«Муж прымушаў мяне займацца сэксам утрох». Гісторыя гвалту, якога ніхто не заўважаў

«Цяпер я разумею, што фактычна гэта было рабства»

— Я пазнаёмілася з А., калі мне не было і 20, — кажа жанчына ў масцы. - Прыемны, разумны, вясёлы… Нядзіўна, што я зачаравалася. Тыповая падлеткавая закаханасць. Усё адбывалася так хутка! Праз месяц ён прапанаваў з'ехацца, а яшчэ праз чатыры я даведалася, што цяжарная. Мы згулялі вяселле – і тут пачалося сапраўднае дарослае жыццё. Цукерачна-букетнага перыяду не было: адразу ж дзеці, пялёнкі і праца.

Муж адкрыў ІП, якое было звязана з тым, што замовы трэба было вырабляць дома і развозіць па горадзе.

Увесь свой першы дэкрэт я працавала на яго. Дадайце сюды поўную адказнасць за хатнюю гаспадарку і бяссонныя ночы з грудным дзіцем. Толькі зараз я разумею, што фактычна гэта была працоўная эксплуатацыя. Сучаснае рабства. Але тады я гэтага не ўсведамляла.

Мне здавалася: падумаеш, да чатырох ночы працавала, да шасці раніцы карміла дзіця, а потым ехала аддаваць замовы — што тут такога?

Другая цяжарнасць толькі ўскладніла сітуацыю. Пасля вяртання з радзільнага дома ў мяне не было нават дня на адпачынак. Прыехала з бальніцы – і адразу за руль, кур'ерам.

Пры гэтым уласных грошай у мяне не было, толькі абразы ў вялізных колькасцях: «Ты ўсё робіш не так! Нічога не ўмееш! Найгоршая гаспадыня!» Хоць я і выконвала большую частку працы, распараджацца фінансамі муж мне не дазваляў. А сам мог пайсці з сябрамі ў клуб, адпачыць, і гэта было добра.

Да дзяцей ён не падыходзіў. Калі дзіця плакала, крычала — гэта мая адказнасць. Я прасіла яго: «Калі ласка, хаця б уначы дапамажы мне». Не, ён быў безуважны. Днём не прысесці, уначы не паспаць — вось такі ў мяне быў графік. Гэта было жахліва. Дарэчы, мужа на працу таксама вазіла я.

Акрамя таго, я павінна была «трымаць сябе ў форме». Памятаю, скрозь недасыпанне і боль я спрабавала рабіць нейкія практыкаванні дома, качаць прэс, калі ў пакой уварваўся муж: «Музыка не тая, ты павінна займацца пад іншую!»

Тады я атрымала свой першы ўдар з нагі ў жывот. Ён абяцаў, што такога ніколі больш не будзе. Але потым гэта паўтаралася мільярд разоў. Я плакала, замкнуўшыся ў ваннай, і маіх слёз ніхто не бачыў.

Я зразумела, наколькі знясілена, толькі аказаўшыся ў бальніцы з менінгітам. Там мяне кармілі, і я магла ўначы спаць. Праляжала ў бальніцы два тыдні. Адпачыла. І я вельмі шмат плакала: на адлегласці мне стаў бачны ўвесь жах майго становішча.

У той час мы будавалі дом за горадам, і, сапраўды, я баялася пераязджаць туды, бо разумела: побач не будзе суседзяў, і гэта развяжа А. рукі. Я мела рацыю. Ён збіваў мяне ўсё мацней і мацней.

«Дакажы, што любіш мяне»

— Праз пяць гадоў шлюбу я выявіла сябе ў стане такой хранічнай стомленасці, што ўжо не магла супраціўляцца. Аднойчы муж прапанаваў мне заняцца сэксам утрох або ўчатырох: маўляў, гэта разнастаіць наша сямейнае жыццё. Гледзячы на ​​мой ашаломлены твар, ён адказаў: «Я пажартаваў».

Але чым далей, тым настойлівей станавіліся яго размовы пра сэкс утрох: «Я хачу», «Ты павінна гэта зрабіць», «Павінна выканаць свой шлюбны абавязак», «Дакажы, што кахаеш мяне». Аплявух на той момант было так шмат, што я іх ужо не памятаю. Па характары я мякчэйшая і згодлівая, я здалася.

Я паверыла ў ілюзію, што ўсё будзе добра: гэта проста «разнастаіць» наша жыццё.

