Pamior žurnalist Viktar Ledzianioŭ

Siońnia na 85‑m hodzie pajšoŭ z žyćcia piśmieńnik, dramaturh, žurnalist, siabra BAŽ Viktar Ledzianioŭ, paviedamlaje BAŽ.

Viktar Ledzianioŭ naradziŭsia 15 studzienia 1941 hoda ŭ vysyłcy ŭ Adyhiei. Žyŭ u Minsku. Skončyŭ adździeł žurnalistyki BDU i zastaŭsia pracavać na kafiedry.

Pracavaŭ u «Znamia junosti». Adtul jaho zaprasili na kinastudyju «Biełaruśfilm»: jon prymaŭ udzieł u stvareńni zvyš 30 filmaŭ.

Ź pierabudovaj Viktar Ledzianioŭ ź siabrami stvaryli pieršuju ŭ Biełarusi niezaležnuju kinastudyju «Artel F», na jakoj było źniata siem stužak. Paśla jaje jon zładziŭ videastudyju «VIŁ Miedyja».

Pieršaja pryhodnickaja apovieść aŭtara źjaviłasia ŭ Minsku pad nazvaj «Adskaja mašyna». Zatym byli «Vjetnamski kaktejl», «Zołata samurajeŭ», «Tydzień na likvidacyju», jakija vyjšli ŭžo ŭ Maskvie. Viktar Ledzianioŭ drukavaŭsia ŭ maskoŭskim vydaviectvie AST, va Ukrainie, na Kipry, u Šviecyi dy Izraili. Niadaŭna ŭ Minsku vyjšła kniha «Akulary», kudy ŭvajšli dźvie novyja pjesy, apaviadańni i vieršy Viktara Ledzianiova.

Uspaminam pra jaho padzialiŭsia ŭ svaim fejsbuku Uładzimir Niaklajeŭ:

«Za ŭsie bolš čym 60 praminułych hadoŭ nie było nivodnaha vypadku, praź jaki moh być pasiejeny sumnieŭ u viernaści našamu siabroŭstvu. Viernaści ćviordaj, mužčynskaj, jakoj navučyła jaho vajna: padčas vajskovaj słužby pasłany jon byŭ va Vjetnam, pra što možna pračytać u jahonaj apovieści «Vjetnamski kaktejl». 

Zrešty, viernaści svaim pierakanańniam, mužnaści ŭ ich adstojvańni jamu, synu «voraha naroda», było dzie pavučycca i da vajny. «U Sibiry ja žyŭ u śpiecpasialeńni dla siemjaŭ «vorahaŭ naroda». U škołu pajšoŭ u Navasibirsku adrazu ŭ čaćviorty kłas.

Staršynia savieta školnaj pijanierskaj družyny biŭ mianie tvaram ab partu: «Ty čamu nie nosiš halštuk?!.» — i ja adkazvaŭ: «Ja ašyjnik nie nadzienu!»

U paślasłoŭi da majoj apovieści «Aŭtamat z haziroŭkaj ź siropam i biez», u jakoj adzin z asnoŭnych piersanažaŭ maje mianušku VIŁ (Viktar Ivanavič Ledzianioŭ) jon napisaŭ:

«Pad siaredzinu 60-ch my ź Niaklajevym zhubili adzin adnaho. Jon skončyŭ svoj technikum suviazi, pajechaŭ na Daloki Uschod, na Poŭnač.

Ja apynuŭsia ŭ Paŭdniova-Uschodniaj Azii — na vjetnamskaj vajnie. Viarnuŭšysia ŭ Minsk, prafiesijna zaniaŭsia žurnalistykaj.

Vałodzia pastupiŭ u Litaraturny instytut u Maskvie — i niečakana, jak i ŭ pačatku 60-ch, znoŭ abjaviŭsia ŭ Minsku. Jamu było ŭžo nie piatnaccać, a dvaccać piać — i jon patelefanavaŭ mnie, šukajučy pracu. Ja pracavaŭ tady ŭ redakcyi haziety «Znamia junosti» razam z Valeryjem Choładam, u jakoha byli dobryja adnosiny z hałoŭnym redaktaram, i pa našych rekamiendacyjach Niaklajeŭ byŭ pryniaty ŭ štat redakcyi. Praz šmat hadoŭ užo pa rekamiendacyi Uładzimira Niaklajeva, znakamitaha paeta, ja budu pryniaty ŭ Sajuz biełaruskich piśmieńnikaŭ, jon napiša pradmovu da majoj knihi… Ale hetaja maja, jakuju vy čytajecie, pradmova (ci paślasłoŭje, nie viedaju, jak jano vyjdzie) — nie adździaka za kolišniuju pradmovu Niaklajeva, zusim nie. Heta ŭdziačnaść za naša junačaje, jakoje pakłałasia praź los, siabroŭstva — i ŭdziačnaść nie ad adnaho mianie. Ad usich nas, bo kolki razoŭ nie tolki ja, ale i Bih, i Haryk źbiralisia napisać takuju knihu! A napisaŭ, nie dačakaŭšysia, kali jaje napišam my, Niaklajeŭ. Za mianie napisaŭ, za Biha, za Haryka — za ŭsich. Navat za Asiu i za jaje baćku Sałamona Majsiejeviča, jakich da hetaj knihi nie było, a ciapier jany jość — i ŭžo nazaŭsiody, jak realnyja ludzi, zastanucca razam z nami». 

Ty nazaŭsiody zastaniešsia sa mnoj, darahi moj ViŁ, pazyŭny transiviera EW1A…»

• 1
• 0
• 0
• 0
• 0
• 5
• 0
• 1