«Плачу за вучобу, а дзіцяці залікі ставяць за ўдзел у праўладных мітынгах». Беларусы расказалі, што думаюць пра забарону на адукацыю за мяжой
Улады хочуць выключыць «любыя ўцёкі за межы краіны» школьнікаў і студэнтаў, якія збіраюцца працягнуць вучобу па-за Беларуссю. Выданне Ex-press.by запыталася ў сваіх чытачоў, ці спыніць гэта студэнтаў, якія хочуць вучыцца за мяжой.
Павел:
«Я, дзякуй Богу, адправіў вучыцца за мяжу дваіх дзяцей. Яны мелі намер вярнуцца ў Беларусь і тут працаваць. Але тое, што адбываецца ў краіне, прымусіла іх думаць, што ім не трэба вяртацца. Лічу, што даўно не новая ідэя — вярнуцца да «лепшых савецкіх традыцый» шляхам забароны на выезд за мяжу — гэта абсурд. Нельга ігнараваць факт, што многія школьнікі і студэнты імкнуцца атрымаць адукацыю за межамі краіны з-за недахопаў у наяўнай сістэме адукацыі».
Вольга:
«Я б хацела, каб мае дзеці вучыліся ў Беларусі. Толькі не ў Беларусі Лукашэнкі. Ён прызнаў нізкую якасць беларускай адукацыі. А тое, як ён збіраецца гэтую якасць павышаць, гэта адукацыю заб'е…».
Яўген:
«У мяне сур'ёзныя пытанні да сістэмы адукацыі ў краіне. Гэта страшна: я плачу за вучобу ва ўніверсітэце, а дзіцяці залікі ставяць за ўдзел у праўладных мітынгах. Улады могуць колькі заўгодна казаць, што яны ўсведамляюць праблемы. Але яны і ёсць праблема… Студэнты вымушаныя шукаць магчымасці навучання за мяжой з-за незадаволенасці якасцю адукацыі, якасцю жыцця, адсутнасцю свабоды».
Алена:
«Дзіця ў 11-м класе, для нас заявачкі Лукашэнкі — трывожны сігнал. Хаця… Кожны дзень — суцэльная трывога. Мы ўсё адно думаем, што ён з'едзе».
Мікалай:
«У мяне сын першы год пасля школы не паступіў, давялося служыць у войску. Вярнуўся наскрозь задзяўбаны прапагандай, хоць я прыязджаў да яго, на розныя важныя тэмы размаўляў. Перад войскам думаў, што будзе паступаць яшчэ, а калі прыйшоў дадому, расхацеў. Мы ўсёй сям'ёй падключыліся… Размаўляем пра нашу рэчаіснасць. Нібыта атрымалася. Днямі раніцой прачнуўся, кажа: з'язджаць мне трэба, давай падумаем, як візу зрабіць. Цяпер вызначаецца, дзе будзе вучыцца і, напэўна, працаваць. Паедзе да сваякоў у Германію».
Марына:
«Майму сыну ўжо 17, і ім ужо ваенкамат цікавіцца. Плачу і вельмі спадзяюся, што неяк атрымаецца не ісці ў войска. Усё буду рабіць, каб ён з'ехаў… Нават, калі не атрымае атэстат».
Людміла:
«Дачка сёлета паступіла ў Аўстрыі пасля года вучобы ў мінскай ВНУ. Я шчаслівая, хоць калі мы ўбачымся цяпер, вялікае пытанне. Дачка адвучылася ўсяго нічога, але таксама шчаслівая, я бачу…
Вучоба за мяжой дае студэнтам шанец мець зносіны з людзьмі з розных краін і культур, дапамагае ім лепш разумець і паважаць іншыя народы. Свабода — гэта шчасце, і мая дачка гэта ведае».
Цяпер чытаюць
Квадрат у Мінску каштуе рэкордна дорага: нарэшце пабіты рэкорд 2007 года2
Каментары