Biaspałaŭ kančatkova rassvaryŭsia ź Cichanoŭskim: Dla jaho dobry tolki adzin čałaviek — Prakopjeŭ

Biaspałaŭ napisaŭ na svajoj staroncy ŭ fejsbuku:

«Zaŭsiody soramna i baluča rasčaroŭvacca ŭ ludziach. Asabliva kali ty spačatku začaroŭvaješsia čałaviekam, jakoha na samaj spravie nie viedaješ, a ŭ hałavie ŭ ciabie žyvie vobraz, namalavany miedyja i ŭłasnaj fantazijaj. Na malunku jon adzin, u realnaści — zusim inšy.

Tak vyjšła ŭ mianie ź Siarhiejem Cichanoŭskim.

Kali Siarhiej vyjšaŭ na volu, ja ščyra radavaŭsia. Pieršaje intervju, pieršaja kanfierencyja zrabili na mianie mocnaje ŭražańnie i stvaryli vobraz prystojnaha čałavieka, u jakim jość vialiki patencyjał. Mnie chaciełasia dapamahać.

Praz Alaksandra Kabanava ja prapanavaŭ svaju dapamohu absalutna biaspłatna. Damoviŭsia ź Biełaruskim domam u Varšavie, kab arhanizavać Siarhieju sustreču z błohierami i ŚMI. Užo tam zaźvinieli pieršyja tryvožnyja zvanočki: razdźmutaje eha, samalubavańnie, kryŭdy na miedyja, razmovy pra toje, što treba stvaryć śpiecyjalnuju hrupu, dzie ŭsie buduć bieź piarečańniaŭ pościć tolki toje, što skaža Siarhiej.

Tady ja heta śpisaŭ na nastupstvy piaci hadoŭ turmy: čałaviek tolki vyjšaŭ, jamu patrebien čas, adydzie, uśviadomić, pierabudujecca.

Na hetaj ža sustrečy było vyrašana zrabić mianie pres-sakratarom. Hetaje rašeńnie pryniaŭ sam Siarhiej. Ja nie naprošvaŭsia — pieršapačatkova chacieŭ tolki dapamahčy z arhanizacyjaj mierapryjemstva i ŭ cełym padtrymlivać jaho pracu.

Ja bačyŭ u Siarhieja vialiki patencyjał i dumaŭ, što jon zmoža stać «treciaj siłaj», jakaja abjadnaje ludziej. Ale, na žal, hetaha nie adbyłosia.

Čym daŭžej ja zastavaŭsia pobač, tym bolš bačyŭ, jak jon maje znosiny ź ludźmi ŭ kamandzie. Heta stała maim pieršym vialikim rasčaravańniem.

Siarhiej nie ŭmieje pracavać ź ludźmi. Apieratar nie vytrymaŭ i dvuch tydniaŭ pracy. Pieršy pamočnik pratrymaŭsia prykładna stolki ž. Druhi apieratar — mienš za miesiac. Achoŭnik vytrymaŭ daŭžej za ŭsich — kala dvuch miesiacaŭ.

Kamanda źbirałasia i razvalvałasia z takoj ža chutkaściu, ź jakoj stvarałasia. Chamskija pavodziny Siarhieja razdražniali amal usich.

Jašče ŭ samym pačatku ja prama skazaŭ: «Ja tut, pakul my vajujem z ahulnym voraham, a nie adzin z adnym. Jak tolki pačniem vajavać pamiž saboj — ja sychodžu». Mnie zdavałasia Siarhiej pačuŭ tady mianie.

Kali adbyłasia historyja ŭ Ńju-Jorku, ja, adnak, padtrymaŭ Siarhieja. Samu situacyju ja nie ŭchvalaŭ, ale dumaŭ, što ŭ niejkim sensie heta navat karysna: ciapier nichto nie skaža, što ŭ ich u apazicyi «ŭsio kuplena» i jon nie maje svajho mierkavańnia. Choć vyhladała heta, jak jon sam potym pryznaŭ, davoli niervova.

