«Pravasłaŭnyja cerkvy ŭ Zachodniaj Biełarusi zakryvalisia». A kolki ž było cerkvaŭ u BSSR i kolki — u Zachodniaj Biełarusi pa stanie na 1939 hod?
«Pravasłaŭnyja cerkvy ŭ Zachodniaj Biełarusi zakryvalisia», — zajaviŭ Alaksandr Łukašenka ŭ svaim vystupie pierad ideołahami 17 vieraśnia, jaki byŭ zboram histaryčnych paprokaŭ palakam i Polščy. A kolki ž u realnaści było pravasłaŭnych cerkvaŭ u Zachodniaj Biełarusi i kolki — u BSSR pa stanie na 1939 hod?
Pieraśled Pravasłaŭnaj carkvy ŭ Zachodniaj Biełarusi staŭ adnym z arhumientaŭ va ŭstanovačnaj pramovie Alaksandra Łukašenki. I heta toj vypadak, kali chłuśnia dasiahnuła absalutu.
Reč u tym, što pa stanie na 1938 hod na ŭsiu BSSR zastalisia 3 — try! — adkrytyja carkvy: u Babrujsku, Oršy i Mazyry. U ich słužyli zavierbavanyja NKVD ahienty, u zadaču jakich uvachodziła vyjaŭlać viernikaŭ-aktyvistaŭ.
U hety ž samy čas na terytoryi Zachodniaj Biełarusi praciahvali dziejničać bolš za 1000 pravasłaŭnych cerkvaŭ. Pravasłaŭnyja śviatary praciahvali vykładać relihiju ŭ škole naroŭni z katalickimi, pravasłaŭnyja kapiełany pracavali ŭ Vojsku Polskim naroŭni z katalickimi.
Tak, mižvajennaja Polšča nie spryjała biełarusam. I tak, relihijnyja kryŭdy i kanflikty tam byli. Da prykładu, vializnyja sprečki byli źviazanyja ź viartańniem katalikam byłych katalickich i ŭnijackich chramaŭ, jakija ŭ časy Rasijskaj Impieryi byli kanfiskavanyja i pieradadzienyja Pravasłaŭnaj carkvie. Ale hety cisk i ciažby nie išli ni ŭ jakoje paraŭnańnie z tatalnym vyniščeńniem pravasłaŭja ŭ BSSR. Pa stanie na 1938 hod u BSSR zastavalisia na svabodzie ŭsiaho 2 (dva) pravasłaŭnyja śviatary i 13 byłych śviataroŭ, jakija byli adraklisia sanu. Usie jany stajali na ŭliku ŭ NKVD. Usie astatnija śviatary, manachi i jepiskapy byli rasstralanyja abo, u lepšym vypadku, adpraŭlenyja ŭ kancłahiery. Byli razburanyja sotni chramaŭ: u tym liku ŭ Minsku i Viciebsku.
U siońniašniaj Biełarusi adbyvajecca tatalnaja falsifikacyja historyi. I nahniatańnie nianaviści da palakaŭ u płanie skažeńnia historyi 1930‑ch — adna z častak hetaha pracesu. Mižvajennaja Polšča nie była ni ŭ čym spryjalnaj dla biełaruskaha nacyjanalnaha ruchu, ale, u adroźnieńnie ad BSSR, biełarusaŭ tut nie rasstrelvali. Nahadajem, što ŭ Polščy Branisłaŭ Taraškievič atrymaŭ termin źniavoleńnia za dziejnaść, skiravanuju na adryŭ biełaruskich ziamiel ad Polščy (i jon realna da hetaha imknuŭsia). U turmie jon pierakłaŭ na biełaruskuju movu «Ilijadu». Ale kali Taraškievič pa abmienie pierajšoŭ u Saviecki Sajuz, jaho ŭ vyniku paśla nialudskich katavańniaŭ rasstralali ŭ Kurapatach jak polskaha špijona pa vydumanym abvinavačvańni.
«Turmy byli zapoŭnienyja biełaruskimi patryjotami». Łukašenka abmalavaŭ u čornych farbach mižvajennuju Polšču
Hałoŭny ideołah raskazaŭ, jak prapahandystam daviadziecca pracavać paśla sustrečy z Łukašenkam
Kanapackaja prysutničała na sustrečy Łukašenki ź ideałahičnym aktyvam
«U nas v Biełoruśsii odin lidier — Baťka!». Rasijskich botaŭ adpravili ŭ tyktoki sa Statkievičam
«Kałaŭra my nie pakryŭdzili»: stała viadoma pra novaje miesca pracy byłoha staršyni Nacbanka3
Kamientary