«Škada, što ludzi mianie ličać takim idyjotam». Dziadok raskazaŭ, jak jaho zmahli vysačyć paśla piaci miesiacaŭ padpolla

Adnoj z raspaŭsiudžanych viersij zatrymańnia Mikoły Dziadka źjaŭlajecca viersija, što jon nibyta pryjechaŭ na spatkańnie ŭ Minsk, trapiŭ na kamiery i byŭ raspaznany sistemaj «Kipod».

«Mnie škada, što mianie ludzi ličać takim idyjotam», —

zaŭvažaje Mikoła i zhadvaje:

«Ja nie jeździŭ u Minsk na spatkańnie sa svajoj dziaŭčynaj, tamu što cudoŭna razumieŭ, što za joj, chutčej za ŭsio, buduć sačyć. Bo toje, što ja ŭ vyšuku, ja bačyŭ praź vialikuju proćmu krynic. Tam prosta takija ŭžo chady rabili hubazikaŭcy, heta prosta možna špijonskaje kino zdymać… Ja sustreŭsia ź inšaj dziaŭčynaj, sa svajoj siabroŭkaj».

Dziadok hublajecca ŭ zdahadkach, jak jaho mahli vyličyć. Chutčej za ŭsio, jaho zafiksavali kamiery na stancyi mietro «Mahiloŭskaja»:

«Dakładna nie viedaju jak, ale pa ŭsim bačna, što niahledziačy na toje, što ja byŭ u biejsbołcy, u mascy na tvary, vyličyli. Jak my viedajem, u ałharytmie ŭžo tady była chada, vopratka, vušy, adkrytyja vočy, adkrytyja ŭčastki tvaru. Potym sprava techniki. Ad hetaj kamiery na stancyi mietro «Mahiloŭskaja» prasačyli da majho miesca žycharstva».

Zhadvajučy svajo zatrymańnie, Mikoła adznačaje, što tak jaho nikoli nie zatrymlivali.

«Jany zachodzili z dvuch bakoŭ: adzin ź dźviarej, druhi z bałkona. Prytym u jaho byŭ tak zvany nož Boŭi, pa-prostamu, ciasak. Jon im raźbiŭ škło ŭ dźviarach bałkona. Chacia jano prosta adčyniałasia. Navošta jon heta zrabiŭ? Musić, lubić filmy špijonskija, bajeviki. A dalej prosta sa startu pačali hasić».

Žyćcio ŭ padpolli

Tym, kamu cikava daviedacca, što adčuvaje čałaviek, jaki chavajecca ŭ padpolli, Mikoła Dziadok raić pračytać uspaminy ruskaha revalucyjaniera, adnaho ź lidaraŭ partyi eseraŭ Barysa Savinkava, u jakich aŭtar «cudoŭna apisvaje atmaśfieru ŭ eseraŭskim padpolli, jak jany chavalisia, jak filory ich vysočvali».

«Zaniatak padpolščyka — heta zaniatak nie dla słabaniervovych. U vyšuku ty, kaniečnie, siadziš u stanie žorstkaj paranoi. I jašče mienty robiać usio, kab hetuju tvaju paranoju abciažaryć», —

davodzić Dziadok i zhadvaje adzin vypadak:

«Byŭ adzin huś niejki, jabaćka. Ja zdahadvajusia, chto heta, nie budu kazać, z puła tak zvanych žurnalistaŭ SB. Jon pad roznymi nikami pisaŭ (…) nibyta jon niezaležny žurnalist: «Mikoła, ja tam projezdžał v takom-to miestie, słyšał omonovciev, kotoryje hovorili, čto jedut k tiebie».

Pavialičyć

Jak tłumačyć Dziadok, takim čynam siłaviki raźličvali na toje, što jon zapanikuje. Jon śćviardžaje, što viedaje vypadki, kali ludzi nie vytrymlivali pastajannaj niervovaj napružanaści i sami zdavalisia:

«Nu voś takija chady brudnyja rabili: vysadzić na paranoju, bo sapraŭdy ciažka, ciažka znachodzicca ŭ vyšuku, abvastrajecca paranoja. Tryvožnaść kałasalnaja. Tamu mnohija ludzi nie vytrymlivajuć. Ja realna viedaju siarod kryminalnikaŭ šmat historyj, kali jany nie vytrymlivali i išli sami zdavacca».

Śmiešny vypadak

Mikoła zhadaŭ adzin z momantaŭ, jaki ź im adbyŭsia jašče na pačatku jaho žyćcia ŭ padpolli. Jaho jon nazvaŭ «śmiešnym»:

«U samym-samym pačatku ja pračnuŭsia ad taho, što a 8‑j hadzinie hrukajuć u dźviery. Hrukajuć mocna. I niekalki čałaviek havorać miž saboj. I takija navat słovy: «Nu što, budziem łamać?» Ja dumaju: «Nu ŭsio, pryviet». A heta, akazvajecca, susiedziaŭ źnizu zalivaŭ. Ja prosta adkryŭ im, pastaraŭsia maksimalna zrabić tvar, jak byccam ja zvyčajny čeł, ja nie anarchist u padpolli».

Dapamoha biełarusaŭ 

Na pytańnie pra pobytavyja aśpiekty žyćcia ŭ padpolli — jak jon zabiaśpiečvaŭ siabie ježaj, hrašyma, karystaŭsia internetam, nie vydajučy siabie, — Dziadok adkazaŭ, što nie chacieŭ by raskryvać usie sakrety, ale ahučyŭ asnoŭnyja momanty.

Pavialičyć

Pa słovach Mikoły, hrošy ŭ jaho byli, a hałoŭnuju dapamohu akazvali ludzi, jakija jaho chavali. Klučavym momantam było toje, što hetyja ludzi nie mieli nijakaha dačynieńnia da pratesnaj dziejnaści: «jany albo nie chadzili, albo chadzili epizadyčna». Jon padkreśliŭ, što znajści takoje biaśpiečnaje miesca («niepalenuju ŭpisku») było vielmi važna, bo ź ciaham času ŭ jaho praktyčna nie zastałosia znajomych, jakija b nie byli zaŭvažanyja ŭ aktyviźmie.

«Mnie dapamahali ludzi, jakija sami znachodzilisia nie ŭ samym lepšym materyjalnym i siamiejnym stanie, jakija ryzykavali vielmi mocna, bo ja prosta z žacham ujaŭlaŭ, što budzie, kryj Boža, kali da ich uvarvucca prosta ŭ jakaści pomsty za toje, što jany mianie chavali», —

adznačaje Mikoła Dziadok i vykazvaje hłybokuju padziaku hetym ludziam.

Pa słovach Mikoły, ludzi, jakija jamu dapamahali, «nie anarchisty, nie pratestuny, nie ekstremisty». Ale jany ryzykavali tamu, što intuityŭna razumieli, što jon robić pravilnuju spravu. Hety dośvied, jak jon pryznaŭsia, dapamoh jamu pa-sapraŭdnamu pavieryć u biełaruski narod, bo jon na ŭłasnyja vočy ŭbačyŭ, što siarod zvyčajnych žycharoŭ Biełarusi jość takija ludzi.

«Mikoła, jaki byŭ tvoj płan? Kolki možna chavacca ŭ hetaj tatalitarnaj sistemie i paśpiachova heta rabić?» — pacikaviŭsia Mikita Miełkazioraŭ.

«Płana nie było, ja prosta prytrymlivaŭsia pryncypu: rabi, što robiš, i niachaj budzie, što budzie», — adkazaŭ Mikoła Dziadok.

• 34
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 5