Da hetaj historyi, 19 vieraśnia, mnie napisaŭ Źmicier z ofisa: treba terminova zrabić Siarhieju vizu ŭ Łondan. Ja zapoŭniŭ ankietu, my apłacili konsulski zbor z kartki Siarhieja. Zastavałasia tolki vybrać daty — tam byli svabodnyja słoty prykładna 26— 27‑28 vieraśnia i dalej, až da siaredziny kastryčnika, na padaču adbitkaŭ i vizit u brytanskaje pasolstva ŭ Litvie.

Siarhiej viarnuŭsia z ZŠA ŭ Varšavu na paru dzion. Ja sustrakaŭ jaho ŭ aeraporcie, my doŭha razmaŭlali ŭ hateli. Jon byŭ vielmi razdražniony dziejańniami Ofisa. Mienavita tady ja adčuŭ, što ŭ jaho pačynaje mianiacca hałoŭny vorah: zamiest režymu jon usio bolš kancentrujecca na tych, z kim praściej vajavać tut, za miažoj.

Luby, chto advažvaŭsia krytykavać ci chacia b mieć inšaje mierkavańnie, aŭtamatyčna stanaviŭsia «proofistnym». Ja taksama chutka apynuŭsia ŭ hetaj katehoryi.

Prykładna z hetaha ž času Vadzim Prakopjeŭ pieratvarajecca dla Siarhieja ŭ «hałoŭnaha aŭtaryteta» — čałavieka, jaki, na jaho dumku, «pa-sapraŭdnamu lubić Biełaruś» i čyjo mierkavańnie adzina pravilnaje.

Dzieści ŭ kancy vieraśnia Siarhiej stavić našu štodzionnuju pracu na paŭzu: jon płanuje ŭ studzieni pajechać u ZŠA vučyć anhlijskuju. Jaho płany kardynalna źmianiajucca. Ciapier hałoŭnaje dla jaho — amierykanski kiejs, tam jon bačyć pierśpiektyvu, tam bujnyja sponsary, tam jaho «lubiać i čakajuć».

Jon navat prapanavaŭ pajechać i mnie, ale ja admoviŭsia: biez žonki ja nikudy nie pajedu, plus ja vučusia ŭ Varšaŭskim univiersitecie i pavinien naviedvać zaniatki pa vychadnych.

Dla mianie było vialikim ździŭleńniem, nakolki lohka jon pahadziŭsia pajechać na hod, pakinuŭšy žonku i dziaciej u Litvie. Jon tak publična płakaŭ, što nie bačyŭ dziaciej piać hadoŭ, a ciapier spakojna płanuje jašče adzin hod udalečyni ad siamji, biez mahčymaści bačyć dziaciej kožny dzień.

Z kanca vieraśnia ŭ nas pačynajecca pierachodny pieryjad. Ja ŭsio čaściej prosta pieradaju jamu kantakty žurnalistaŭ naŭprost, biez svajho pasiarednictva. Jamu ŭ asnoŭnym cikavyja amierykanskija miedyja, a mienavita jany jak raz amal nie pišuć.

13 listapada Siarhiej prapanuje mnie palacieć ź im u ZŠA — pazdymać jaho sustreču z dyjasparaj u Łos-Andželesie 24 listapada. Na toj momant jon pavinien byŭ mnie 1000 jeŭra za vierasień i skazaŭ, što za hetyja hrošy kupić mnie kvitki tudy-nazad.

Płan byŭ taki: ja laču ŭ Łos-Andželes, potym jon biare mnie kvitok z Łos-Andželesa da Majami, a ŭžo adtul 26‑ha ja viartajusia ŭ Varšavu.

Ja padumaŭ: čamu b i nie? U kancy žniŭnia ja adkryŭ vizu ŭ ZŠA, ale tak jaje i nie vykarystaŭ. U Łos-Andželesie ŭ mianie šmat znajomych i siabroŭ — možna i ich ubačyć, i zaadno pahladzieć, jak tam žyvuć ludzi. Plus ja mahu zrabić dobry videamateryjał.

Ja pahadziŭsia palacieć i zdymać za svoj košt, a jon abiacaŭ kampiensavać pieraloty. Ja ŭziaŭ dźvie kamiery i pajechaŭ. Pasialiŭsia ŭ chłopcaŭ ź biełaruskaj dyjaspary i ŭvieś čas žyŭ u ich.

