Chto takija pocyki, što ŭ sinich hałovach i čamu hetyja junaki admovilisia ad televizaraŭ

Tajamničyja zatoki i pralivy vulicy Asanalijeva poŭnyja raznarodnaha žyćcia: u palisadnikach kožnaha padjezda daŭžeznych šmatpaviarchovikaŭ ćvituć jarkija irysy i ramonki, mamy ź dziećmi hulajuć u dvarach, aŭtobusy ruchajucca pa raskładzie z dakładnaściu chvilina ŭ chvilinu…

— Heta dniom tak, — žartuje Hleb, — a voś pryjedźcie siudy paśla zachodu sonca, kali siły zła źbirajucca la hankaŭ vinna-harełačnych kramaŭ i vyklikajuć satanu…

Z hetymi prychilnikami vinna-harełačnaha satany Hlebu davodzicca sutykacca — u litaralnym sensie słova — dosyć časta.

Chto takija «pocyki»

Ja znachodžusia ŭ kampanii jarkich ludziej: jarka-ryžaja, z tatuiroŭkami na ŭsiu ruku i daŭžeznymi nakładnymi viejkami 19-hadovaja Jula (jana ž Jeva Afinskich), 18-hadovaja Nataša, z pryčoskaj roznych adcieńniaŭ čyrvonaha, i pamianiony ŭžo raniej Hleb z hałavoj sierabrystaha koleru, 21 hod. Radykalnyja pryčoski, tatuiroŭki, pirsinh, śpiecyfičnaja vopratka — hetyja ludzi pryciahvajuć uvahu.

— Tak, uvahaj my nie abdzielenyja, — Jeva ščyruje nad hałavoj maładoj klijentki, i zakonapasłuchmianaje kare na vačach pieratvarajecca ŭ niešta kštałtu varoninaha hniazda.

Treš-kultura, abo avanhrad — tak nazyvajecca hety epatažny styl. Radasłoŭnuju jon viadzie ad chipi, pankaŭ, rokieraŭ. Jaho prychilniki słuchajuć ciažkuju muzyku.

— Paru hod nazad takich, jak ja, prosta adłoŭlivali i źbivali, — kaža Jeva. — Ciapier hetaha, kaniečnie, mienš. Ale pocyki ŭ spartyŭnych štanach i ciapier čaplajucca.

Chto takija pocyki? Heta tyja, chto siadzieŭ «na zonie», chto vyras u niaščasnych siemjach — słovam, brytahałovyja pacany ŭ majkach i trenikach.

— Asabliva ŭ Šabanach, — dadaje Hleb.

— Śmiaški ŭ śpinu, kamientary. Kali b ja źviartała ŭvahu na takoje — daŭno pamianiała b styl. Ale styl — heta toje, što idzie ŭnutry čałavieka, — udakładniaje Jeva.

Ale dvuch słoŭ nie źviažuć

— Ale našto vam uvohule hety epataž? Moža, takim vyhladam lahčej pryvabić chłopcaŭ? — pytajusia ja.

— Nie, amal usie chłopcy naadvarot addajuć pieravahu naturalnaj pryhažości. Tut chutčej ahida da stereatypaŭ. Čamu tak mnoha značyć u hramadstvie moda? Čamu ludzi, jak raby, zaležać ad modnych vytvorcaŭ? Moda dyktuje: voś tak — i ŭsie vyhladajuć jak inkubatarskija! Pra takich, jak ja, «narmalnyja» ludzi havorać: vy psujecie hramadstva! My dziŭnyja, z nami, mahčyma, ciažka kantaktavać «narmalnym», ale my vielmi tvorčyja i raźvityja.

Ja vučusia ŭ Instytucie parłamientaryzmu i pradprymalnictva na biznes-administravańni. Tam dobraja adukacyja, jakaja sapraŭdy dapamahaje raźvicca i navučycca prafiesii. Sa mnoj vučycca mnoha takich hłamurnych dziaŭčat, jany ŭsie modnieńkija, u ich mnoha hrošaj — ale ž, kali hrošy adkinuć, što za dušoj zastajecca?! Dy jany ž dvuch słovaŭ nie mohuć źviazać! «Nu, cipa» — tolki i ciahnuć. I kali takija mianie nie razumiejuć — dyk mnie i nie treba ich razumieńnia.

Čamu, kali ŭ ciabie tatuiroŭki ci pirsinh, ciabie nie voźmuć na pracu?

Pafarbavanyja vałasy, pirsinh, tatu, silikon — heta prosta prykmieta ludziej, jakija pracujuć nad svaim stylem, ličyć jana.

Jeva maje płany adčynić sałon pryhažości. Zakančvajučy svoj pałymiany dyjałoh, Jeva naciahvaje humovyja palčatki, biarecca za farbu, i varonina hniazdo na hałavie klijentki robicca sinim.

Klijentka napisała ŭ padatkovuju

Jeva pracuje doma. U jaje jość stałyja klijenty, jana śpiecyjalna zamaŭlaje farby, hanarycca, što jany ŭ jaje vielmi jakasnyja, a niekatorych koleraŭ bolš nidzie ŭ Minsku nie znojdzieš.

— Pačałosia z taho, što ŭ dziacinstvie chacieła abrezać doŭhija vałasy. Mama nie dała hrošaj na cyrulniu, i ja abstryhłasia sama. Mama, kali pabačyła, nie pavieryła, što ja sama heta zrabiła, stała dapytvacca, adkul ja ŭziała hrošy.

Jak składajecca kantakt z klijentami? Pa-roznamu, kaža Jeva.

Byvaje, klijenty ščyra radujucca. Ale byvali i supraćlehłyja vypadki. Stryžeš nieznajomaha čałavieka, radykalna mianiaješ jamu imidž... Adna dziaŭčyna, niezadavolenaja pryčoskaj, napisała zajavu na mianie ŭ padatkovuju inśpiekcyju.

— I što?

— Nu što ž, zapłaciła štraf… Heta drobiaź. Ja ŭžo prykładna ŭjaŭlaju, jakim budzie moj sałon, dzie mnie ŭziać pieršapačatkovy kapitał na jaho adkryćcio, kaho nabirać na pracu, jakija pasłuhi tam akazvać.

Ad televizara admovilisia

U kłuby, na dyskateki hetyja maładyja ludzi nie chodziać. Tam hłamurščyki i hłamurščycy, tam pošła, tam usio mierajuć hrošy. A voś rok-kancerty naviedvajuć z zadavalnieńniem. Sa zdymnaj kvatery dziaŭčaty paprasili haspadara zabrać televizar: jon im nie patrebny.

…Viartajučysia damoŭ, ja imknułasia ŭjavić hetych junakoŭ i dziaŭčat praź niekalki hadoŭ: na pracy, u radzilnaj zale, sa svaimi dziećmi... U što transfarmujecca siońniašniaje ich imknieńnie nie być jak usie?

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0