Святлана Алексіевіч расказала, якую кнігу выпусціць наступнай. Яна не пра каханне, як планавалася раней
Працоўная назва кнігі — «У чаканні новых варвараў».
«Я магу шчыра прызнацца, што са словамі ў мяне цяпер вельмі складана. Я пішу новую кнігу, але вельмі складана. Таму што я не ведаю, як прабіцца да гэтага постчырвонага чалавека. Пакуль не ведаю», — падзялілася нобелеўская лаўрэатка Святлана Алексіевіч на сустрэчы з чытачамі, якая адбылася 16 чэрвеня ў Варшаве.
«Канец чырвонага чалавека аказаўся зусім не канцом. Я пішу новую кнігу, што з гэтым чалавекам цяпер. Чаму ён так доўга жыве? Што трымае яго? Што? Кланіраванне? На якой глебе яно адбываецца? І чаму гэта не толькі руская праблема ці сацыялістычная», — заўважыла Алексіевіч.
«Наша праблема сёння — гэта культура гвалту і культура несправядлівасці».
Па словах Алексіевіч, пакуль у якасці працоўнай назвы для сваёй новай кнігі яна абрала словы грэчаскага паэта Канстанцінаса Кавафіса «У чаканні новых варвараў».
«Гэта цалкам відавочна, што нас чакаюць цяжкія часы. Нарошчваць нейкі патэнцыял супраціўлення неабходна кожнаму. Вучыцца ў моцных кніг, вучыцца ў моцных людзей. Таму што рабіць выбар трэба кожны дзень. А новыя варвары — так, яны відазмяняюцца. І тэхналогіі відазмяняюцца. Усё будзе патрабаваць ад нас сіл», — даводзіць пісьменніца.
На пытанне аб лёсе дзвюх кніг — аб каханні і смерці, — якія яна пісала да 2020 года, пісьменніца адказала:
«На жаль, гэта ўсё адкладваецца, таму што ніяк не магу разабрацца з чырвоным чалавекам. Я павінна яго дапісаць, даглядзець, што з ім».
«Нас з'ехала больш за паўмільёна чалавек. І вось я хаджу ад аднаго беларуса да другога і пішу новую кнігу», — падзялілася пісьменніца.
Цяпер чытаюць
Міліцыя схавала галоўнае — магілёўскі маньяк-ліфцёр ужо сядзеў за згвалтаванне. Але яго не праверылі на датычнасць да забойстваў3
Каментары
Яна наўмысна мяшае ўсіх у адным імперскім чыгуне і жыве ў тым савецкім часе, настальгіруя па маладым вясёлым гадам камсамольскіх бань і шалманаў.
Яна наўмысна мяшае ўсіх у адным імперскім чыгуне і жыве ў тым савецкім часе, настальгіруя па маладым вясёлым гадам камсамольскіх бань і шалманаў.
Маю падказку для Святланы Алексіевіч, дзе шукаць чырвонага чалавека: шукаць яго мусім ў Саборнасці. У расейскай ідэі Саборнасці, дзе асоба паглынаецца абшчынай, абшчына дзяржавай. Вось ў гэтым растварэнні асобы, яе абсалютнай некаштоўнасці і нараджаецца чалавек, пазбаўлены людскасці.
Чырвоны ён там, трохкалёрны ці каларадскі не мае значэння, вунь Эдзічка Лімонаў фарбаваўся ва ўсе колеры.
Шукаць толькі "чырвонага" - за дрэвамі не бачыць лесу.