Ale ŭžo da momantu majho pryjezdu ŭ Łos-Andželes stała zrazumieła, što ŭsio idzie nie pa tym płanie, jaki my abmiarkoŭvaŭsia.

Jašče ŭ Varšavie 17 listapada Siarhiej dasyłaje mnie ŭ Signal tekst — dziŭny post ad majho imia. Cytuju pačatak:

«Siarhiej Biaspałaŭ

Usim zacikaŭlenym asobam.

Nie mahu hladzieć, jak Siarhieja znoŭ robiać vinavatym i raspaŭsiudžvajuć chłuślivuju infarmacyju…»

Dalej u tekście — žorstkaja ataka na Ofis: abvinavačvańni ŭ tym, što tam «marhinały», što Franak i Dzianis Kučynski nibyta zajmajucca ckavańniem, što Ofis nie dapamahaŭ ni ź vizaj, ni ź infarmacyjaj pra premiju, a samoha Siarhieja «vykarystoŭvali i potym vykinuli».

Ja pytajusia: «Što heta? Ja nidzie heta nie publikavaŭ, takoha tekstu nie pisaŭ». Jon adkazvaje: «Heta ad ciabie. Zapości ŭsiudy, adpraŭ žurnalistam i skiń u čat refarmataraŭ». Ja kažu: «Heta pramaja eskałacyja, ja tak rabić nie budu. Hatovy napisać post miakčejšy i bolš sumlenna, bieź pierahibaŭ, tamu što viedaju, jak usio było na samaj spravie. Ja nikoli nie zajmaŭsia zakazuchaj i nie źbirajusia pačynać».

Na što Siarhiej adkazvaje: albo tak, albo nijak. Paśla čaho robić vysnovu: raz ja nie hatovy heta apublikavać ad svajho imia, značyć, ja «ahient Franaka» i davieru da mianie ŭ jaho bolš niama.

19 čysła ja ŭsio ž nabiraju jaho i pytajusia: «Dyk što z pajezdkaj? Chto mianie sustrenie? Mnie naohuł lacieć ci nie?» Siarhiej pa telefonie hučyć badziora: tak, ciabie sustrenuć ludzi z dyjaspary, usio budzie dobra, biary kamiery, pazdymaješ i adpačnieš.

Pa pryjeździe ŭ ZŠA ja daviedaŭsia, što Siarhiej jašče macniej nastroiŭsia na mianie. Jon usialak paźbiahaje sustreč, prosić inšyja kamiery dla zdymak, tamu što, pa jaho łohicy, ja mahu pieradać «jaho videa» Franaku. Choć na hetych videa jon kaža ŭsio toje ž, što zvyčajna: historyju pasadki, jak nie pacisnuŭ ruku Łukašenku i da t. p.

U vyniku my bačymsia tolki na samim mierapryjemstvie. Za niekalki hadzin da pačatku my razmaŭlajem prykładna dźvie hadziny, na padvyšanych tanach. Ja kažu jamu praŭdu, i jana jaho ćvialić. Ja razumieju, što jon lubić tolki liślivaść i apładysmienty.

Jon navat kryŭdziŭsia, što ja nie paklikaŭ jaho na svajo viasielle, choć viasielle było ŭ traŭni (kali jon siadzieŭ), a jon sam sabie prydumaŭ, što jano było ŭ lipieni.

Jon pakazvaje mnie skrynšoty pierapiski za kaniec kastryčnika, sprabujučy dakazać, što Ofis nie dapamahaŭ ź vizaj i skazaŭ, što premii nie budzie. Ja nahadvaju jamu, što my pačali afarmlać vizu 19 vieraśnia, a nie ŭ kancy kastryčnika. Na heta jon razdražniona kryčyć: «Mnie jany skazali, što premii nie budzie, navošta mnie hetaja anhlijskaja viza?»

Jon ščyra kryŭdzicca, što ja jaho «nie abaraniŭ». Ale kali ščyra, ja nie abaviazany byŭ abaraniać čałavieka, jaki sam pravaliŭ situacyju: času na vizu było dastatkova. Toje, što jon sam rasstaviŭ pryjarytety na karyść ZŠA, — jaho vybar.

