Pamior paet, nastaŭnik, historyk i krajaznaŭca Viktar Vabiščevič. Jon pamior pa darozie ŭ rodnuju viosku. Pra jaho śmierć paviedamili ŭ sacsietkach znajomyja. Paet, historyk, piedahoh, daśledčyk i ščyry prychilnik rodnaha słova, jon pakinuŭ paśla siabie bahaty litaraturny i aśvietnicki śled.
Viktar Vabiščevič naradziŭsia ŭ 1960 hodzie ŭ vioscy Rubiel na Stolinščynie.
Viktar navučyŭsia čytać u čatyry hady, u škole vučyŭsia dobra, Rubielskuju siaredniuju škołu skončyŭ z załatym miedalom, skončyŭ histaryčny fakultet BDU z čyrvonym dypłomam.
Svaju prafiesijnuju dziejnaść pryśviaciŭ nastaŭnictvu — vykładaŭ historyju i mastackuju kulturu, padtrymlivajučy luboŭ da biełaruskaj litaratury i kultury.
U druku debiutavaŭ u 1977 hodzie, ale pieršaja kniha — zbornik «Čorny bol» — vyjšła ŭ 2003-m. Nastupnyja knihi — «Kachaju i lublu» (2006) i «Uražańnie» (2009) — zaśviedčyli hłybiniu jaho mastackaha myśleńnia i addanaść paetyčnamu słovu.
Viktar Vabiščevič šmat zrabiŭ i jak litaraturaznaŭca: daśledavaŭ tvorčaść biełaruskich kłasikaŭ, udzielničaŭ u padrychtoŭcy navukovych i krajaznaŭčych vydańniaŭ, byŭ siabram Sajuza biełaruskich piśmieńnikaŭ.
Jaho tvorčaść i žyćcio byli prasiaknuty pavahaj da minułaha, imknieńniem da duchoŭnaj hłybini i viernaściu rodnamu Paleśsiu.
Mikoła Buhaj: Treba pieraharnuć staronku 2020-ha i pačać žyć novymi realijami68
Kamientary