З нагоды ад’езду з краіны
Алеся Міхалевіча ды прыезду ў краіну
Уладзіміра Пуціна.
Я ўжо не наіўны прастак,
Не чытаю казкі пра Герду і Грэтэль.
А нас прымушаюць жыць так,
Як быццам руіны дагэтуль
Страляюць ў упор.
Бор,
Партызанскі бор,
Пасечаны кулямі сваіх і чужынцаў —
Нашым продкам нямы дакор —
Не засталося ні каралёў, ні прынцаў.
Іх ролю на падмостках дваццаць першага веку
Выконваюць жакі,
Прыдуманыя Французскай рэвалюцыяй лекі —
Начныя жахі.
Доктару Гільятэну
Не сніліся нашыя галовы.
Хто б дапісаў на Берлінскую сцену
Лозунгі нашаю мовай?
Што ж ты, дэпутат нейкага там склікання,
Лаешся?
Стаў прэзідэнтам — дык лякуй гнойны мор,
Бо клянуся сваёй воляю —
Ты дачакаешся
Часу,
Калі руіны нацыі
Стрэляць ў упор.
Цяпер чытаюць
«Пераапрануўся ў амапаўца і дырыжыраваў чорнай дубінкай». Адзін з заснавальнікаў «Вольнага хору» — пра акцыі ў гандлёвых цэнтрах у 2020‑м і працу ў філармоніі ў Літве

Каментары