«Mikołu Statkieviča škada jak čałavieka, ale nie jak bykaŭskaha hieroja»
Kulturołah Julija Čarniaŭskaja pahladzieła na hieraičny ŭčynak Mikoły Statkieviča, jaki 11 vieraśnia na biełaruska-litoŭskaj miažy pastaviŭ pryncypy vyšej navat za žyćcio, ź niečakanaha boku.
Voś što dziŭna. My ŭsie zachaplajemsia knihami Vasila Bykava. Pastajanna havorym pra jaho vielič. Cytujem. A potym bačym učynak Mikoły Statkieviča. I častka, davoli vialikaja, z nas pačynaje kazać: a navošta, maŭlaŭ, heta było, kamu jon chacieŭ dakazać, stolki namahańniaŭ było zroblena, kab jon vyjšaŭ, a jon… i dalej pa tekście.
A miž tym Statkievič zrabiŭ učynak całkam u łohicy bykaŭskich hierojaŭ. Lepš pajści na śmierć, pryniać zhubnuju realnaść voś tak, da miažy sumlenna, čym ciešyć siabie iluzijami, spadziavacca na łasku taho, chto siońnia ŭ sile.
Bykaŭski ekzistencyjny hieroj kudy macniejšy za mocnych: zhańbavany Aleś Maroz, słaby i chvory Sotnikaŭ, Ściepanida. Heta hieroj baraćby z absurdam šlacham svajho žyćcia. Heta adzinaje, što jon moža hetamu absurdu supraćpastavić.
Albo my nie čytali Bykava, albo zapluščyli vočy na niazručnaje dla nas, zanadta kateharyčnaje, ale samaje hałoŭnaje, pra što jon pisaŭ. Nam tak lahčej: strach časta mimikruje pad rozum. Bykaŭski hieroj niazručny, jon dla nas žyvy dakor.
Mnie vielmi škada niemaładoha i, dumaju, nie nadta zdarovaha Mikołu Statkieviča, čałavieka škada, fizičnaje cieła. Ale bykaŭskaha hieroja Mikołu Statkieviča mnie nie škada.
Ja nie maju prava škadavać bykaŭskaha hieroja, sama b ja tak nie zmahła. Ja i nie zmahła, kiška tonkaja. Jon vybraŭ sam, značyć, jon volny. I, jak hieroja inšaha ekzistencyjalista, Sizifa u Kamiu, varta ŭjaŭlać jaho ščaślivym.
Maryna Adamovič raskazała pra svaju razmovu sa Statkievičam na miažy
Što raskazvaŭ Statkievič susiedziam u noč pierad vyjezdam na miažu
«Zabrali jaho. Nie kinieš ža, usio ž taki naš čałaviek». Łukašenka vykazaŭsia pra Statkieviča
«Ujaŭlaju raźjušanaść Łukašenki ad učynku Mikoły Statkieviča»
Boty atrymali novuju mietadyčku pra Statkieviča
«U vyniku jon skazaŭ mnie: «Chopić mianie šantažavać, ja chaču palubavacca hetymi drevami». Aksana Kołb raskazała, pra što razmaŭlała sa Statkievičam na miažy
Ciapier čytajuć
«Hubazikaŭcy schilajuć Kaleśnikavu da vysyłki, ale jana nie choča»1
Kamientary
Darečy, chtości ŭvohule zachaplajecca tvorčaściu Bykava?
"Statkievič zrabiŭ učynak całkam u łohicy bykaŭskich hierojaŭ" i dalej "Ja nie maju prava škadavać bykaŭskaha hieroja, sama b ja tak nie zmahła. Ja i nie zmahła, kiška tonkaja."