Hałoŭnuju jalinku Dobruša śpiłavali ŭ dvary miascovaj žycharki FOTY
Raniej navahodniaje dreva ŭ Dobrušy pryvozili ź lesu, a sioleta jaho ŭziali z pryvatnaha padvorka. Žycharka vulicy Savieckaj Słava Dabradziejeva sama źviarnułasia ŭ dyśpietčarskuju «Dobrušskaha kamunalnika» z prapanovaj pastavić u centry horada jełku, jakaja rasła ŭ jaje dvary, piša «Dobrušski kraj».
— Hetamu drevu 22 hady, — raskazała vieteran piedahahičnaj pracy. — A źjaviłasia jano tut dziakujučy majmu mužu Jaŭhieniju Antonaviču. Jon znajšoŭ malusieńki akuratny sadžaniec u lesie niepadalok i vyrašyŭ, što čaścinka śviata pavinna być u kožnym našym dni.
Za svajo vialikaje žyćcio jełka była i tentam ad sonca ŭ śpioku, i kvateraj dla ptušak, što cełymi zhrajkami akupavali jaje halinki, i samym što ni na jość navahodnim dekoram z hirlandami dy šklanymi cackami.
Pa słovach surazmoŭnicy, jaje muž navat budavaŭ z unukami pad kołkaj kronaj haradki sa śniehu. Viesiałości było!
— Pamiać zastaniecca sa mnoj, ale zachaciełasia padaryć takija ž pazityŭnyja, ciopłyja emocyi i ziemlakam, — uśmichajecca Słava Dabradziejeva.
Da misii hoda padklučylisia adrazu niekalki arhanizacyj. Asnoŭnaja siła — kamanda «Dobrušskaha kamunalnika», im u padmohu — vadziciel PMS na trale. U supravadžeńni — mašyna Dziaržaŭtainśpiekcyi.
Ciapier čytajuć
Pra Miełkaziorava ŭ jaho apošni dzień: «Było adčuvańnie, što jon stomleny, brakuje enierhii, rysy tvaru byli zapałyja»1
Kamientary