У Мінску 21 студзеня памёр паэт Міхаіл Ганчароў. Пра яго смерць у сацсетках паведамілі ягоныя сябры. Яму было 66 гадоў.
«Самы таленавіты з тых, побач з кім я пачынала. Самы бяспрымесны паэт з тых, каго Дзіма Строцаў назваў «Мінскай школай». Там наватары былі. І эстэты. Каго толькі не было. А Міша быў адзіны.
Міша незвычайны быў. Вельмі ціхі. Бясконца безабаронны. Абсалютны чужаземец у краіне людзей.
У мяне заўсёды была ўпэўненасць, што Міша ведаў нешта, чаго мы не ведалі, чаго людзі не ведаюць у прынцыпе — і не казаў пра гэта проста таму, што гэта было бессэнсоўна, ён ведаў, што гэтага ніхто не зразумее. Ластаўкі зразумеюць. Прымула. Стары хлеў. Прыпынак на вуліцы Сярова. Але ім і няма чаго распавядаць, ім і так пра яго ўсё вядома», — напісала Юлія Чарняўская.
Міхаіл Ганчароў нарадзіўся ў 1957 годзе ў Мінску. Скончыў Мінскі індустрыяльны тэхнікум будматэрыялаў, займаўся будаўніцтвам, уласнай майстэрняй, захапляўся стварэннем драўляных цацак і мэблі.
Друкавацца пачаў у 1981 годзе ў часопісах «Працоўная змена» і «Такое жыццё». Вершы Міхаіла публікаваліся ў зборніку «Весь» (Рыга, 1992), у альманахах «Маналог» і «Мінская школа».
У 1995 годзе ў Мінскім выдавецтве «Вінаград» выйшла кніга вершаў Міхаіла Ганчарова «Хрустальны шар».
Міхаіл — лаўрэат фестываляў і конкурсаў аўтарскай песні ў Смаленску (1982) і Вільні (1988).
«Вершы жывуць, нават калі іх ніхто не слухае. Я ніколі не спрабаваў самасцвярджацца праз паэзію. Усё, што я рабіў, рабіў у асноўным для сябе. Вершы — для кожнага сваё. Для мяне — гэта спосаб усведамлення свету, гэта значыць спосаб прыняцця эмацыйнага пераліцца гэтага ўсведамлення: калі нешта вельмі добра ці дрэнна. Вядома, цяпер у жыцці ўсё мяняецца, і ў маёй свядомасці, адпаведна… — пісаў ён. — Незразумела, у што гэта выльецца, але пісаць я буду. Бо калі доўга не пішаш, пачынаеш адчуваць, што кепска робіш. Што лайдачыш і не робіш таго, што табе належыць рабіць… Дык вось і жыву сабе спакойненька. Пішу вершы».
Цяпер чытаюць
Даведаліся, як справы ў Рыгора Кастусёва — ёсць добрыя навіны1
Каментары