«Нейкае напружанне ў паветры пачало навісаць». Як дырэктар адной беларускай кампаніі агітаваў удзельнічаць у вайне

Як змянілася абстаноўка на працы пасля пачатку поўнамаштабнай вайны

Наш офіс амаль цалкам быў апазіцыйны. Было дакладна вядома толькі пра двух калег з прарасійскімі поглядамі, і мы з іншымі заўсёды з іх пакеплівалі. Але гэта было па-добраму. Ніводзін з бакоў не пераходзіў да абразаў: усе даволі сталыя людзі, гутарылі на узроўні фактаў, але кожны круціў іх пад сябе.

І вось нейкае напружанне ў паветры пачало навісаць. У офісе з’явіліся буклеты ды ўлёткі з прапановамі стаць расійскім наёмнікам. Я бачыў, як наш дырэктар, Яраслаў Грабеншчыкоў, пачаў іх падсоўваць на бачныя месцы…

Мяне так гэта раззлавала, што ў момант, калі нікога не было, я іх выкідаў у сметніцу. І каб нікога не спакусіла іх адтуль дастаць, прысыпаў усё макухай.

Праз дзесяць хвілін пасля інцыдэнту я пачуў, як дырэктар нервова пытаецца ва ўладальніка кампаніі, хто гэта зрабіў. А той толькі ўсміхаўся і казаў: «А чаго ж ты чакаў?».

Праз нейкі час на ўваходзе да аддзела продажаў павесілі вялікую лістоўку з расейскімі вайскоўцамі. Гэта нікому не спадабалася з супрацоўнікаў, але ніхто не асмеліўся гэтаму перашкодзіць.

Пра праслухоўванне мантажнікаў на працы

Яшчэ да вайны кіраўніцтва часам праводзіла палітінфармацыю на працы і папярэджвала, каб мы трымалі язык за зубамі, бо «за намі сочаць».

Усе, хто займаецца мантажом і стварэннем электронных чэргаў у розных банках Беларусі, ведаюць, што банкі праслухоўваюцца. Падчас мантажу мне даводзілася адчыняць столевую прастору. Там былі схаваныя мікрафоны. Гэта было прафесійнае абсталяванне, адмыслова закупленае для праслухоўвання.

Зразумеў я гэта і пазней, калі ўжо працаваў у адным з невялічкіх гарадоў: варта было нешта сказаць пра новы прэзідэнцкі дэкрэт, як сеткавы адміністратар адразу падышоў з заўвагай і папрасіў сачыць за словамі.

Яшчэ перад тым, каб ездзіць працаваць у банкі, разам з іншымі я праходзіў праверку ў МУС. Там патрабавалі падпісаць дамову аб неразгалошванні дзяржаўнай таямніцы. Але што менавіта адносіцца да дзяржаўнай таямніцы, мне так і не ўдалося даведацца. Нават юрыст, да якога я звяртаўся з гэтым пытаннем, толькі паціскаў плячыма. У выніку давялося паставіць подпіс пад паперай, сэнсу якой так і не зразумеў.

Пра дырэктара кампаніі

Я не ведаю, хто з кіраўнікоў кампаніі вырашыў узяць Яраслава на пасаду дырэктара, але здагадваюся, навошта гэта зрабілі. У кампаніі быў патрэбен хтосьці, хто мае сувязі з сілавікамі, каб рабіць продажы ў дзяржаўныя кампаніі.

Агулам Science Solutions нельга назваць прадзяржаўнай. Людзі ў ёй збольшага былі апазіцыйнымі і галасавалі за Ціханоўскую. Партрэта Лукашэнкі ў кампаніі амаль нідзе не вісела. Ён быў толькі ў перагаворным пакоі. Але ў кабінеце Яраслава вісеў партрэт сілавіка ў крапавым берэце (не ўзгадаю, каго менавіта, але магчыма Мікалая Карпянкова), што мяне тады моцна здзіўляла.

Самае дзіўнае, што ў вочы ён казаў адно, а на справе рабіў зусім іншае (як з лістоўкамі). Па ягоных словах, вайну ён не падтрымліваў. Але свае дзеянні апраўдваў тым, што да яго прыходзяць «паважаныя людзі», і яны павінны бачыць пэўную актыўнасць. Па яго логіцы, гэта быў спосаб прасоўвання бізнэсу. Склалася ўражанне, што яго асноўны прынцып — «і вашым, і нашым». Праваенныя буклеты Яраслаў распаўсюджваў хутчэй дзеля «справаздачы», але пры гэтым яшчэ і шчыра ганарыўся гэтым.

Павялічыць

• 0
• 0
• 1
• 12
• 1
• 1
• 18
• 0