Cichanoŭskaja pavinšavała biełarusaŭ razam z Kaleśnikavaj, Sieviaryncam i Łatuškam

Śviatłana Cichanoŭskaja: Darahija maje biełarusy,

u dziacinstvie na Novy hod my časta ładzili hulniu: što ja vaźmu ŭ nastupny hod, a što pakinu ŭ minułym. Zapisvali heta na papierkach — časam śmiešnaje, časam surjoznaje. 

Kiepskaje — rvali na šmatki ci adkładvali ŭ kanviert. I nam zdavałasia: u novym hodzie ŭsio stanie lepš i praściej, a ŭsie prablemy zastanucca ŭ minułym. Ciapier my viedajem: kožny hod rozny. U im zaŭsiody jość dobraje — ale razam ź im prychodziać i novyja vyprabavańni.

U minułym hodzie ja b pakinuła pustyja sprečki, roznahałośsi, kryŭdy, jakija nas raźjadnoŭvajuć. 

Brachniu z teleekranaŭ, amaralnuju vajennuju prapahandu, ura-patryjatyzm i biaskoncy pošuk vorahaŭ. Aryšty, zvalnieńni, absurdnyja zabarony ŭładaŭ i «zakanatvorčaść» — jakaja nie maje ničoha supolnaha z zakonam. Usiu tuju niespraviadlivaść, jakuju adčuvaje kožny biełarus. 

Režym heta ŭsio robić, kab utrymacca. Siońniašniaja ŭłada niazdolnaja ničoha dać ludziam, a tolki zabiraje.

I kaniešnie, jak i mnohija biełarusy, u minułym ja chacieła b pakinuć pasiniełyja palcy adnaho dzieda, ale zdajecca, jany ŭsio jašče čaplajucca i źbirajucca z nami ŭ novy hod. 

A ŭ dvaccać šosty ja vaźmu tyja važnyja spravy, jakija nam treba praciahvać. Toje, što robiać našy pravaabaroncy, padtrymlivajučy tych, chto trapiŭ u biadu. Žurnalisty, jakija danosiać praŭdu. Ludzi kultury, jakija źbierahajuć našu movu, pamiać, nacyjanalnuju identyčnaść. Nastaŭniki, što vučać dziaciej dumać. Daktary, jakija ratujuć žyćci. Pradprymalniki, jakija znachodziać rašeńni i dajuć pierśpiektyvu. Rabočyja, jakija stvarajuć naš dabrabyt. Ludzi ziamli, jakija kormiać krainu. Vy ŭsie patrebnyja Biełarusi.

U dziacinstvie na Novy hod my čakali cudaŭ. Ciapier ja ich nie čakaju. Ja viedaju, što cudy nie padajuć ź nieba. Ich stvarajuć ludzi, my z vami. Taksama i prablemy nie źnikajuć sami. Ich treba vyrašać. I ŭ asabistym žyćci. I na ŭzroŭni ŭsioj krainy.

A jašče my zahadvali słova, jakoje musić stać hałoŭnym u novym hodzie. Majo słova hoda — nadzieja. 

Chtości pa-raniejšamu suciašaje siabie: «Zatoje ŭ nas niama vajny». Ale drony praciahvajuć lotać u našym niebie. Budujucca vajennyja zavody, snarady dla krainy-ahresara. Raźmiaščajuć Arešnik i jadziernuju zbroju — pieratvarajučy Biełaruś u vajennuju mišeń. Ułady ŭsio bolš zahaniajuć krainu ŭ izalacyju i pravakujuć susiedziaŭ na zakryćcio miežaŭ. 

Za ahresiŭnymi dziejańniami režymu — śviet nie bačyć samaje kaštoŭnaje, što jość u Biełarusi. A heta — ludzi. Miralubnyja, talenavityja, śmiełyja. Jakija suprać vajny, nie prymajuć hvałtu i chočuć prosta narmalna žyć.

Dyk voś majo słova hodu — nadzieja, nadzieja, što skončycca vajna — hetaja niespraviadlivaja, razburalnaja vajna. Spyniacca abstreły. Siemji ŭźjadnajucca. Vierniecca mir va Ukrainu, i Biełaruś narešcie pierastanie być zakładnicaj tyranaŭ. I nam z vami treba być da hetaha padrychtavanymi. Nam nie patrebnyja načalniki ci «starejšyja braty», jakija viedajuć, jak lepš. Biełarusy sami zdolnyja razabracca i pabudavać krainu dla žyćcia.

