłaju ŭśmieškaj śniacca.
Mnie ź imi chočacca abniacca,
i što, zdavałasia b, praściej?
Dy ledź maleńki krok rablu -
adno pavietra łoviać ruki,
i hałasoŭ cišejuć huki,
i ja adzin, i prosta splu…
A sny, ci tolki ŭspamin,
prychodziać pad viasnovy ranak,
jak siabra ź miačykam pad hanak,
dzie ŭ zacišku raście jaźmin.
Jon viedaje toj samy čas,
kali voś-voś ja vyjdu z domu,
i ściežkaj dobra nam viadomaj
pakocić vierny rovar nas…
I mroja čeźnie.
U šyby bje
biaźlitasny pramień haračy.
Minuła ŭsio, dy losu ŭdziačny -
za sakavik,
za sny maje.
Ciapier čytajuć
«Byŭ upeŭnieny, što ja niedatykalnaja asoba dla rasijan». Pieršaje intervju Jurasia Ziankoviča na svabodzie18
Kamientary