Dla takoj monaetničnaj krainy, jak Biełaruś, prablema źniknieńnia etničnych rys pad skalpielem chirurha moža padacca małazrazumiełaj. Sapraŭdy, mała chto ź biełarusaŭ budzie rabić sabie nos jak u afraamierykanskaj pop-zorki ci razrez vačej jak u Brusa Li. A voś u polietničnych Złučanych Štatach za apošnija niekalki hod litaralna ŭ razy vyrasła kolkaść zvarotaŭ da płastyčnych chirurhaŭ pradstaŭnikoŭ etničnych mienšaściaŭ.
I ŭ suviazi z hetym unutry samich etničnych supołak raście zaniepakojenaść: moładź ličyć inšyja typy źniešnaści pryhažejšymi i imkniecca admovicca ad ułaścivych ich etničnaj hrupie rysaŭ, schavać svajo «niepažadanaje» pachodžańnie (uspomnim evalucyju Majkła Džeksana). Što bolš spryjaje hetamu – rasavyja stereatypy hramadstva ci paraŭnalnaja dastupnaść pracedur i moda na ich, a moža – hłabalizacyja i niepadkantrolnyja patoki infarmacyi, ci niaśpiełaść «hramadstva spažyvańnia», jakoje achviaruje karaniami dziela bolšaj svabody kryłaŭ? Jak by tam ni było, isnuje vidavočnaja tendencyja, jakaja ŭstojliva pašyrajecca.
Asabliva papularnaj praceduraj źjaŭlajecca rynapłastyka – płastyčnaja karekcyja nosa. Mnohija afraamierykanki, naprykład, chočuć zavastryć sabie nos, jak u pradstaŭnic kaŭkazskich narodaŭ. Na heta ŭpłyvaje i źniešnaść pop-zorak kštałtu Biejonse i Cheli Bery (abiedźvie zhadanyja zorki majuć jak afraamierykanskija karani, tak i prodkaŭ-jeŭrapiejcaŭ).
Płastyčnaja chirurhija – darahaja śfiera pasłuh, i sapraŭdy moža niepaznavalna źmianiać rysy tvaru. Ci słušna rabić heta tolki dziela zadavalnieńnia kapryzaŭ maładych ludziej, jakija šukajuć siabie i sposab samavyražeńnia, ci varta pierakonvać ich rabić karekcyju, nie parušajučy etničnych ułaścivaściaŭ, jakija dastalisia ŭ spadčynu?
Adkaz na hetaje pytańnie, chutčej za ŭsio, daduć hrošy. A dzieciam našych unukaŭ, napeŭna, i ŭ hałavu nie pryjdzie, što ludzi mohuć być padobnyja da ŭłasnych baćkoŭ, dziedaŭ, pradziedaŭ. Chiba tolki jany razam słuchajuć muzyku i chodziać da adnaho i taho ž płastyčnaha chirurha…
Ciapier čytajuć
Kamientary