Łukašenka raskazaŭ bajku, jak ledź-ledź nie napisaŭ dla Ukrainy kanstytucyju
Da ŭspaminaŭ pra histaryčnyja padziei, jakija nibyta bolš za čverć stahodździa tamu mieli miesca, ale nijakich śladoŭ u dakumientach ci ŭspaminach inšych ludziej nie pakinuli, Łukašenku padšturchnuła pytańnie prarasijskaj prapahandystki z Ukrainy Dyjany Pančanka pra jahonaje staŭleńnie da Piatra Parašenki i Uładzimira Zialenskaha: maŭlaŭ, ci była b poŭnamaštabnaja vajna pamiž Ukrainaj i Rasijaj, kali b va ŭładzie paśla 2019 hoda zastaŭsia Parašenka?
Adkazvajučy na pytańnie, Łukašenka, jak zaŭsiody ŭ padobnych vypadkach, adznačyŭ, što Zialenski, maŭlaŭ, małady i «niavopytny», a taksama namiaknuŭ na jahonuju kolišniuju «niesurjoznuju» prafiesiju.
Paśla ž niečakana źviarnuŭsia da historyi, uspomniŭšy ŭžo daŭnija časy, kali va Ukrainie byŭ prezidentam Leanid Kučma. Bo, maŭlaŭ, usio pačynałasia jašče tady. I pry hetaj nahodzie raskazaŭ jaŭna nievierahodnuju historyju, jakaja pradstaŭlała Łukašenku ledź nie patencyjnym Pilipam Orlikam našaha času, to-bok aŭtaram ukrainskaj kanstytucyi. Pieraškodziła ž kazcy stać byllu tolki nierašučaść Kučmy.
Pavodle viersii Łukašenki, adnojčy ŭžo paśla taho, jak jon pravioŭ kanstytucyjny pieravarot i skancentravaŭ usiu ŭładu ŭ Biełarusi ŭ svaich rukach,
siadzieli jany niečaha z Kučmam i tahačasnym prezidentam Rasii Barysam Jelcynym, i Jelcyn Łukašenku raptam paprasiŭ, kab toj dapamoh Kučmu «zrabić narmalnuju kanstytucyju i refierendum pravieści». Łukašenka ideju padchapiŭ z entuzijazmam:
«Ja jamu: «Nu, kali surjozna, to ja hatovy padklučycca». I my raspracavali razam z vašymi śpiecyjalistami prajekt kanstytucyi. Jon byŭ bolš, tak skažam, demakratyčny, čym u nas i ŭ Rasii, ale prykładna niešta padobnaje…
Hetaja kanstytucyja była padrychtavanaja, i sacyjałahičnyja kijeŭskija apytańni śviedčyli pra toje, — my hetaha nie chavali, što ja byŭ uciahnuty, — što ŭkraincy za heta prahałasavali b. Ale čas išoŭ, ni čarta ni rabili. Faktyčna kanstytucyja hatovaja, faktyčna pryniataja narodna…
Na čarhovaj sustrečy ja Jelcynu kažu: «Nu što, Barys (tut Łukašenka prykmietna zamiaŭsia, vidać, dumajučy, ci nazyvać imia pa baćku na 23 hady starejšaha za jaho Jelcyna, ci nie — i nie nazvaŭ), nie choča Leanid ničoha rabić pa hetaj kanstytucyi». «A čamu?» Kaža: «Rada nie zaćvierdzić hetu kanstytucyju». A ja jamu kažu: «Słuchaj, ty ž jašče nie ŭnosiŭ u Radu. Nu i akramia taho — jakaja Rada pojdzie suprać naroda? Heta ž refierendum, ty b praź jaho pravioŭ, pryniaŭ i ŭ Radu b pakłaŭ».
Što adkazaŭ na heta Kučma, Łukašenka prydumlać dalej nie staŭ, pierajšoŭšy da bolš sučasnych padziej: abmierkavańnia asoby «niavopytnaha», «absalutna nie palityka» Zialenskaha.
«Ja jašče moh sumniavacca ŭ sabie. Ale kali Maša takoje zrabiła!» Nieviadomyja fakty pra Viktara Babaryku raskazała jaho advakatka Natalla Mackievič77
Kamientary