Аляксандра Герасіменя: Ніколі б дзеля камфорту не маўчала. Жыццё пад прэсінгам было б невыносным
Плыўчыха Аляксандра Герасіменя ў інтэрв'ю «Трыбуне» расказала, што ніколі не шкадавала пра свой удзел у пратэстах.
«Немагчыма было змірыцца з тым, што рабілася. Ніколі б дзеля камфорту і выгоды не маўчала. Таму мой выбар тады быў вельмі відавочны і ні разу за пяць гадоў я не пашкадавала пра яго. За гэтыя гады маё жыццё памянялася ў лепшы бок, асяроддзе памянялася ў лепшы бок. У мяне з'явілася пэўная ўпэўненасць у сваіх сілах. Разумею, што са сваімі ведамі і сваімі ўменнямі змагу знайсці пражытак у любой краіне. Я ў гэтым упэўненая. І гэта разуменне вельмі і вельмі важна.
Калі ты знаходзішся ў Беларусі, дзе ёсць кватэра, праца, дзе ўсё ідзе мерна, вядома, прысутнічае пэўны страх пераменаў. Няма дакладнага разумення, ці зможаш ты пракарміць сям'ю ў іншай краіне, ці спатрэбяцца твае веды і досвед каму-небудзь. Цяпер дакладна ведаю, што магу выжыць у любой краіне. У мяне хапае кампетэнцыі, каб гэта зрабіць і не пакінуць у бядзе ні сябе, ні дзяцей».
У спартсменкі спыталі, ці змагла б яна жыць у краіне ў цяперашніх рэаліях (пасля пратэстаў яна пераехала ў Варшаву).
«Не магу жыць у нейкіх пастаянных абмежаваннях. Адназначна, для мяне такое жыццё было б невыносным — пад прэсінгам, страхам. Я б ці з глузду з'ехала, ці ўпала б на дно сацыяльнай піраміды. Як па мне, немагчыма жыць так, як жывуць людзі ў Беларусі. Я б так не змагла. Таму тыя, хто там застаўся, і яшчэ захоўвае нейкую адэкватнасць, — гэта проста героі. Таму што яны не жывуць, а выжываюць, і пры гэтым многія імкнуцца трымацца чалавечых прынцыпаў і мараляў».
Цяпер чытаюць
Лосік: Я мусіў выйсці ў чэрвені разам з Бяляцкім, але ў апошнюю хвіліну нас замянілі на іншых1
Каментары