Аднойчы мы з А. сядзелі ў машыне, ён павярнуўся і сказаў: «Я дамовіўся, зняў кватэру, нас чакаюць — паехалі». Я спрабавала супраціўляцца, але гэта толькі выклікала ў ім лютасьць. Па дарозе ён збіў мяне ў машыне. Мы прыехалі ў гэтую кватэру, нас чакаў незнаёмы мужчына. Я, заплаканая, сказала: «Не!» А. усміхнуўся незнаёмцу: «Разумееш, гэта ў яе такая ролевая гульня, не зважай, ёй усё падабаецца, але яна робіць выгляд, як быццам супраць». І нават мае крыкі «Спыніцеся, я зараз выклічу міліцыю!» не спрацавалі.

Мяне згвалтавалі, а муж проста назіраў за гэтым. Мне здавалася, што я сплю, вар'яцею. Я дакладна зразумела: альбо я моўчкі гуляю ў гэтую гульню, альбо мне пагражае смяротная небяспека.

А. не пытаўся ў маёй згоды, проста рэгістраваўся на сайтах і прыводзіў мужчын. За ўсе гады іх было каля ста чалавек. І толькі адзін з іх убачыў, што гэта сэкс без маёй згоды, і сышоў. Адзін са ста!

А. проста падабалася глядзець, як мяне гвалцяць. Часам ён сыходзіў у іншы пакой і казаў: «Рабіце з ёй што хочаце».

А пасля гэтых актаў ён ладзіў сцэны рэўнасці: «Ты надала яму больш увагі, чым мне!» У нейкі момант муж пачаў выбіраць мне выродлівых партнёраў: вельмі тоўстых, са спецыфічнымі заганамі ў знешнасці.

Я спрабавала змагацца, мы ўвесь час сварыліся. Гвалт стаў звыклым у нашым доме. Прычынай магла стаць любая дробязь, нямыты кубак. Аднойчы ён кінуў мне ў галаву пульт, разбіўшы брыво так, што хлынула кроў, і я паехала ў лякарню. Дактары пыталіся, адкуль траўма. «Ударылася», — адказвала я. Цяпер шкадую, што не прызналася медыкам, што гэта муж мяне збіў.

Павялічыць

Калі я зацяжарала ў трэці раз, будучы на ​​восьмым месяцы, даведалася, што ў мужа ёсць палюбоўніцы. Мне было вельмі балюча. Ён нават брывом не павёў: «Пакуль ты цяжарная, ты не можаш задавальняць мае патрэбы. Значыць, у мяне няма іншага выбару, акрамя як завесці палюбоўніц. І не лезь не ў сваю справу».

Я нарадзіла наша трэцяе дзіця і ўсё роўна заставалася ў гэтых хворых адносінах. Справа дайшла да таго, што пры любым руху мужа я сціскалася, спрабавала закрыць рукамі галаву, аўтаматычна чакаючы ўдару.

«Аб'юзеры адчуваюць сябе беспакаранымі, а ахвяры — неабароненымі»

— Кульмінацыяй стаў адзін летні дзень, калі я не магла так хутка, як таго патрабаваў муж, знайсці яго джынсы. Ён збіваў мяне рукамі і нагамі. «Ах, не можаш знайсці джынсы, я цябе зараз засяку!»

Муж вярнуўся ў пакой з сякерай і замахнуўся — сякера спынілася ў паўметры ад маёй шыі. Тады я ўпершыню выклікала міліцыю з-за хатняга гвалту. А. далі штраф і правялі размову. Ён паабяцаў больш не збіваць мяне. Гэтага хапіла на тыдзень.

Іншым разам я спазнілася дадому на паўтары гадзіны — і была збітая. А. устанавіў рэжым поўнага кантролю: дзе я, з кім, крый божа на хвіліну спазнюся. Муж сказаў: «Стань на калені, рукі за спіну», – і ўдарыў па галаве. Я зноў выклікала міліцыю. У той раз яго забралі ў ізалятар на тры дні і выпісалі прадпісанне: два тыдні ён не меў права набліжацца да дома. Але ён пляваў на гэта!

Павялічыць

Аднойчы прыйшла папера: на мужа заводзяць крымінальную справу. Як жа ён гарлапаніў на мяне пасля гэтага! «Глядзі, што ты нарабіла! Ты вінаватая!» Я баялася, што з-за крымінальнай справы ў мяне адбяруць дзяцей, паставяць у статус сацыяльна небяспечных, пазбавяць бацькоўскіх правоў або, калі жонку пасадзяць, мы пазбавімся сродкаў да існавання. Да таго моманту мы жылі за яго рахунак. Я пайшла ў міліцыю і адклікала заяву.

