«Папрасіў пажыць яшчэ месяц, а яны…» Былога палітвязня Ермашука высяляюць з шэлтара «Байхэлпа»

«Калі мы там сядзелі, мы думалі, што тут усё прадумана, ідзе падтрымка, а атрымалася наадварот»

28 лютага будзе тры месяцы, як Вадзім жыве ў варшаўскім шэлтары ад фонду «Байхэлп». І ў гэты дзень ён мусіць выехаць на новае жыллё, але ж зняць яго, як кажа Ермашук, аказалася не так проста.

Былы палітвязень расказвае, што гаспадары кватэр ставяцца да яго насцярожана і адмаўляюць у здыме жылля: пакуль што мужчына не мае ні афіцыйнай працы, ні пашпарта, бо ён у працэсе легалізацыі.

Але і ў шэлтары Вадзіму не хочуць ісці насустрач. Прычына такога стаўлення, лічыць былы палітвязень, у тым, што ён адкрыта выказвае свае патрэбы:

«Я проста патрабаваў і прасіў тое, што, я лічу, яны абавязаныя зрабіць. Мяркую, уся дапамога мусіць быць для палітвязняў, тых, хто адседзеў. Мяне тры гады не было [на волі], я вымушана эміграваў. Калі мы там сядзелі, мы думалі, што тут усё прадумана, ідзе падтрымка, а атрымалася наадварот. 

Так разумею, фондам не падабаецца, як я з імі камунікаваў. Мне ўвесь час рабілі заўвагі, маўляў, гаварыце на «вы». Я ж не ведаю, з кім там размаўляю, магу напісаць «прывет». Мне разоў 5-6 казалі, што хутка скончаць са мной камунікацыю і не будуць мне дапамагаць».

Ермашук тлумачыць, што пасля вызвалення быў у цяжкім псіхічным стане, цяпер ён працуе з псіхолагам і п’е антыдэпрэсанты. Спачатку ён камунікаваў з фондамі праз пасярэдніцу, але тыя настаялі, каб камунікацыя ішла наўпрост:

«Я быў псіхалагічна няўстойлівы, мог паслаць на тры літары. Цяпер я магу сабраць думкі і гаварыць, а раней я проста псіхаваў. Адносіны былі вельмі складаныя, мяне не чулі. Шмат разоў пісаў ім, што мне цяпер складана камунікаваць, не разумеў розных рэчаў».

Вадзім кажа, што цяпер ён жыве ў пакоі, які да яго пераезду туды стаяў пустым паўтара месяцы, то-бок свабодныя месцы ў шэлтары ёсць. Ды і калі б іх не было, мужчына згодны спаць у калідоры ці на канапе ў холе шэлтара. Ён расказвае пра выпадак, калі жыхар шэлтара не паспеў своечасова зняць кватэру і яму дазволілі жыць там на месяц даўжэй. І гэта не адзіны такі прыклад, паводле яго слоў.

Блогер адзначае, што фонды дапамаглі яму з пэўнымі выдаткамі на рэабілітацыю, але пры гэтым апісвае ўзаемадзеянне з імі як «адзін спіхвае на другога».

Ужо ў Польшчы выявілася, што Вадзіму трэба рабіць аперацыю з пахвіннай грыжай, і праз гэта недзе паўгода ён не зможа займацца цяжкай фізічнай працай.

Блогер адзначае, што многія з былых палітвязняў адчуваюць: у замежжы яны нікому не патрэбныя:

«Мне крыўдна, што я аддаў усё: любімую справу, любімы блог, кватэру. Я страціў усё. Цяпер папрасіў пажыць адзін месяц, а яны… Я ж не нахабнічаю і не прашу жыць год, праўда? Лічу, гэта непрымальна.

Калі мы просім дапамогі, гэта не сорамна, хаця людзі пра гэта забываюць. Прасіць — гэта не сорамна, маўчаць — вось гэта сорамна».

Цяпер і сам Вадзім, і яго сябры шукаюць для яго кватэру.

«Байхэлп»: Ермашук мусіць выехаць 28 лютага

Мы папрасілі Аляксея Лявончыка, кіраўніка фонда «Байхэлп», пракаментаваць сітуацыю з Вадзімам Ермашуком. 

Лявончык адзначае, што звычайна былыя палітвязні жывуць у тым шэлтары два месяцы, бо ёсць высокі попыт на пакоі. Вадзім пражыў у шэлтары на месяц даўжэй, бо яму якраз пайшлі насустрач праз яго сітуацыю. 28 лютага Ермашук мусіць выехаць з шэлтара, і пра гэтую дату, кажа Лявончык, блогер ведаў яшчэ ў снежні.

Аляксей абвяргае, што ў шэлтары жывуць даўжэй за час, які называе Вадзім — маўляў, гаворка заўжды пра 2-3 месяцы пражывання. Што да ідэі Вадзіма жыць хаця б у калідоры, Лявончык кажа, што гэта было б парушэннем абавязальніцтваў шэлтара перад уладальнікамі дома, дзе месціцца шэлтар, і гэта прапісана ў адпаведнай дамове з імі.

Вадзім даўно ведаў пра аперацыю, кажа Аляксей, і мог да гэтага падрыхтавацца. Лявончык дадае, што сваімі дзеяннямі Ермашук парушае падпісаную дамову аб неразгалошванні аспектаў лекавання і пражывання.

• 3
• 2
• 7
• 35
• 1
• 16
• 3
• 0