«I znoŭ kulhavy dyjabietyk z pastajannaj zadyškaj vyžylvajecca dy pniecca pakazać, što jon nie tolki hihant dumki»

Dzivić, nakolki Łukašenka ŭparta i nasupierak usialakaj racyjanalnaści i zdarovamu sensu čaplajecca za ŭčarašni, dy navat za pazaŭčarašni dzień, sprabujučy nieviadoma kamu dakazać, što jon pa-raniejšamu vołat-zdaraviak u fizičnym sensie. Nibyta niechta nie pamiataje, kolki jamu hadoŭ, i nibyta na videa ź jahonym udziełam nie bačna vidavočnych prablem sa zdaroŭjem.

Prytym prablemy ž hetyja nie abaviazkova krytyčnyja. Jak pa mnie, pakul jašče nie padobna, što Łukašenka voźmie i ŭžo zaŭtra pamre ci prynamsi zusim źniasileje. Ale chadzić jamu ciažka, heta fakt, i inšyja chvaroby surjoznyja jość — taksama.

Adnak ža dla 71‑hadovaha čałavieka bukiet chvarob — heta chutčej norma, čym vyklučeńnie. I navat kali čałaviek u pryncypie ŭ formie, to jon u takim uzroście ŭžo bieražecca, u toj ža chakiej užo naŭrad ci palacić strymhałoŭ hulać, navat kali nohi nie balać.

U Łukašenki ž jany balać, i navat, jak jamu ni było heta niaprosta, adnojčy sam pryznaŭ, što z sustavam prablemy, chadzić ciažka:

«Ja nie kažu, što idealna. Nu, časam kulhaju, naha balić. Nie mohuć mnie sustaŭ adramantavać. Nu, ja dumaju, dla prezidenta heta nie tak strašna. Dzie nie projdzieš, tam prajedzieš».

Nu i voś, zdavałasia b, zrabiŭ hety «kaminh-aŭt» – i hara ź plačej, bolš nie treba siabie mučyć, vychodziačy praź siłu na chakiejnuju placoŭku, demanstrujučy praz manitory rubańnie droŭ cełymi kubamietrami i inšyja prykmiety niepatrebnaj u jahonaj statusie fizičnaj zvyšaktyŭnaści.

Zdavałasia b, nie chodziać nohi — to siadzi ŭ kreśle dy kamanduj adtul. Ale ž nie — navat paśla pryznańnia niešta ŭ hetaj hałavie klinić, i znoŭ kulhavy dyjabietyk z pastajannaj zadyškaj vyžylvajecca dy pniecca pakazać, što jon nie tolki hihant dumki, ale i moža choć zaraz ledź nie biehčy z maładymi navypieradki.

Prytym što vyhladaje nie tolki što ani trochi nie pierakanaŭča, a, naadvarot, prosta kurjozna. Ale atačeńnie jaŭna jamu kali što pra heta i aśmielvajecca havaryć, to tolki ŭ styli «priamo, hrubo, po-starikovski».

Ci voś zusim niadaŭna jon skazaŭ nibyta miž inšym, ale ź jaŭnym žadańniem patłumačyć svaju rehularnuju adsutnaść u publičnaj prastory pa sieradach i subotach (što taksama, treba dumać, tłumačycca stanam zdaroŭja):

«Časam vy mnie pišacie ceły stos hetych dakumientaŭ, papier — słuchajcie, z hłuzdu možna źjechać. Sieradu reziervujem dla taho, kab usio heta, što nazapašvajecca na praciahu dzion, pieračytać. I subotu».

Zdavałasia b, nu ok, znoŭ taki sam skazaŭ, što pa sieradach pracuju z dakumientami i na publiku nie vyłažu — to chaj by heta i było aficyjnaj viersijaj. Usie buduć zahadzia viedać, što pa sieradach jahonaha fejsa niama ŭ efiry, bo i być nie pavinna, adnyja ŭkazy padpisanyja sa śvistam laciać viejeram. A čym jon tam nasamreč u hety dzień zajmajecca, chaj užo platkarać, rukapažacije to ŭ lubym vypadku krepkaje.

Ale ž nie, usio adno pa sieradach pres-słužba ładzić śpiektakli, što jon nibyta kahości tam prymaje z dakładami, pravodzić sustrečy, unikaje ŭ prablemy i daje strohija nakazy. Voś tolki samoha jaho nikoli nie pakazvajuć, a vysokija čynoŭniki barabaniać pra vyniki viekapomnych sustreč… u anturažy svaich ułasnych viedamstvaŭ. Nu, cyrk ža realny…

I samaje hałoŭnaje — niezrazumieła na kaho heta raźličana navat u prapahandysckim sensie.

Jahonym praciŭnikam tolki balzam na dušu hladzieć na jahonuju słabaść, jakaja tym jarčej prajaŭlajecca i padkreślivajecca, čym bolš jon imkniecca demanstravać nibyta moc. A jabaciek hetaj pakazuchaj taksama nie natchniš, bo jany ž taksama nie ślapyja. I lubiać jaho zusim nie za chakiej, i nie za Umku pad bokam na łaŭcy. Ale kali chto adarvaŭsia ad žyćcia, to ŭžo «mužik čto byk: vtiemiašitsia v bašku kakaja błaż — kołom jeje ottudova nie vyb́ješ».

• 21
• 1
• 11
• 2
• 0
• 0
• 0
• 0