Валянцін Стэфановіч: Я запомніў гэта на ўсё жыццё, гэта адчуванне годнасці чалавечай
Праваабаронца-палітвязень Валянцін Стэфановіч даслаў ліст з-за кратаў.
Праваабаронца «Вясны» Валянцін Стэфановіч даслаў ліст з-за кратаў, у якім ён распавядае пра свой шлях да беларускай мовы, піша «Новы час».
«Сам я па-беларуску больш-менш стала пачаў размаўляць дзесьці з года 1996-га, і беларуская мова, як для большасці прадстаўнікоў майго пакалення, не была першай. Я вучыўся ў звычайнай мінскай школе і рос у звычайнай сям’і інжынераў-будаўнікоў.
Так атрымалася, што бабулі і дзядулі ў вёсцы ў мяне не было, і адпаведна, я быў пазбаўлены магчымасці чуць мову ў яе натуральным асяроддзі. Але бацькі мае вельмі паважліва заўсёды ставіліся да беларускай мовы і шкадавалі, што ў нас у БССР у адрозненне ад іншых савецкіх рэспублік, мова была ў заняпадзе.
Памятаю, як недзе ў 1988 годзе, калі мне было гадоў 15-16, старэйшы стыечны брат-студэнт прывёў мяне на сход тагачаснай нефармальнай моладзевай арганізацыі «Талака». Там я ўпершыню ўбачыў моладзь, якая размаўляла на прыгожай беларускай мове!
І гэта не былі настаўнікі беларускай мовы ці дыктары радыё або тэлебачання. Я быў проста шакаваны, мяне як токам працяла! Я запомніў гэта на ўсё жыццё, гэта адчуванне нейкага гонару, адчуванне годнасці чалавечай.
Ну а потым у 1990-я я знайшоў сабе беларускамоўныя моладзевыя асяродкі, а там і сустрэў сваю любую жонку. У нас было беларускамоўнае вяселле, а потым з’явіліся беларускамоўныя дзеткі».
Стэфановіч таксама адзначае, што навінаў асабліва ў яго няма, 14 сакавіка чакае працягнення тэрміну ўтрымання пад вартай. Ніякіх следчых дзеянняў з ім не праводзіцца, бо паказанняў ён не дае, а віну — не прызнае.
За кратамі Валянцін Стэфановіч знаходзіцца, як і Алесь Бяляцкі і Уладзь Лабковіч, з 14 ліпеня.
Цяпер чытаюць
Бабарыка тры хвіліны адказваў на пытанне, чый Крым. Так і не адказаў86
Каментары