Легендарны беларускі спартсмен Аляксандр Мядзведзь пайшоў з жыцця на 87-м годзе.
За гады спартыўнай кар'еры Мядзведзь тры разы заваёўваў золата Алімпійскіх гульняў — 1964, 1968, 1972.
У яго паслужным спісе сем залатых медалёў чэмпіянатаў свету, ён з'яўляўся дзевяціразовым пераможцам першынства СССР.
Мядзведзь прызнаваўся найлепшым спартсменам Беларусі XX стагоддзя і найлепшым барцом вольнага стылю ў гісторыі сусветнага спорту, з'яўляўся членам залы спартыўнай славы барацьбы.
Мядзведзь нарадзіўся ў Белай Царкве, горадзе ў Кіеўскай вобласці, яго дзед і баба пераехалі туды з Расіі, але ўся яго кар'ера была звязаная з Беларуссю.
У 2020-м Мядзведзь падтрымаў дыктатуру Аляксандра Лукашэнкі.
Цяпер чытаюць
«Усё так ці інакш будзе вырашацца на полі бою». Чым будзе займацца новая кіраўніца Місіі дэмакратычнай Беларусі ва Украіне?14
Каментары
Ёсць дзве рэчы, па якіх дыктатуры падтрымліваюць вялікі спорт пры даволі абыякавым стаўленні да агульнага здароўя нацыі:
1.Спартовыя дасягненні як неардынарныя станоўчыя падзеі заўсёды пазіцыянуюцца дыктатарамі як перш за ўсё дасягненне іхных рэжымаў.
2.Вялікі спорт - гэта перш за ўсё культ сілы. Таксама і любы сідзячы на штыках дыктатар выстаўляе сабе сільным пераможцам, гэткім альфа-самцом. Узведзеныя ў культ спартовыя дасягненні таксама ўмацоўваюць імідж моцнага дыктатара ў вачах ягоных сілавікоў, наменклатуры, палітычна слабапісьменнага і схільнага да прагны "моцнай рукі" насельніцтва і гэта павінна дэматываваць ягоных палітычных апанентаў.
Спартовыя дасягненні цікавыя для кнігі рэкордаў Гінэса, але да годнасці і сумлення яны ніякага датычэння ня маюць і грамадзяніна з асобы аўтаматычна не ствараюць - гэта робіць сама асоба. Таму я заўсёды рады поспехам Крысціны Ціманоўскай і сумую пра яе няўдачы, бо ведаю, што яна годная беларуска. І цалкам абыякавы да кар'еры Сабаленкі, хай і ведаю, што яна выдатная тэнісістка.