«Статкевіча ў калоніі паспрабавалі кінуць пад станок, каб забіць. Ён адхіліўся і толькі зламаў руку» — Шульман пра пачатак 2010-х

Генадзь Шульман — прадзюсар, дырэктар прадзюсарскага цэнтра «Клас-Клуб ДК». Уладальнік ліцэнзіі на канцэртна-гастрольную дзейнасць у Беларусі №1. У 2009‑м быў арыштаваны, атрымаў 6 гадоў калоніі з канфіскацыяй маёмасці па артыкуле за махлярства. Суму нанесеных Шульманам страт суд ацаніў амаль у $162 тысячы.

Штраф за спакой

Па словах Шульмана, кантроль з боку органаў за яго бізнэсам быў не проста намінальным — сілавікі рэгулярна наведвалі яго офіс. Так, перад канцэртам Патрысіі Каас яны прышлі пераканацца, што фірма — не аднадзёнка і не «кідалава».

Аднак сітуацыя змянілася ў 2005 годзе, пасля нарады ў Лукашэнкі, дзе той раскрытыкаваў прыватных арганізатараў за вываз валюты з краіны і згадаў кампанію Шульмана «Клас-Клуб».

«На наступны дзень да нас прыйшлі ўсе магчымыя і немагчымыя праверкі, якія толькі можна было прыслаць: АБЭЗ, Дзяржкантроль… Раённая падатковая таксама прыйшла, але ёй месца не было, няма куды было саджаць», — узгадвае прадзюсар.

Як расказвае Шульман, правяраючыя дамовіліся, што асноўную працу зробіць Дзяржкантроль, а астатнія зробяць высновы па іх даведцы. Фінансавых парушэнняў не знайшлі, але проста так пайсці сілавікі не маглі.

«Яны сказалі майму бухгалтару: «Соф'я Міхайлаўна, пагаварыце з вашым дырэктарам. Мы ў вас нічога не знайшлі, але мы не можам пайсці з пустымі рукамі. Калі мы пойдзем з пустымі рукамі, да вас прыйдуць іншыя людзі і будзе яшчэ горш». У выніку яна вытаргавала паўтары тысячы. За паўтары тысячы даляраў штрафу яны пра нас як бы забыліся», — расказаў Шульман.

Сяброўства з крымінальным аўтарытэтам

Нягледзячы на адкупныя, прадзюсар заставаўся на кручку. Як прызнаецца сам Шульман, прычынай было яго блізкае сяброўства з крымінальным аўтарытэтам Львом Эпштэйнам (Лёва Бяльмо). Гэтая сувязь не давала спакою сілавікам.

Як тлумачыць Шульман, з сынам крымінальнага аўтарытэта Аляксеем ён вучыўся ў адным класе. Хлопцы былі найлепшымі сябрамі. На той час ён нічога не ведаў пра бацьку сябра, якога ні разу не бачыў.

Пасля восьмага класа іх шляхі разышліся, і сяброўства аднавілася ў 1990-я. Толькі тады прадзюсар даведаўся, якое высокае месца ў крымінальнай іерархіі займае бацька яго сябра.

Сем'і Шульмана і крымінальнага аўтарытэта настолькі зблізіліся, што сталі амаль роднымі. Для прадзюсара гэтае сяброўства стала гарантыяй бяспекі ў неспакойныя 90‑я гады. Больш за тое, крымінальны аўтарытэт пазычаў без працэнтаў грошы для арганізацыі гастроляў зорак эстрады.

Сам Лёва Бяльмо разам са сваімі сябрамі рэгулярна прысутнічаў на мерапрыемствах, арганізатарам якіх быў «Клас-Клуб ДК».

Як згадвае Шульман, знаёмы палкоўнік з МУС папярэджваў яго падчас сакрэтных сустрэч:

«Гена, ляжыць на цябе папка. Я спрабую пераканаць людзей, што ты не махляр, што ты нармальны, што ты чысты канцэртны арганізатар і што ў цябе ніякіх іншых думак і ідэй няма. І ўсё роўна не хочуць яны ў гэта верыць. Усё роўна яны не прыбіраюць гэтую папку са сваіх актыўных сталоў».

Пацвярджэннем гэтых слоў, як згадвае прадзюсар, стаў чарговы прыход у офіс начальніка ГУБАЗіКа з байцамі. Пасля ператрусу, які зноў нічога не даў, адбылася размова сам-насам. Сілавіка цікавіла толькі адно: чаму паспяховы бізнэсмен тусуецца са злодзеем у законе.

