Мае сваю кватэру ў 23 гады, але марыць яе прадаць і з’ехаць. Усяму віной 65-гадовы сусед-фізкультурнік зверху
Уласная кватэра ў Мінску ў 23 гады — для многіх гэта гучыць як мара. Але для Кацярыны рэальнасць аказалася зусім іншай. Замест радасці і камфорту — бяссонныя ночы і чыгунная галава. А ўсё таму, што сусед зверху зрабіў у сябе дома трэнажорную залу — і цяпер займаецца і ўдзень, і ўначы, пастукваючы па падлозе мячом і іншымі прадметамі, піша Onliner.by.
Кацярына (імя зменена па просьбе гераіні) працуе ў сферы IT. Родам яна са Шчучына, але ўжо некалькі гадоў жыве ў сталіцы, у аднапакаёвай кватэры, якую купілі бацькі, калі дачка яшчэ вучылася ў школе.
— Я ў восьмым класе сказала, што хачу паступаць у Мінск. Іншыя гарады нават не разглядала. Бацькі вырашылі, што выгадней загадзя купіць жыллё, чым потым здымаць, — распавядае дзяўчына.
Кватэру сям’я прыгледзела ў адным са спальных раёнаў Мінска. Звычайная панэлька, нічога асаблівага. Да гэтага «аднушка» належала пажылой пары, а калі яны памерлі, нерухомасць перайшла ў спадчыну іншым уласнікам, якія і вырашылі яе прадаць.
— Калі не памыляюся, яе падзялілі на долі паміж некалькімі людзьмі, з-за чаго бацькі доўга ўнікалі ва ўсе юрыдычныя тонкасці. Таму часу на тое, каб распытаць іншых жыхароў у пад’ездзе, у іх не было. Спачатку «аднушка» здавалася ў арэнду, а сама Кацярына пасля паступлення ва ўніверсітэт атрымала пакой у інтэрнаце.
— Першымі кватэру здымалі хлопец з дзяўчынай — менавіта яны пачалі скардзіцца на суседа зверху. Сцвярджалі, што ён пастаянна чымсьці грукае. Пасля іх жыла сям’я з дзіцем, але яны нічога не казалі. На другім курсе Кацярына пераехала ва ўласную кватэру. Праўда, пасля арандатараў жыллё было не ў лепшым стане: цвіль на сценах, сапсаваная мэбля. Давялося рабіць касметычны рамонт.
Бацька дзяўчыны прыехаў з гэтым дапамагчы. У адзін з дзён ён ставіў кухонную мэблю. Перфаратар гудзеў, як гэта звычайна бывае пры мантажы, і менавіта тады сусед зверху ўпершыню падаў «знакі».
— Тата толькі пачаў свідраваць, як раптам зверху раздаўся грукат: сусед пачаў малатком адбіваць плітку са сцяны. Потым ён нават цягаў кавалкі гэтай пліткі з праслойкай бетону на сметніцу, быццам бы наўмысна паказваючы, што таксама распачаў рамонт. Паралельна з’явіліся дзіўнасці з электрычнасцю — святло раптам выключалася. Сям’я вырашыла, што гэта перапады напружання. Але аднойчы, седзячы на кухні, бацька Кацярыны пачуў крокі на лесвічнай пляцоўцы, адчыніў дзверы і сутыкнуўся з суседам.
— Перад ім стаяў мужчына гадоў 65: спартыўныя штаны, майка-«алкагалічка», у руках ён трымаў ці то сякеру, ці то малаток. Сусед падняў руку, і толькі ўнушальныя памеры таты (ён метр дзевяноста ростам) дазволілі перахапіць і спыніць замах.
Я закрычала: «Тата, не чапай яго!» У мяне быў моцны стрэс, я ўпершыню бачыла такую сцэну. Сусед сцвярджаў, што мы «пакасцім» і «адрубаем яму святло». Тата запярэчыў: «Мы цябе не чапаем». Яны яшчэ крыху пагаварылі на павышаных танах і разышліся.
Хто менавіта выключаў электрычнасць, так і засталося незразумелым. Хутка дзіўныя перабоі спыніліся і больш не паўтараліся. Калі рамонт быў завершаны, бацька дзяўчыны збіраўся з’язджаць і вырашыў зайсці ў бліжэйшы аддзел міліцыі — удакладніць, як дзейнічаць, калі сусед зноў пачне канфліктаваць. Але там яго чакаў сюрпрыз: мужчына зверху ўжо паспеў прыйсці з скаргай.
— З тых часоў у нас з ім «вайна». У яго ў кватэры — хатняя спартзала. Па начах ён можа з грукатам кідаць на падлогу нейкія гантэлі, цягаць гіры, адбіваць мяч.
Па словах Кацярыны, рэжым «трэніровак» немагчыма прадказаць: часам гэта пятая раніцы, часам — трэцяя гадзіна дня, а часам — другая ночы.
— У яго няма выразнай сістэмы. Можа пазаймацца 15 хвілін, потым дзве гадзіны адпачываць, потым зноў шумець. Часам гэта доўжыцца 20 хвілін, а часам тры гадзіны. Міліцыю выклікаць у такіх выпадках бессэнсоўна: высокая верагоднасць, што калі яны прыедуць, у кватэры будзе ціха.
