«Kranalny momant — kali płačuć mužčyny». Minčanka kupiła dom u vioscy — ładzić tam muzyčnyja kancerty i dresiruje poni

Minčanka skončyła Biełaruskuju dziaržaŭnuju akademiju muzyki. Šeść hadoŭ tamu jana stała pryjazdžać z mužam na viosku jaho baćkoŭ — Barava. Heta nievialikaja — u adnu vulicu — vioska Iŭjeŭskaha rajona.

Para kupiła tam chatu, adramantavała jaje, ale šlachi maładych ludziej paśla razyšlisia. Tady dziaŭčyna nie pajechała nazad u horad, a zastałasia — niadaŭna nabyła ŭ vioscy inšuju chatu i žyvie ŭ joj. 

«A kudy pierajazdžać? Viartacca ŭ Minsk nie chaču. Za dva hady žyćcia ŭ Baravie pasiabravała ź ludźmi, niekatoryja babuli ź dziadulami ŭžo jak rodnyja.

Naprykład, ciapier u mianie ŭ domie ramont, kuchni niama. Voś i chadžu ranicaj na śniadanak da dzieda Kości i jaho žonki Śviety. Časam pytajusia ŭ ich: «A ci nie zrabiłasia ja nachabnaj?». Jany admachvajucca: «Dy ty što, nie vydumlaj!», — padzialiłasia jana z žurnalistami.

Pavialičyć

Heta ciapier u Tani mnostva siabroŭ i znajomych, a dva hady tamu jana mała kaho viedała. Niejak zazirnuła da susiedki Aksany na harbatu, syhrała na flejcie i taja padkazała ideju: treba arhanizavać kancert dla miascovych. Voś tabie mahčymaść i siabie pakazać, i na inšych pahladzieć.

Taćciana ŭspaminaje, jak kalarovymi ałoŭkami ad ruki namalavała afišu i razdavała ŭsim. Chvalavałasia: ci pryjduć ludzi słuchać kłasičnuju muzyku?

«A jany ŭziali i pryjšli: babuli takija prybranyja byli, u pryhožych chustačkach. Potym abmiarkoŭvali, što choć i žyvuć u adnoj vioscy, ale niekatoryja nie bačylisia niekalki hadoŭ», — raskazała dziaŭčyna.

Pavialičyć

Dla Barava, dzie nie zastałosia ničoha, akramia aŭtałaŭki, kancert u chacie Tani staŭ cełaj padziejaj. Dzieci sieli na piečku, darosłyja — na łavački i kresły. Pasłuchać flejtu sabrałasia bolš za 30 čałaviek. Niekatoryja ŭ paryvie emocyj paśla vystupu Tani pabiehli ŭ aharod pa kvietki.

I z tych časoŭ dziaŭčyna dała ŭ Baravie nie adzin kancert: padklučała miascovych dziaciej, pryvoziła siabrovak-flejtystak, a adnojčy siudy zazirnuŭ sapraŭdny chor na 70 čałaviek (u im śpiavaje i sama Taćciana).

Pavialičyć

Kab artystam było zručna, miascovyja žychary sabralisia napiaredadni i pakasili pole, jakoje na viečar pieratvaryłasia ŭ scenu i hladzielnuju zału.

«Adnu babulu, jakoj užo pad 90 hadoŭ, my pryvieźli na mašynie. Sama b jana nie dajšła, a pasłuchać artystaŭ chacieła», — zhadvaje Tania.

Užo paśla pieršaha kancerta, jak i naležyć u vioscy, u dziaŭčyny źjaviłasia mianuška — «Tania-flejta». Tak jana stała miascovaj znakamitaściu.

«Niejak sustrakaju na vulicy dziaŭčynak, a jany abmiarkoŭvajuć pamiž saboj: «Heta ž ciotka, jakaja kłasna hraje na flejcie!» Ciotka?!», — śmiajecca Tania.

Pavialičyć

Zaraz dziaŭčyna zajmajecca repietytarstvam, vučyć achvotnych hrać na flejcie i navučaje svavolnych koniej. Hetaja prafiesija nazyvajecca bierejtar.

Taćciana adznačaje, što tolki čas, ciarpieńnie i spakoj dapamahajuć zrabić niepakornaha konika pasłuchmianym. Jak žartujuć na adnoj kaniafiermie, dzie pieryjadyčna źjaŭlajecca małady žarabiec, jaki nie paddajecca vychavańniu: «Tania — tvoj apošni šaniec. Inakš pajedzieš na kaŭbasu».

Sama jana maje troch poni — Bentli, Manha i Madryda.

«Ja ščaślivaja tolki ad adnaho: u mianie jany mohuć pražyvać svajo lepšaje žyćcio. Za hady nahledziełasia na roznaje staŭleńnie da žyvioł. Tak, ja nie mahu vyratavać usich, ale kahości dakładna zrablu ščaślivym.

Pavialičyć

I sama pakazvaju, i ŭsim achvotnym raskazvaju, što koni nie pavinny stajać u stajni kruhłyja sutki. Im prosta nieabchodna hulać, i lepš heta rabić u kampanii inšych konikaŭ», — patłumačyła jana svajo žadańnie mieć cikavych žyvioł.

Žyćcio na vioscy Taćcianie padabajecca. Kaža, što pravodzić dla miascovych kancerty, bo lubić ich reakcyju.

«U muzycy jość niešta mahičnaje, jana nie pakidaje ludziej abyjakavymi. Samy kranalny momant — kali płačuć mužčyny. Niekatoryja navat zapisvajuć maje vystupy na telefon i słuchajuć potym na ŭvieś dvor», — skazała jana.

• 6
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 3