«Pryjdzie čas — lod znoŭ treśnie, i niešta znoŭ budzie»

Piać hadoŭ tamu ja ščaśliva paźbieh pakutaŭ vyznačeńnia pamiž «staroj» i «novaj» apazicyjaj, bo dla mianie da taho času takoha pytańnia nie isnavała. Usio było mnoj pradumana i pieraasensavana za šmat hadoŭ da taho, i toje, što ŭ tradycyjnaj biełaruskaj apazicyi niama šancaŭ vyjści «za ściažki», a drajvu pracesu nadać mohuć tolki novyja ludzi i struktury, dla mianie jak minimum hadoŭ za 10 da pačatku pratestaŭ 2020-ha było praktyčna aksijomaj.

Tamu kali takija ludzi źjavilisia, praces pajšoŭ i hramadstva zaharełasia — u mianie nie ŭźnikała pytańnia, być u hety momant z narodam ci dobraachvotna zastavacca ŭ hieta. Adzinaje tolki — nijak nie dumaŭ, što hety momant adbudziecca mienavita padčas vybaraŭ 2020 hoda: jašče ŭ pačatku hetaha samaha hoda byŭ upeŭnieny, što jany buduć prachadnymi i techničnymi, jak u 2015-m.

«Nienacyjanalnaść», niebiełaruskamoŭnaść i nieantyrasijskaść «novaj apazicyi» mianie ani nie biantežyła. Bo ja byŭ u kursie, što pieravažnaja bolšaść biełarusaŭ rasiejskamoŭnyja (maładziejšyja — navat daloka nie ŭ pieršym pakaleńni) i nie tolki nie vyznajuć, ale navat paniaćcia nie majuć pra etałonnyja kaštoŭnaści biełaruskaha nacyjanalizmu.

Plus ja dobra viedaŭ taksama i z historyi, i z dośviedu susiedziaŭ, što i navučańnie movie, i pryščapleńnie kaštoŭnaściaŭ nie vuzkim asiarodkavym hrupam, a šyrokim masam — praces vielmi praciahły, raściahvajecca na pakaleńni, a dla svajho pośpiechu patrabuje namahańniaŭ nie tolki prydušanaj hramadzianskaj supolnaści, ale taksama zastasavańnia mahčymaściaŭ škoły dy inšych mahutnych instrumientaŭ, jakija znachodziacca ŭ rukach dziaržavy.

To-bok adkładańnie paŭstańnia ŭ časie niejkich istotnych pieravah nie daje — pry zachavańni status-kvo i praz 10, i praz 20, i praz 50 hadoŭ hramadstva nie budzie ŭ masie svajoj apantanym etałonnymi kaštoŭnaściami biełaruskaha nacyjanalizmu. Maksimum, čaho možna dasiahnuć — tolki jašče krychu pašyryć kolkasna niešmatlikija ŭ maštabach hramadstva asiarodki. Što ŭ pryncypie niemałavažna, viadoma, ale zusim-zusim pryncypovaha značeńnia nie maje.

A pakolki nijakaj techničnaj mahčymaści zamianić heta biełaruskaje hramadstva na niejkaje inšaje ŭ pryrodzie niama, to zastavałasia tolki adno — prymać toje, jakoje jość, i sprabavać niešta sumiesna rabić ź im. Ź nieba ž alternatyva nie ŭpadzie, kolki ni čakaj.

Razumieńnie i pryniaćcie hetaha stanu dazvoliła mnie paźbiehnuć usialakich kahnityŭnych dysanansaŭ i ŭ peŭny čas niazmušana i biez zhryzot ulicca ŭ ahulny praces, prytym zastajučysia samim saboj, nie achviarujučy navat drobnaj čaścinkaj ułasnych pohladaŭ ci navat identyčnaści.

Cudoŭna viedaju, što heta byŭ nie moj indyvidualny prykład, padobny vybar tady sa spakojnaj dušoj rabili mnohija inšyja ludzi z padobnaha da majho bekhraŭndam. I ich udzieł i dałučeńnie najbolš prykmietna ŭvasobilisia ŭ tym liku ŭ tym, što ŭsiaho za paru miesiacaŭ ahulnapryznanaj simvolikaj pratestaŭ stała nie jakaja-niebudź inšaja, a nacyjanalnaja. Nu i inšyja prajavy palityčnaj i nacyjanalnaj adukacyi ŭ pracesie byli i jość niesumniennyja.

Uvohule tyja dni ŭspaminajucca z nadzvyčajnaj ciepłynioj. U mianie nikoli nie było pierad tym takoha adčuvańnia niezvyčajnaj jednaści sa svaim narodam, prytym jednaści nie razburalnaj, a stvaralnaj, zasnavanaj na samych najlepšych pačućciach. Płyń, jakaja šmat hadoŭ ciakła pad lodam i nie była bačnaja, vyrvałasia na pavierchniu i pakazała ŭsiamu śvietu, i nam samim u tym liku, što biełarusy mohuć być i takimi.

Tak, utajmavańnie hetaj płyni dy zahaniańnie jaje pad jašče taŭściejšy lod — heta vielmi traŭmatyčna dy trahična, tut niama čaho kazać. Ale nie my pieršyja i nie my apošnija praz heta prachodzim. I ništo nie viečnaje.

Pryjdzie čas — lod znoŭ treśnie, i niešta znoŭ budzie. A voś kali heta zdarycca i ŭ jakija formy što vyljecca — tut nichto dakładna nie sprahnazuje. Ale płyń była zanadta mocnaja i zanadta mocny pakinuła paśla siabie śled, kab jaje možna było prosta tak z kancami vysušyć.

• 5
• 0
• 0
• 1
• 0
• 0
• 0
• 1