«Ja jašče moh sumniavacca ŭ sabie. Ale kali Maša takoje zrabiła!» Nieviadomyja fakty pra Viktara Babaryku raskazała jaho advakatka Natalla Mackievič
Advakatka Natalla Mackievič abaraniała apanientaŭ Łukašenki — tych, kaho režym žorstka pakaraŭ i asudziŭ na vialikija terminy: Siarhieja Cichanoŭskaha, Viktara Babaryku, Marfu Rabkovu, Mikałaja Dziadka. Jana bačyła toje, što ŭłady chavajuć. U vialikim intervju «Radyjo Svaboda» jana raskazała pra toje, jak Viktar Babaryka pieranosiŭ turmu, što jon raskazvaŭ pra sustreču palitviaźniaŭ z Łukašenkam u SIZA, jak uspryniaŭ učynak Maryi Kaleśnikavaj.
«Viktara Dźmitryjeviča bolš za ŭsio chvalavaŭ los Eduarda. Bo heta ŭsio ž taki syn, heta balučaje miesca, i jon u zakładnikach. Jon kazaŭ, što, u pryncypie, jon užo pažyŭ i moža pakłaści svaju častku žyćcia na hety ałtar, kab pakazać, što Biełaruś moža być narmalnaj krainaj i što treba rabić hetyja sproby. Bo kali nichto nie budzie ich rabić, tady my nie možam kazać, što my vartyja taho, kab žyć dobra. Kab niešta było, treba niešta zrabić — i jon pahadžaŭsia z tym, što jahony kavałak žyćcia mienavita hetamu i naležyć.
Za Eduarda jon vielmi turbavaŭsia. Kazaŭ: «Jon ža [Eduard] nie abaviazany byŭ heta rabić. Heta ž maja ideja. Ja, atrymlivajecca, padstaviŭ jaho ci što?»
Ale my viedali nastroj Eduarda. My kazali [Viktaru Dźmitryjeviču], što my zaŭsiody pieražyvajem za dziaciej, ale dzieci našmat macniejšyja, čym my dumajem pra ich, i jany lahčej pieranosiać niejkija ciažkaści. Voś takija byli razmovy. Heta było, kab jaho padtrymać, ale ja i nasamreč tak dumaju.
Šok pieršy byŭ, viadoma, kali Viktar Babaryka trapiŭ u kamieru.
Ciažka jamu było pieraklučycca z adnaho pobytu na inšy. Kali ja pieršy raz ź im sustrełasia — heta było ŭžo praz dva dni paśla zatrymańnia — jon kaža: «Ja narmalna siabie adčuvaju. Mnie b pobyt naładzić». Bo pieradača jašče nie pryjšła. Jaho pakłali piatym u kamieru na hety piaty «łožak» — hety draŭlany ščyt.
Voś heta, napeŭna, było dla jaho ciažka. Potym, kali pobyt naładziŭsia, było narmalna».
Natalla Mackievič padčas svaich vizitaŭ raskazvała Viktaru Babaryku pra toje, što adbyvajecca na voli.
«Jaho ŭraziŭ učynak Mašy Kaleśnikavaj — voś kali my jamu raskazali, jak jana siabie paviała. A Maksima [Znaka], darečy, tady taksama zatrymali z pramiežkam u adzin dzień. My raskazali jamu, jak ludzi siabie paviali, jak jany pajšli amal śviadoma — i nie amal, a całkam śviadoma — u hetuju turmu. A heta ž byli ludzi, zusim dalokija ad idej navat pravaabarončaj baraćby, nie toje što palityčnaj.
«Ja jašče moh sumniavacca ŭ sabie — ci pravilna ja zrabiŭ? Moža, varta było zastacca ŭ svaim zručnym domie, utulnym, i nie rypacca. Ale kali Maša takoje zrabiła! Heta ž taki rost!», — adreahavaŭ Viktar Babaryka.
Jon jaje viedaŭ jašče pa kulturnych sumiesnych prajektach.
«Jana ž spačatku zusim nie ŭjaŭlała saboj nijakaj palityčnaj fihury. Ale kali jana paličyła, što tak treba zrabić, dyk ja ŭpeŭnieny, što i ja taksama pravilna zrabiŭ», — pierakazvaje jaho słovy Natalla Mackievič.
«U mianie svoj prezident, maja žonka prezident». Raniej nieviadomaje pra Siarhieja Cichanoŭskaha raskazała jahonaja advakatka
«Babaryku i nie treba było padtrymlivać, jon trymaŭsia dobra». Były palitviazień raskazaŭ, jak adbyvaŭ piacihadovy prysud
Ci prajhrali ludzi, jakija pajšli za Babarykam? Adkazvaje Kraŭcoŭ
Ciapier čytajuć
Babaryka try chviliny adkazvaŭ na pytańnie, čyj Krym. Tak i nie adkazaŭ154
Kamientary