«Nie pje ni hrama»: što adnaviaskoŭcy raskazali pra novaha ministra ŭnutranych spraŭ Ivana Kubrakova

Alaksandr Łukašenka 29 kastryčnika niečakana pryznačyŭ novaha ministra ŭnutranych spraŭ. Im staŭ hienierał-major milicyi, načalnik Hałoŭnaha ŭpraŭleńnia ŭnutranych spraŭ Minharvykankama Ivan Kubrakoŭ.

Pavialičyć

Naradziŭsia Kubrakoŭ u 1975 hodzie ŭ vioscy Malinoŭka Kaściukovickaha rajona. Skončyŭ Minskuju śpiecyjalnuju škołu MUS i Akademiju MUS Biełarusi. U milicyi słužyć z 1995 hoda. Pačynaŭ pracavać učastkovym u Centralnym rajonie Minska, potym uznačaliŭ milicyju hetaha rajona. Kiravaŭ milicyjaj Zasłaŭja.

«Kali skončyŭ siaredniuju škołu milicyi i treba było raźmiarkoŭvacca, maje siabry, jakija ŭžo pracavali ŭ pravaachoŭnych orhanach, raili iści na lubuju pasadu, akramia ŭčastkovaha. Prarakali mnie biassonnyja nočy i piakielnuju pracu. Ale nikoha nie pasłuchaŭ. U 2001 hodzie atrymaŭ učastak u Centralnym RUUS i zrazumieŭ, što heta jašče składaniej, čym mnie raskazvali. Adnak nie škaduju ab svaim vybary, bo dziakujučy hetamu atrymaŭ biascenny vopyt», — kazaŭ jon pra pačatak svajoj raboty.

Vydańnie «Minsk-Naviny» piša, što mienavita Kubrakovu naležyć ideja viartańnia padraździaleńniam milicejskaha śpiecnaza nazvu AMAP. Hetuju prapanovu major Kubrakoŭ vykazaŭ na naradzie ŭ ministra Šunieviča ŭ 2012 hodzie, ministr jaho padtrymaŭ.

Kubrakoŭ pakiravaŭ milicyjaj Viciebskaj vobłaści paśla viadomaha Ihara Jaŭsiejeva. A ŭ sakaviku 2019 staŭ načalnikam minskaj milicyi.

«Kali hramadzianie pierastanuć vychodzić na vulicy i parušać zakon, tady nie budzie ni prymianieńnia fizičnaj siły, ni padstaŭ dla prymianieńnia śpiecsrodkaŭ», — kazaŭ Kubrakoŭ paśla prezidenckich vybaraŭ.

Ale heta ŭsio častki aficyjnaj bijahrafii. «NN» daviedałasia i pryvatnyja staronki žyćcia Ivana Kubrakova.

Jak my ŭžo pisali, Kubrakoŭ rodam z Kaściukovickaha rajona — heta samy ŭschod Biełarusi, da miažy z Rasijaj mienš za 20 kiłamietraŭ. Rodnaja vioska Malinoŭka zusim nievialikaja, u saviecki čas tam było 33 dvary, a ciapier zastajecca ŭsiaho čatyry žychary.

Raisa Lavonaŭna — dalokaja svajačka Kubrakova, pra pryznačeńnie Ivana jašče ničoha nie čuła. «Nu što ja mahu skazać? Dobry chłopiec, nie pje, ni kuryć, zaŭsiody pavažliva da ŭsich staviŭsia».

Baćkoŭ novaha ministra ŭžo niama siarod žyvych. Baćka pamior hadoŭ dvaccać tamu jašče maładym, jamu nie było i 60 hadoŭ. A mamy — Hanny Uładzimiraŭny — nie stała sioleta, joj było bolš za 80 hadoŭ.

Baćki byli samymi prostymi ludźmi. Mama pracavała ŭ bryhadzie ŭ kałhasie, karmiła cialat. Baćka niejki čas pracavaŭ na chlebzavodzie ŭ susiedniaj vioscy Białynkavičy, a kali pradpryjemstva zakryli, to taksama ŭładkavaŭsia ŭ bryhadu, pracavaŭ i vartaŭnikom, i pastuchom.

U Kubrakovych piaciora dziaciej — usie syny. Była dačka, samaja pieršaja, ale pamierła małoj. Usie braty Kubrakovy žyvuć u Minsku. «Starejšy Kola taksama ŭ milicyi pracavaŭ, ale ciapier na piensii, dzieści jašče padpracoŭvaje. Miša — šafior, vozić načalstva. Vicia — taksama šafior, u kamandziroŭki dalokija jeździć, a Siarhiej na niejkim pradpryjemstvie pracuje, ale ja duža nie raźbirałasia, što za jano», — kaža ciotka Kubrakova Valancina Maciejeŭna.

«Vania — samy razumny z bratoŭ. Nie pje ni hrama, nikoli. Nie kuryć, praŭda, usie chłopcy nie kurać, tolki starejšy Kola, zdajecca», — praciahvaje spadarynia Valancina.

Z žonkaj Kubrakoŭ znajomy sa školnaj łavy, jana z susiedniaj vioski Białynkavičy. Ažanilisia amal adrazu, kali skončyli škołu. U pary dvoje dziaciej. Starejšy syn Uładzimir, jak kažuć viaskoŭcy, taksama milicyjanier. A dačka Lizavieta — školnica.

«Hladžu televizar, płaču, kali ŭžo hetaja vajna skončycca. Kiepskaje ŭsio robicca. Kvatery ž jość, sytyja, nie hałodnyja, što jašče treba hetym ludziam? Łukašenka vajny nie dapuskaje — užo małajčyna. Na vybarach hałasavała za jaho, ja ž astatnich nie viedaju», — kaža Raisa Lavonaŭna.

A voś Valancina Maciejeŭna naadvarot kaža, što starajecca nie hladzieć televizar. «Aj, tam tolki režucca, zabivajuć adno adnaho, što jaho hladzieć», — kaža žančyna. Jana bolš zaniepakojenaja tym, što praz Malinoŭku ŭžo šmat hadoŭ pierastali chadzić ciahniki.

«Ja 57 hadoŭ u hetaj praklataj Malinoŭcy žyvu, choć by adzin aŭtobus pryjšoŭ — nie. A ciapier i ciahnika niama, nu puścicie vy ŭ subotu-niadzielu, kab dačka mahła da mianie pryjechać, padłohu pamyć».

• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0