З Масквы. Блог Алеся Чайчыца2020

Алесь Чайчыц: Глядзіце «Левіяфан» і ганарыцеся Беларусьсю

Найлепшае расейскае постсавецкае кіно — вось гэткае, з халоднымі дэпрэсіўнымі, часам постапакаліптычна-індустрыяльнымі пэйзажамі, бойкамі, гарэлкай і страхам.

На дадзены момант галоўная культурніцкая падзея Расеі 2015 года — «зьліў» у інтэрнэт пірацкае копіі фільма рэжысэра Андрэя Зьвягінцава «Левіяфан» («Левиафан»). Каюся: усе паглядзелі — ну й я паглядзеў.

Можа гэта і суб’ектыўнае ўражаньне, але так здаецца, што

большасьць найлепшага расейскага постсавецкага кіна — вось гэткая, з халоднымі дэпрэсіўнымі, часам постапакаліптычна-індустрыяльнымі пэйзажамі, бойкамі, гарэлкай і страхам.

Дастаткова зірнуць сьпіс расейскіх постсавецкіх ляўрэятаў міжнародных фэстываляў. 100—150 гадоў таму Расея давала сьвету выбітных перадавых мастакоў і рамантычных кампазытараў, а цяпер адзінае, што яна мае распавесьці астатняму сьвету — гэта пра сваю бяду і дэпрэсію. Вось так.

І гэта, уласна, адзіная хіба гэтага фільма: халодныя і варожыя пэйзажы мы ўжо бачылі ў «Как я провел этим летом» Папагрэбскага, зламанага чалавека і яго дэпрэсіўную жонку (нават у выкананьні тае ж самае акторкі Елены Лядавай) — у «Географ глобус пропил» Веледзінскага, безнадзейную пэрыфэрыю — тамсама, у «Грузе 200» Балабанава ці ў «Елене» таго ж Зьвягінцава, і гэтак далей, і гэтак далей.

Расея такая ёсьць: змрочная і ліхая. І кожны, хто жыве тут, вам пацьвердзіць, што так яно збольшага і ёсьць, як прадстаўлена ў «Левіяфане»:

нават гарады Падмаскоўя ўзімку месцамі нагадваюць паваенную Албанію, а таўсташыія гаспадары расейскага жыцьця, якія носяць дарагія італійскія гарнітуры, размаўляюць на маце і ходзяць у царкву — такія яны і ёсьць, як мэр таго мястэчка ў фільме.

Краіна ад 1990-га году была і знаходзіцца ў цяжкой духоўнай і экзыстэнцыйнай крызе, і нават вонкава эканамічна ўдалыя 2000-я, як высьветлілася (і як, зрэшты, заўсёды было відно — толькі мы гэтага не заўважалі), толькі прыхоўвалі пад сабой сузраваньне бурбалкі з гноем, якая выбухнула ў 2014-м і чый выбух яшчэ халера ведае, чым скончыцца.

Пішуць, што ў час падрыхтоўкі да здымкаў фільма рэжысэр Зьвягінцаў езьдзіў шукаць адпаведныя краявіды, поўныя суворае прыгажосьці распаду і безнадзейнасьці, і заехаў нават на Беларусь. Пра гэта так і хочацца сказаць, што з такім жа посьпехам ён мог бы заехаць у Польшчу ці ў Нямеччыну.

Можаце ганарыцца: Беларусь на фоне РФ — краіна цяпер асабліва перадавая і прагрэсіўная. Дастаткова выпусьціць трох нявінаватых людзей з турмы — і можна пачынаць перамовы пра бязьвізавы рэжым з Эўрапейскім Зьвязам. А трох людзей выпусьціць — гэта не Крым назад Украіне аддаць.

Каментары20

Цяпер чытаюць

За палітыку асудзілі шматдзетнага бацьку-верніка. Яго жонка памерла два гады таму5

За палітыку асудзілі шматдзетнага бацьку-верніка. Яго жонка памерла два гады таму

Усе навіны →
Усе навіны

Ізраільцянам прыходзяць шпіёнскія паведамленні ад карэспандэнткі АНТ10

Усплёскі заказаў піцы каля Пентагона маглі сведчыць пра будучую атаку на Іран9

Дырэктарка дзіцячага цэнтра, дзе размаўляюць выключна на рускай, абвінавачвае чыноўнікаў і дзяржаўных журналістаў у хлусні27

Гісторыя ў ЕГУ — гэта гістфак вашай мары. Еўрапейскі дыплом з навучаннем на беларускай мове пры інтэнсіўным вывучэнні англійскай. І поўная свабода1

У выніку ўдараў Ізраіля па Іране ліквідаваныя дзевяць вядучых фізікаў-ядзершчыкаў4

Рабаванні, згвалтаванні і нават крадзеж адзення з труны: Мінск крымінальны пры Сталіне2

Зяленскі: Лукашэнка баіцца і перанясе вучэнні далей ад мяжы з Украінай16

Ініцыятыва Maldzis вяртае старадрук Сімяона Полацкага11

Марадона падчас свайго візіту ў Беларусь не захацеў сустракацца з Румасам1

больш чытаных навін
больш лайканых навін

За палітыку асудзілі шматдзетнага бацьку-верніка. Яго жонка памерла два гады таму5

За палітыку асудзілі шматдзетнага бацьку-верніка. Яго жонка памерла два гады таму

Галоўнае
Усе навіны →

Заўвага:

 

 

 

 

Закрыць Паведаміць