Z asabistaj sustrečaj Pucina i Zialenskaha nosiacca jak ź pisanaj torbaj. Ale što jana nasamreč źmienić?

«Erdahan zajaviŭ, što Pucin i Zialenski pakul nie hatovyja da dvuchbakovaj sustrečy».

Apošnim časam proćma navin takoha kštałtu, pieramiašanych z navinami, što chtości spadziajecca na toje, što takuju sustreču chutka ŭdasca arhanizavać. I ŭsie suśvietnyja hulcy tak samaaddana ŭklučanyja ŭ praces, što možna padumać, što kali takaja sustreča adbudziecca — to heta budzie niejkim supierpraryvam na šlachu da miru.

Nasamreč, mnie zdajecca, sama ideja takoj sustrečy na ciapierašnim etapie, jak časta byvaje ŭ palitycy ŭ cełym i dypłamatyi ŭ pryvatnaści, prydatnaja najpierš dla taho, kab zamiest realnych dziejańniaŭ pa spynieńni ci prynamsi zamarožvańni kanfliktu zajmacca ich imitacyjaj.

Bo voś što, naprykład, źmianiłasia b paśla taho, kab pry zachavańni ŭsiaho taho stanu, jaki jość na siońniašni dzień, adbyłasia sustreča Pucina ź Zialenskim?

Da čaho heta razmova abaviazvała b Pucina, jaki vidavočna, što prosta nie choča spyniać vajnu ŭ situacyi, kali biahučaja źniešniepalityčnaja kanjunktura jamu spryjaje, a nadalej jość abhruntavanyja spadziavańni, što budzie spryjać jašče bolš?

Nu, dapuścim, sustrelisia b jany. Pucin pryjechaŭ by ź lekcyjaj pa historyi i pačaŭ by lić u vušy niepasredna Zialenskamu ŭsiu tuju łabudu, jakuju lje praz teleekran. Havaryŭ by i pra staražytnuju Ruś, i pra Piatra I, i pra Kaciarynu II, i pra štučnaje stvareńnie Ukrainy Leninym, i pra niedapuščalnaść nacyzmu, i pra nieabchodnaść demilitaryzacyi, i hetak dalej, i da taho padobnaje. I vystaviŭ by roŭna tyja samyja patrabavańni, jakija vystaŭlaje delehacyja na čale z Miadzinskim.

A kali b Zialenski skazaŭ, što chopić hnać fłud, davajcie havaryć narešcie pra spravu i kankretna, to Pucin, kaniešnie ž, abraziŭsia b i admoviŭsia dalej praciahvać «pieramovy». A ŭkrainski bok jašče i akazaŭsia b vinavaty ŭ ich zryvie.

Usio heta pustoje da taho času, pakul Pucinu ćviorda i vyrazna nie daduć zrazumieć, što kožny dzień praciahu vajny paharšaje jaho stanovišča i što admova ad narmalnych, a nie butaforskich pieramoŭ vykliča vielmi ciažkija dla jaho nastupstvy.

Trampaŭskim pustasłoŭjem i ablizvańniem ahresara tut dakładna ničoha nie źmieniš u pazityŭny bok, heta tolki nadaje Pucinu i pucinistam impetu i nachabstva, bo pakazvaje słabaść.

Pakazvać ža tut treba jakraz naadvarot — siłu. Heta adzinaje, što hetaja kampanija razumieje, i tak dziŭna, što heta kamuści treba davodzić na čaćviortym hodzie poŭnamaštabnaj vajny, dvanaccatym niapoŭnamaštabnaj i nieviadoma jakim prosta hibrydnaj. Stavicca da ich jak da narmalnych — maščeńnie darohi ŭ piekła.

I voś kali Pucin i jahonaja Rasija apynucca ŭ situacyi, što dalej sapraŭdy niama kudy — treba «mirycca», bo budzie tolki horš, tady možna i sustrečy arhanizoŭvać na vyšejšym uzroŭni.

Nie dla taho, kab «pahladzieć adzin adnamu ŭ vočy» i pabałbatać, a tolki dla taho, kab padpisać niejki zahadzia padrychtavany i ŭzhodnieny dakumient.

Usio astatniaje maje takuju ž praktyčnuju karyść, jak i sustreča Trampa z Pucinym na Alascy.

• 5
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0