Інтэлектуал і дыпламат, ён пражыў 87 гадоў. Гэта ён у савецкі час кантрабандай вывозіў беларускі самвыдат за мяжу.
Пра смерць паведамілі ў фэйсбуку яго сябры.
Аляксей Каўка нарадзіўся 20 верасня 1937 года ў Равецкім Бары, што ў Чэрвеньскім раёне.
Скончыў БДУ, Акадэмію грамадскіх навук пры ЦК КПСС. У 1971—1979 і 1983—1987 гадах у Інстытуце эканомікі сусветнай сацыялістычнай сістэмы АН СССР, у 1979—1982 гадах прадстаўнік Саюза савецкіх таварыстваў дружбы і культурных сувязей з заграніцай, дарадца пасольства СССР у Польшчы.
У 1976 годзе Аляксей Каўка напісаў «Письмо к русскому другу», у якім культурніцкая палітыка камуністычных уладаў у Беларусі называлася асіміляцыйнай.
У 1980-я Каўка, які працаваў дарадцам у савецкай амбасадзе ў Варшаве, перапраўляў на Захад творы, што не маглі быць апублікаваныя ў БССР, у тым ліку рукапіс вядомай кнігі Алега Бембеля «Родная мова і маральна-эстэтычны прагрэс», што пабачыла свет у Лондане.
У 1991-м даслаў на імя Гарбачова тэлеграму аб сваім выхадзе з «партыі-жандара і ворага нацыянальнага самавызначэння народаў»…
Каўка спачатку даследаваў гісторыю Польшчы, польскага рабочага руху, савецка-польскіх адносін.
Аднак з канца 1970-х зацікавіўся праблемамі адраджэння і станаўлення нацыянальнай самасвядомасці, творчасці Францішка Скарыны, Янкі Купалы, Кастуся Езавітава, Івана Луцкевіча, Вацлава Ластоўскага, Мікалая Улашчыка і інш.
У 1994-м Каўку прапаноўвалі пасаду пасла Беларусі ў Літве, але ён адмовіўся.
Ён жыў у Маскве і выдаваў гісторыка-літаратурны альманах «Скарыніч».
Аляксей Каўка больш чым паўвеку пражыў у сталіцы Расіі, але хацеў быць пахаваны на малой радзіме.
Да «Дня народнага адзінства» памілавалі 25 чалавек4
Каментары