«Ён мяне адводзіць у бок і кажа: «Растлумач, якое дачыненне ты маеш да Лёвы? Мяне больш нічога не цікавіць. Што адбываецца? Чаму я не магу не звяртаць на цябе ўвагі?»

Па словах Шульмана, яму прыйшлося маляваць на паперы схему свайго жыцця, тлумачачы, што Лёва — бацька яго школьнага сябра, і іх адносіны маюць сямейны, а не крымінальны характар.

Сам «аўтарытэт» на той час ужо жыў у Маскве, але рэгулярна прыязджаў у Мінск дзеля адной мэты — асабіста атрымаць пенсію на пошце.

Канцэрт Джо Кокера і здрада сябра

Як прызнаецца Шульман, увага з боку сілавікоў адбілася на бізнэсе, які пачаў звужацца як шагрэневая скура. Фінальным акордам стала гісторыя з арганізацыяй канцэрта Джо Кокера. Кантракт каштаваў $150 тысяч. Каб унесці першыя 50%, прадзюсар пазычыў $75 тысяч у свайго блізкага сябра Лёні.

Кантракт быў заключаны ў 2006 годзе з адкрытай датай — чакалі, пакуль артыст паедзе ў тур. Час ішоў, канцэрта не было, і крэдытор у 2008 годзе пачаў патрабаваць грошы назад.

Па словах Шульмана, ён вяртаў доўг буйнымі траншамі — па $20‑25 тысяч, спадзеючыся закрыць пытанне за кошт абаротных сродкаў іншых канцэртаў.

«І ў пачатку 2009 года ў выніку мне прыйшла павестка, каб я прыйшоў да следчага», — згадвае прадзюсар. Тады справу не завялі, бо Шульман прадставіў распіскі аб вяртанні грошай. Следчы яму тады паведаміў, што аўтар заявы — сябар Лёня.

Аднак праз восем месяцаў усё пачалося зноў. Новы следчы давёў справу да канца па новых заявах яго сябра.

Як заўважае Шульман, толькі ў зняволенні ён зразумеў, што стаў ахвярай падману з боку ўласнага сябра.

«Калі мяне ўжо закрылі, калі праз год пачаліся следчыя дзеянні, і на суд прыходзіў ён і гэтыя хлопцы, я зразумеў, што ён ім грошы не аддаваў.

Што ён пакідаў іх сабе, кажучы ім пра тое, што я не аддаю. І ён увогуле спрабаваў зрабіць так, каб я не тое што спалохаўся, а давесці мяне да такога, каб я дзесьці аднекуль узяў і аддаў. А я ўжо не мог ніадкуль узяць, толькі ад сябе».

У выніку Георгія Шульмана прыгаварылі да 6 гадоў калоніі. Канцэрт Джо Кокера ўсё ж адбыўся, але дывідэнды з яго атрымлівалі ўжо іншыя людзі.

Павялічыць

Сустрэча з Міколам Статкевічам

У калоніі Генадзь Шульман знаходзіўся ў суседнім атрадзе з Мікалаем Статкевічам, які пасля выбараў 2010 года быў асуджаны на 6 гадоў калоніі. Палітык знаходзіўся ў шостым, а прадзюсар — у пятым атрадзе.

Шульман адзначае, што іх шляхі перасекліся толькі аднойчы, але пры вельмі драматычных абставінах — «калі яго гэтыя сучыныя вязні паспрабавалі кінуць пад станкі»:

Як заўважае Шульман, сам ён не бачыў, як усё адбывалася, але, па расповедах іншых, была спроба выдаць усё за няшчасны выпадак на вытворчасці:

«Статкевіча паспрабавалі кінуць пад станок. Ён адхіліўся і толькі зламаў руку. А галоўная мэта была — забіць».

Ён са Статкевічам сустрэўся ўжо пасля гэтага інцыдэнту, у «лакалцы» — агароджанай тэрыторыі каля барака. Убачыўшы палітыка са зламанай рукой, Шульман вырашыў прапанаваць дапамогу.

«Я ўбачыў яго з загіпсаванай рукой. Падышоў, мы павіталіся. Спытаў: «Можа быць, нейкія медыкаменты, штосьці трэба?». [А ён адказаў]: «Не трэба нічога. І наогул, Гена, не падыходзь да мяне, табе ж горш будзе». Ну, окей, я ўсё зразумеў», — успамінае прадзюсар той кароткі дыялог.

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0