Акрамя стуку і грукату, мужчына перыядычна ўключае музыку. Найчасцей — рэміксы на хіты 1990-х і 2000-х. Гучна, часам з самай раніцы ў выходныя.
— Адзін раз я не вытрымала і таксама ўключыла музыку на поўную гучнасць — дык ён імгненна ўключыў сваю яшчэ гучней. Я зразумела, што лепш не нарывацца. Нават звычайныя хатнія справы і бытавы шум могуць справакаваць «удар у адказ», — упэўнена гераіня.
— Такое адчуванне, што ён рэагуе на любы гук. На кухні ў мяне дрэнна зачыняюцца шафкі. Калі дзверцы брахнуць — ён адразу стукае ў адказ. Тое самае адбываецца, калі я адбіваю курыцу. А калі ў кватэры цекла батарэя і прыходзілі майстры, каб яе адрамантаваць, сусед, пачуўшы гэта, таксама пачынаў люта грукаць па сваіх батарэях. Дзеля эксперыменту мы таксама вырашылі трохі пашумець, каб праверыць, ці адгукнецца сусед на наш «заклік». Аднак нас чакала цішыня.
— Улетку ён быццам знікае — магчыма, з’язджае за горад, — тлумачыць суразмоўца адразу дадае: — Вы не падумайце, я вас не падманваю.
У якасці доказаў дзяўчына паказвае некалькі відэа — раней яна фіксавала суседскі шум у сваім тэлеграм-канале. Чатыры гады жыцця ў падобнай атмасферы сталі для дзяўчыны цяжкім выпрабаваннем. Мінчанка прывыкла спаць у бярушах, але часта прачынаецца сярод ночы ў трывозе і разумее: мужчына зверху зноў «займаецца».
— Я чакаю хвілін дзесяць, пакуль ён скончыць, і толькі потым кладуся. Але сон трывожны, даводзіцца прымаць мелатанін. Але ад яго пастаянна галава чыгунная. Раней я перыядычна ездзіла да сяброўкі ў іншы канец горада, каб выспацца. Але яна з’ехала з Мінска, таму я вымушаная заставацца тут.
Па словах Кацярыны, астатнія жыхары пад’езда нібыта не заўважаюць таго, што адбываецца.
— Я добра знаёмая з адной жанчынай. Яна кажа, што хоць і чуе нейкі стук, стараецца не звяртаць на яго ўвагі. Жаліцца на суседа, бо яго кінула жонка, і ён застаўся зусім адзін. Але яна расказала, што раней у доме жыла маладая сям’я, якой таксама не падабаўся гэты пастаянны шум — яны хацелі сабраць подпісы і падаць калектыўную скаргу. Праўда, потым пераехалі, і гэта справа заглухла. Гукі трэніровак, між тым, часам чутныя і на іншых паверхах.
— Аднойчы я прачнулася а дзявятай раніцы — у столь агрэсіўна стукала жанчына, якая жыве паверхам ніжэй. Аказалася, дзед зноў займаўся сваёй «фізкультурай», ды так гучна, што гук быў чутны не толькі ў маёй кватэры. Я гэтага не заўважыла, бо спала ў бярушах. Калі суседка знізу зразумела, хто вінаваты, пайшла разбірацца да таго мужчыны. Але я не ведаю, чым усё скончылася. Напэўна, пакрычалі ды разышліся.
Сама Кацярына прызнаецца: яна баіцца наўпрост узаемадзейнічаць з суседам-спартсменам і іншым не дазваляе.
— Сябры не раз прапаноўвалі: «Давай мы сходзім, пагаворым». Але я яго асцерагаюся і нікога да яго не пускаю.
Дзяўчына кансультавалася і з юрыстам.
— Мне растлумачылі, што можна скардзіцца ў ЖЭУ, выклікаць міліцыю, але гэта не дапаможа. Калі гэта яго кватэра, то ніхто яго не выселіць, — уздыхае суразмоўца.
— Часам у мяне здаюць нервы, я тэлефаную бацькам і плачу ім у слухаўку. Я нават абмяркоўвала з імі магчымасць прадаць кватэру і купіць у іншым месцы. Ці хаця б зноў здаваць жыллё, а самой здымаць недзе яшчэ. Але ж гэта такі абсурд!
Паразмаўляць з мужчынам журналістам не ўдалося. Дзверы ў кватэру так ніхто і не адчыніў. Званок праз дамафон і ўвогуле не спрацаваў — здаецца, кватэра пенсіянера не падключана да агульнай сістэмы.
Нумар хатняга тэлефона, які Кацярыне ўдалося атрымаць ад іншых суседзяў, аказаўся састарэлым. Рабатызаваны голас на тым канцы слухаўкі выразна вымавіў: «Калі ласка, праверце нумар, па якім вы тэлефануеце».
Бульба-фітнэс: беларусы паказваюць у сацыяльных сетках, колькі бульбы выкапалі сёлета5
Каментары