«Ty sieła ŭ turmu i nie padumała pra mianie». Łarysa Ščyrakova pra pačućcio viny pierad synam
Byłaja palitźniavolenaja žurnalistka Łarysa Ščyrakova ŭ novym vypusku TOKu raspaviała, što daviałosia pieražyć jaje synu paśla jaje zatrymańnia i pra list ad jaho, što ledź nie davioŭ jaje da infarktu.
Pa słovach Łarysy, jašče da zatrymańnia jana damoviłasia sa svajoj plamieńnicaj, što taja ŭ vypadku aryštu voźmie apieku nad synam. Adnak syn dakaraŭ jaje, što jana pastupiła ehaistyčna:
«Naturalna, ja razumieła, što pajdu ŭ turmu. Tut u mianie vialikaje pačućcio viny pierad synam za toje, što ja ŭsio ž nie padumała pra jaho. I jon mnie potym pra heta kazaŭ, što ty sieła i nie padumała pra mianie. Hłabalna nie padumała. Naturalna, ja pakłapaciłasia, kab była apieka aformlenaja, kab hrošy ŭ jaho byli i ŭsio. Ale jon kaža: «Ty padumała pra siabie. Tabie chaciełasia zastacca…»
Ščyrakova pryznajecca, što jaje rašeńnie nie źjazdžać ź Biełarusi było pradyktavana nadziejaj, što, adsiedzieŭšy, jana zmoža zastacca na radzimie.
«Ja dumała, što takim čynam kuplu sabie prava žyć u Biełarusi. Bo ja dumała: ja voś źjedu zaraz — i ŭ mianie nie budzie takoj mahčymaści. A ja chaču žyć u Biełarusi! Ja dumaju: nu voś ja siadu, choć ja ni ŭ čym nie vinavataja, adsiadžu i ŭsio, budu žyć doma». Ja zaraz razumieju, što heta byli iluzii, što ja była nadta naiŭnaja. Atrymlivajecca, ja pastaviła heta vyšej za svajho syna. Što ja pastupiła tut ehaistyčna. Bo ja zrabiła tak, jak ja chacieła. A jon vielmi paciarpieŭ. Dla jaho šmat było traŭm».
Jak zhadvaje Ščyrakova, da momantu aryštu syn dva hady žyŭ u situacyi pieraśledu maci. Jon nieadnarazova byŭ śviedkam pieratrusaŭ u ich domie.
«Ujaŭlajecie sabie: siomaja hadzina ranicy, zima, noč, i ŭ kožnym aknie staić amapaviec u čornym i hrukaje ŭ dźviery, u vokny. I sabaki brešuć. (…) Ja nie zaŭždy adčyniała dźviery, bo mnie treba było schavać techniku. I mnie treba było paviedamić pra toje, što da mianie pryjšli. (…) Jon biehaje za mnoj i kaža: «Mama, mama, a majo nie zabiaruć? A moj kampjutar nie zabiaruć? A moj telefon nie zabiaruć?». (…) Razam sa mnoj traŭmavaŭsia i moj syn. Heta i bojaź taho, što mianie zabiaruć. I naohuł usie hetyja sceny davoli ciažkija dla 15-16‑hadovaha padletka», — zhadvaje Łarysa.
Baćka-vyratavalnik, jaki nie vytrymaŭ
Paśla aryštu Łarysy, jaje syn časova byŭ źmieščany ŭ sacyjalna-piedahahičny centr (SPC).
«Heta pa zakonie. To-bok tut jany nie parušyli zakona ni na kaliva, — tłumačyć jana. — Kali syn pražyvaje z maci, jakaja znachodzicca ŭ razvodzie, i jaje zakryvajuć pa kryminalnaj spravie, dzicia zastajecca biez apieki. Syn niepaŭnaletni i nie maje prava zastavacca adzin. Jon pavinien być źmieščany pad čyjści dahlad».
Łarysa zaŭvažaje, što, mahčyma, kali b jana žyła sa svaimi baćkami, syn by zmoh zastacca ź imi. Adnak jana nie ŭpeŭnienaja ŭ hetym:
«Ja nie ŭpeŭniena. Pa-pieršaje, jany staryja, a pa-druhoje, mnie varta było aformić hienieralnuju davieranaść, što ŭ vypadku čaho ja daviaraju, kab jany žyli. Niešta takoje, mahčyma, ja mahła zrabić. Ja prosta pra heta nie padumała».
U vyniku syn apynuŭsia ŭ sacyjalna-piedahahičnym centry (SPC), a paźniej byŭ pieradadzieny bijałahičnamu baćku, jaki nie bačyŭ chłopca ź piaci hadoŭ i žyŭ u Navasibirsku.
«Baćka ž nie pazbaŭleny baćkoŭskich pravoŭ. To-bok jamu nie ŭ apieku addali dzicia, a prosta addali jahonaje dzicia, tamu što jon bijałahičny baćka. Jon prynios daviedku, što jamu jość dzie žyć i ŭ jaho niama prablem sa zdaroŭjem», — raskazvaje Ščyrakova.
Dla padletka źjaŭleńnie baćki było sapraŭdnym cudam.
«Jon byŭ vielmi ščaślivy, tamu što jon ža čakaŭ, što jaho zabiaruć [u dziciačy dom]. (…) I voś baćka dla jaho byŭ prosta vyratavalnik. Da takoj stupieni, što jon prosta na jaho hladzieŭ jak na boha, što jon jaho prosta vyratavaŭ z hetaj jehipieckaj niavoli, z hetaha SPC. Baćka byŭ prosta supier-hieroj».
Jak raskazvaje Ščyrakova, baćka «try miesiacy narmalna vykonvaŭ svaje abaviazki, prosta baćka-baćka byŭ», «jany chadzili i ŭ trenažornuju zału, i razmaŭlali hadzinami».
