Žonka Alesia Bialackaha Natalla Pinčuk sustrakaje jaho na vakzale Minska z turmy ŭ 2014 hodzie.
— Što vy adčuvajecie ŭ hety dzień?
— Pačućci dastatkova supiarečlivyja. Najpierš radasnyja emocyi. Razam z tym razhublenaść i niečakanaść. Radasna, što premiju atrymaŭ Aleś. Heta premija nie tolki Alesiu. Rada za jaho, rada za ich i ŭdziačnaja [Nobieleŭskamu] kamitetu.
— Nakolki dla Alesia važnaja była pravaabarončaja dziejnaść?
— Heta było sensam jaho žyćcia. Tolki tak.
— Chto siońnia pieršy vam pazvaniŭ, kali stała viadomaja navina, kali heta nie sakret?
— Ja išła pa vulicy, i tut zvonić maja siabroŭka. I za paŭchviliny vykłała ŭsiu infarmacyju i skazała: «Usio, zakančvaju, zaraz tabie buduć usie zvanić».
Apošni list ad Alesia pryjšoŭ 4 kastryčnika. A napisaŭ jon jaho na dzień naradžeńnia, na svoj jubilej, 25 vieraśnia. 9 dzion išoŭ hety list ź Minska ŭ Minsk, z Vaładarki dadomu. Voś što jon pisaŭ u hetym liście:
«Siońnia jubilej. Dziŭny jubilej. Cichi, spakojny. Niešta na jubilei mnie nie šancuje. [50-hodździe Bialacki taksama sustreŭ u źniavoleńni.] Nie vierycca, što mnie 60 hadoŭ. Zdajecca, to kamuści inšamu».
— Jak vy dumajecie, atrymańnie Alesiem Bialackim Nobieleŭskaj premii paŭpłyvaje na jaho los i los Biełarusi?
— Ja b vielmi chacieła, kab heta paŭpłyvała, ale ja bajusia na što-niebudź pakul što spadziavacca. U mianie jość vialikaje žadańnie, u mianie jość vielmi vialikaje žadańnie, kab Aleś i ŭsie jaho paplečniki vyjšli na volu.
Ciapier čytajuć
Fatohraf-ahient Miščuk raskazaŭ svaju viersiju taho, što adbyłosia12
Kamientary