«Biełarusy — karyślivyja, niespahadlivyja, sabie naŭmie. A voś, my i takija»
Pračytała zahadkavuju knižku «Paśpieć da ciemry: mistyčnyja historyi ź Biełarusi». Adčuvańni ad Paŭliny Kot u mianie byli jak ad ramanu Kiejt Atkinsan «Žyćcio paśla žyćcia». A ŭ Tafili Bahač apisanaje žyćcio vioski/ahraharadka va ŭschodniaj Biełarusi, piša ŭ siabie ŭ fejsbuku Paŭlina Skurko.
Pračytała zahadkavuju knižku «Paśpieć da ciemry: mistyčnyja historyi ź Biełarusi» — dźvie apovieści biełaruskich piśmieńnic pad psieŭdanimami (Paŭlina Kot i Tafila Bahač), vydaviectva «Pflaŭmbaŭm».
Psieŭdanimy takija cudoŭnyja, pasujuć i tvoram, i ŭ cełym pryhožyja. Moža, novyja imiony buduć jak novaje dychańnie, šturšok dla aŭtarak (jakich ja, mnie zdajecca, paznała).
U Tafili Bahač — narmalny realizm, a mistyka tolki ŭ pryjomie z čarciami (dziadula i ŭnuk čarty nazirajuć i niazmušana kamientujuć žyćcio vioski/ahraharadka va ŭschodniaj Biełarusi).
U Paŭliny Kot — impresijanizm, a mistyka — u atmaśfiery Minska 90-ch. Płyvieš praz horad jak u basiejnie ź ciopłaj vadoj, skroź bliki i pryjemny šum Śvisłačy la Trajeckaha, raki žyćcia. Pra ŭsio zabyvaješ u čas zapłyvu. Nie chočacca, kab zakančvaŭsia.
Adčuvańni ad Paŭliny Kot u mianie byli jak ad ramana Kiejt Atkinsan «Žyćcio paśla žyćcia», ale tam chapiła z hałavoj, a tut uvohule nie chapiła: što było z hierainiaj da, što było paśla — vielmi cikava pabačyć — chaciełasia b staronak 300, a nie 44. Miensk u apovieści — u šerani, na sutońni, hałoŭnaja hierainia — cikavaja, zakrytaja, poŭnaja tajamnicy. Chočacca znać pra jaje zahadkavych siabroŭ, zahadkavuju kvateru dla spatkańniaŭ…
Hieroi apovieści Tafili Bahač, naadvarot, jak na dałoni. Ciažka ź niekim ź ich salidaryzavacca, ale ž jak dobra napisana.
My ŭžo pryvykli da adčuvańnia, što biełarus biełarusu biełarus. Ale tut usie inšyja, tut biełarusy — karyślivyja, niespahadlivyja, sabie naŭmie. A voś, my i takija.
Ale treba pamiatać, što nie tolki my, ludzi takija. U hetym płanie apovieść T.B. adkryvaje čytaču ciomnuju častku ahulnačałaviečaj natury. Kab pakazać hetu naturu, vybranyja žychary ahraharadka (chacieła napisać «miastečka», ale heta ŭžo nie jano).
Zamiest ahraharadka tut mahło być i opierny teatr, i zavod, i ajci (ja dumaju).
«Maja ty babka rodnieńkaja»: novaja kniha pra Biełaruś, chto ž jaje napisaŭ?
Nie ŭpaicielny ŭ Naroŭli viečary. Vodhuk na knihu Andreja Horvata
Vyjšła kniha ź dźviuma mistyčnymi historyjami ź Biełarusi
«U biełaruskaj knižnaj prastory čas byccam zapavoliŭsia». Zosia Łuhavaja raskazała pra tendencyi ŭ litaratury
Kamientary