Sa svajho boku syn «ščyra sprabavaŭ jaho palubić, daviedacca pra jaho. Jany šmat razmaŭlali, šmat bavili čas. (…) Aproč taho, jon byŭ vielmi ŭdziačny jamu, što znachodzicca na voli, što jaho nie zabrali ŭ dziciačy dom».
Adnak praz try miesiacy mužčyna sutyknuŭsia z realnaściu vychavańnia padletka, jakoha Łarysa nazyvaje «składanym».
«Kali vy krytykujecie byłuju žonku, što jana kiepska vychoŭvaje, znachodziačysia za 2000 kiłamietraŭ ad dziciaci, — heta adno. A kali vy ŭ roli baćki, vy vychoŭvajecie jaho. Heta inšaja sprava. Heta nie tak usio prosta. (…) Śviat — taki vielmi śpiecyfičny malec. (…)
Heta takaja štodzionnaja ciažkaja praca — vychoŭvać dziaciej. I nie kožny zdolny na siabie takoje ŭziać i pracavać. Tamu što faktyčna ty pracuješ, a doma ŭ ciabie jašče adna praca. U vypadku sa Śviatam heta stopracentna było tak, tamu što jon składany padletak.
Jon nie chacieŭ vučycca, i chatnija zaniatki — heta byŭ prosta boj. Prymusić jaho sieści i vučycca — heta treba było prykłaści namahańni. I rabić heta kožny dzień, i heta ŭsio praź niervy, praź pieraadoleńnie».
Hetaja «ciažkaja štodzionnaja praca» akazałasia niepadjomnaj dla baćki. U vyniku jon prosta pakinuŭ syna adnaho (apieku paśla aformiŭ dziadula chłopca).
«Jon nie zdoleŭ. (…) Jon prosta pakinuŭ jamu 15 [biełaruskich] rubloŭ. Byŭ ščaślivy biaźmierna, što toj źjazdžaje. (…) Pacałavaŭ i kaža: «Viedaješ, syn, ty budzieš ciapier adzin žyć».
Učynak baćki staŭ dla padletka hłybokaj traŭmaj. Łarysa zhadvaje, što, daviedaŭšysia pra heta, adčuła mocny bol za syna, jaki ŭspryniaŭ situacyju vielmi vostra.
«Prabačcie, kaniečnie, heta moj były muž, ale jon redki mudazvon. Prosta ja nie ŭjaŭlała sabie pamieru. Kali pra heta daviedałasia, mnie było vielmi kryŭdna za Śviata. I jon taksama vielmi pakryŭdziŭsia. Jon kazaŭ sa ślazami na vačach: «Nu jak jon moža? Jon ža moj baćka».
Pa słovach Łarysy, jana śviadoma vyrašyła nie razburać daščentu aŭtarytet baćki, choć i była ŭpeŭnienaja ŭ jahonaj nieprystojnaści.
«Ja zaŭždy prytrymlivajusia mierkavańnia: ja nie mušu jahony aŭtarytet beścić. Ja nie mušu kazać, što jon kiepski. Chacia ja stopracentna była ŭpeŭniena, što jon taki i jość, jak pra jaho Śviat mnie raspaviadaje. Ja pačynała kazać: «Daražeńki Śviacik, nu ŭ jaho niejkija tam prablemy, moža, jon tam taksama pakutuje ad čahości». Karaciej, prydumlała niešta takoje, kab niejak hety stres źnizić, kab hetuju kryŭdu [pamienšyć]».
Adnak hetaja kryŭda, pa słovach Ščyrakovaj, nie prajšła chutka. Jana zastavałasia z synam jašče doŭhi čas.
«Voś dva hady prajšło, i kryŭda jašče była. I voś ja čuju, jak jon sa mnoj razmaŭlaje, i heta kryŭda jość», — zaklučaje jana.
List-trolinh, jaki ledź nie davioŭ da infarktu
Znachodziačysia ŭ kałonii, Łarysa ŭvieś čas chvalavałasia za syna. Adnojčy jana atrymała ad jaho list, jaki ledź nie kaštavaŭ joj zdaroŭja.
«Jon mnie piša: «Mamačka, ja pafarbavaŭsia ŭ bieły koler — ale heta ŭžo nie aktualna. A jašče ja prakałoŭ sabie bryvo i zavušnicu ŭsunuŭ. I vušy prakałoŭ. I pačaŭ palić cyharety, ale nie ŭ zaciažku. Piva staŭ pić biezałkaholnaje i nabiŭ tatuchu «nie zabudu maci rodnuju».
Ja dumała, što ŭ mianie ŭžo infarkt chodzić. Ja apuściła hety list, u mianie ślozy na vačach. Viedajučy, što mnohija dzieci, jakija zastalisia biez baćkoŭskaha kantrolu, vielmi časta stanoviacca złačyncami… I ja padumała: nu voś, maci pasadzili, baćka źjechaŭ. I ŭsio, dzicia prapała. Prosta prapała».
Jak vyśvietliłasia paźniej, heta byŭ prosta žorstki žart. Syn ź siabrami vyrašyli takim čynam «paviesialić mamu».
«Jany prosta zabaŭlalisia. Jany mamu chacieli paradavać, chacieli mamu paviesialić. Jany prosta siadzieli na hulancy i pisali, jak kazaki pišuć piśmo tureckamu sułtanu», — raskazvaje Łarysa.
Ciapier čytajuć
Były pamočnik Łukašenki Ihar Bryło pryznaŭ, što nabraŭ chabaraŭ na $2 miljony7
Kamientary
[Zredahavana]
Ja velmi zdziulieny...