My doŭha spračajemsia i łajemsia, i ja razumieju, što pierakanać jaho niemahčyma.

Dla jaho dobry tolki adzin čałaviek — Vadzim Prakopjeŭ, i tolki jaho słovy — iścina.

Ja nahadvaju Siarhieju, što ŭ Vadzima ŭžo byŭ adzin «Uinstan Čerčyl», i što jon ryzykuje paŭtaryć jaho los. Na što Siarhiej adkazvaje: «Ja nie viedaju nijakaha Sachaščyka, mnie ŭsio roŭna».

Pakul Vadzim płacić i chvalić — jon dla jaho hałoŭny siabar. Kali heta spynicca — stanie «brydotaj», jak i ŭsie astatnija, chto ŭžo prajšoŭ hety šlach: ź siabroŭ u vorahi. Paciešna i strašna, što Siarhiej navat nie admaŭlaje taki scenar.

Sam vystup prajšoŭ źniešnie niadrenna, choć ja tak i nie zrazumieŭ, kaho ŭ zale było bolš — biełarusaŭ ci rasiejcaŭ.

Adzin z rasiejcaŭ naohuł prapanavaŭ: raz biełarusy «niedastatkova ŭdziačnyja» Siarhieju za ŭsio, što jon robić, moža, jamu varta pačać advakatavać ich intaresy ŭ ZŠA.

Paśla sustrečy, u razmovie z arhanizatarami, ja daviedaŭsia, što Siarhiej byŭ niezadavoleny sumaj sabranych achviaravańniaŭ i skazaŭ, što jaho «bolš lubiać ruskija», tamu što jany bolš danaciać i dajuć hrošaj. Heta vyklikała ŭ mianie ispanski soram.

Ale samaje haniebnaje i balučaje zdaryłasia na nastupny dzień. Spačatku mnie patelefanavaŭ Vadzim Prakopjeŭ i skazaŭ, što my, jak kamanda Siarhieja, pavinny jaho abaraniać, i ja abaviazany zapościć toj samy tekst.

Potym pačaŭ telefanavać sam Siarhiej i faktyčna šantažavać: kali ja nie publikuju hety post, jon anuluje maje kvitki nazad. Jon staviŭ ultymatumy — to hadzinu, to dźvie času, pahražaŭ, pierachodziŭ na mat i abrazy, jakich ja, ščyra kažučy, daŭno nie čuŭ u takim kancentracie.

U niejki momant ja prosta skazaŭ jamu, kudy jon moža zasunuć hetyja kvitki, i ŭ toj ža dzień kupiŭ sabie zvarotny bilet z Łos-Andželesa ŭ Varšavu za svoj košt.

Situacyja vielmi niepryjemnaja i brudnaja. Paśla takoha šantažu i sproby vykarystać mianie jak instrumient dla asabistych razborak niama nijakaha žadańnia praciahvać choć niejkaje supracoŭnictva ź Siarhiejem. I ja vydatna razumieju, što ciapier u moj adras taksama rušać śledam «ukoły», namioki i drobnyja podłaści — styl viadomy.

Ja ŭžo bačyŭ, jak heta adbyvajecca. Dakładna hetak ža sama było ź pieršym pamočnikam, Zavadskim, kali Siarhiej na svaim sajcie padpisaŭ jaho nie pa proźviščy, a «Zaškvarski» — ździek, jaki vielmi šmat havoryć pra čałavieka.

Takija drobnyja paskudstvy, hetaja maniera źnievažać i pomścić ciškom — niepryjemna nahadvajuć tyja ž pryjomy, jakimi karystajecca Łukašenka.

Mnie ščyra škada, što jahony patencyjał budzie rastračany marna, a reputacyja razburanaja nižej za plintus. Ale heta jaho vybar.

Kab być lidaram, mała hieraičnaj bijahrafii — treba ŭmieć słuchać ludziej, usprymać krytyku i nie atačać siabie tolki tymi, chto hladzić u rot i pstrykaje abcasikami.

Heta tolki častka historyi — kvietački. Jahadki taksama jość. Pra ich — paźniej».

• 18
• 3
• 3
• 18
• 6
• 1
• 0
• 0