У нейкі момант муж пачаў казаць, што хоча, каб я занялася сэксам з жывёламі. «Я жартую», — усміхаўся ён, а ў мяне нешта дрыжала пад лыжачкай. Што самае страшнае, мне ніхто не верыў. «Ваш сын прымушае мяне спаць з іншымі мужчынамі», — казала я свякрусе, а яна толькі называла мяне хлуслівай. Мы ж добрая, узорная, паспяховая сям'я, не п'яніцы, не наркаманы…

«Кахаеш мяне — зрабі гэта», — паўтараў А. Я трымалася вельмі доўга. «Збірай рэчы і сыходзь адтуль. Гэта ўжо небяспечна», — казаў знаёмы. Але я чамусьці ўсё яшчэ шукала пацвярджэнне таго, што гэта ненармальна.

Пасля чарговай сваркі, калі А. збіў мяне рукамі і нагамі, цягнуў за валасы праз усю залу і ў выніку я праляжала ў бальніцы два тыдні, я падала на развод.

А. сказаў, што заб'е мяне, калі я развядуся. І я забрала заяву. Мы працягвалі жыць разам. Мне не пакінулі выбару.

Толькі пасля таго, як у адзін дзень муж кінуў у мяне камень і сказаў: «Увечары я прыйду з працы і буду цябе забіваць», — я склала рэчы ў машыну і забрала дзяцей. Летняя вопратка, зімовая, абутак, коўдры, падушкі, камп’ютар, ровар… Нават не ведаю, як гэта змясцілася ў маю маленькую машыну. Усё астатняе я пакінула, развярнулася і пайшла. Пакінула хату і працу, з'ехала ў нікуды. Развялася.

Цяпер даводзіцца жыць з мамай у невялікім правінцыйным горадзе, у двухпакаёвай кватэры, і гэта складана. З працай тут праблемы.

Пасля разводу прайшло два гады, але падзяліць маёмасць не ўдалося.

Маіх заробкаў не хапае на тое, каб утрымліваць траіх дзяцей. Так, я адчула свабоду, але, шчыра кажучы, думаю вярнуцца ў Мінск, да былога мужа. Іншай фінансавай альтэрнатывы ў мяне проста няма. Чым гэта скончыцца, я не ведаю…

Я захацела расказаць сваю гісторыю, каб перасцерагчы іншых жанчын. Калісьці былы муж быў для мяне найлепшым чалавекам на свеце… Ваш партнёр можа здавацца добрым і разумным, а ўсярэдзіне будзе хавацца такая перакручаная цемра, якая прывядзе да трагедыі. І для гэтага неабавязкова ехаць у Дубай і ўдзельнічаць у вечарынках, якія зараз усё абмяркоўваюць.

Сэксуальны гвалт адбываецца ў нармальных, добрых, адукаваных сем'ях – і чамусьці лічыцца ганебным для ахвяры. Не, так быць не павінна! Я хачу звярнуць увагу на гэтую праблему, калі няма абароны ні з якога боку. Сэксуальнага гвалту вельмі шмат, у міліцыі сталы проста заваленыя такімі справамі. Аб'юзеры адчуваюць сябе беспакаранымі, а ахвяры — неабароненымі. Таму, калі ласка, калі з вамі адбываецца нешта падобнае, не маўчыце і не цярпіце. Гаварыце пра гэта публічна.

Калі вы знаходзіцеся ў сітуацыі хатняга гвалту, у тым ліку сэксуалізаванага, калі ласка, патэлефануйце па нумары 102 ці на кругласутачную гарачую лінію па тэлефонах +375 (29) 101-73-73 і +375 (29) 367-32-32.

Акрамя таго, практычна ў кожным тэрытарыяльным цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва (усяго ў Беларусі іх 148, знайдзіце найбліжэйшы да вас) ёсць «крызісныя пакоі». Там можна бясплатна спыніцца да 10 дзён (у асаблівых выпадках даўжэй), атрымаць дапамогу юрыстаў і псіхолагаў.

Яшчэ ў Беларусі дзейнічаюць 5 шэлтараў, гэта значыць прытулкаў, у сістэме «SOS-Дзіцячыя вёскі» — для жанчын з дзецьмі, якія пацярпелі ад гвалту або трапілі ў цяжкую жыццёвую сітуацыю. Напрыклад, «Шчаслівы малыш» у Мінску (+375 (29) 797-00-57), Сацыяльны цэнтр маці і дзіцяці ім. Г. Гмайнера ў Бараўлянах (+375 (17) 511-32-12), «SOS-Дзіцячая вёска» ў Мар'інай Горцы (+375 (44) 559-75-18). Жыць у прытулку ў залежнасці ад абставін можна на працягу паўгода-года — гэта цалкам бясплатна. Як і комплекснае суправаджэнне, дапамога псіхолага і юрыста.

• 0
• 1
• 4
• 11
• 17
• 5
• 9
• 0