My siadali za stoł, i kožny nazyvaŭ niekalki rečaŭ, za jakija chacieŭ by padziakavać minułamu hodu, navat kali jon byŭ ciažki. Ja — dziakuju ŭsim biełarusam, jakija nie zdradzili pryncypam, kaštoŭnaściam, pierakanańniam. Ja viedaju, siarod vas jość tyja, chto z honaram moža skazać: Ja nie zdradziŭ sabie, tamu što zastaŭsia ŭ Biełarusi niahledziačy ni na što. Ja nie zdradziła sabie, bo admoviłasia maŭčać, choć heta i kaštavała doma. My nie zdradzili sabie, tamu što praciahvajem rabić svaju spravu. I robim toje, što možam. 

A potym my kazali adno adnamu pažadańni. Majo pažadańnie dla vas, maje darahija biełarusy, takoje: pakul dyktatary ŭzvodziać ścieny, davajcie budavać masty. Nie dzialić na svaich i čužych, na tych, chto vyjechaŭ ci zastaŭsia. Nie šukać vinavatych adno ŭ adnym. A šukać toje, što jadnaje i ŭzmacniaje naš narod. Adzinstva dało nam siłu tady ŭ dvaccatym. Ale asabliva važna jadnacca ciapier, kali hałoŭnaj zadačaj režymu stała nas padzialić.

Nakryvali stoł, nakładali aliŭje, pakul dzieci raściahvali mandarynki. I čakali haściej. I siońnia narešcie za našym śviatočnym stałom možam vitać tych, kaho nie było z nami piać hadoŭ. Heta toj cud, jakoha dabilisia my razam z vami i našy sajuźniki. 

Maryja Kaleśnikava:

Nie ŭsie našyja płany ździajśniajucca. Niadaŭna ja atrymała 80 rubloŭ svajho zarobku, pajšła ŭ turemnuju kramu i kupiła zhuščonku, kab zrabić ź jaje śviatočny navahodni tort. My ź dziaŭčynkami źbiralisia nakryć na stoł, pić harbatu, razmaŭlać. Ja b dumała pra svaju siamju i viedała, što jany pryhadvajuć mianie ŭ hety momant. Jak i kožny papiaredni Novy hod u turmie.

Ciapier, kali vy hladzicie hetaje videa, ja abdymaju svaju siastru i tatu, zhuščonka zastałasia ŭ kałonii, a ja viedaju, što kali ŭsio zdarajecca nie tak, jak my płanavali, to moža zdarycca navat jašče lepš. Usio źmianiłasia, i ciapier my hatovyja da taho, što ŭ hetym śviecie moža adbycca ŭsio, što zaŭhodna. Ale važna pamiatać, što zaŭhodna moža być i niečym dobrym.

Mianie nie było tut piać hadoŭ. Ja ź cikavaściu spaznaju novy śviet. Ja vyjšła i daviedałasia, što zdaryłasia šmat drennaha, šmat dziŭnaha, strašnaha. Ja vyjšła i ja nie ŭbačyła nivodnaha čałavieka, jakomu lohka. Ja nie čuła nikoha, chto b skazaŭ, što hetyja piać hod prajšli hładka. Ale ja nie ŭbačyła złamanych ludziej, ludziej, jakija zabylisia na salidarnaść ci luboŭ. Ja ŭbačyła, jak šmat dasiahnuli biełarusy ŭ svaich idejach, u kultury, dumcy, hłabalnym śviecie, u krainie, za jaje miežami.

Na žal, šmatlikija z nas zabylisia jak važnyja ŭśmieški adno adnamu prama ciapier, vočy kachanych, ciepłynia, dabro, dobraje słova. Ale my ŭspomnim, tamu što my nie rasčaravalisia, my prosta pastaleli.

Ja šmat čaho straciła za hetyja piać hadoŭ. Šmat, ale nie nadzieju. Ja praciahvaju spadziavacca na hałoŭnyja kaštoŭnaści hetaha śvietu — dabro i supieražyvańnie, jany stali jašče bolš patrebnymi ciapier. I jany ŭ nas jość. I my ŭ nas jość.

Pavieł Sieviaryniec:

Vy dapamahali palitźniavolenym, ich siemjam. Słali kvietki žonkam i maci, jakim treba była padtrymka ŭ ciažkuju chvilinu. Davali hrošy pry kožnaj nahodzie. Dapamahali hadavać ni ŭ čym nie vinavatych dziaciej, pazbaŭlenych baćkoŭskaj prysutnaści. Toje, što ludzi zachavalisia, nie złamalisia — stała mahčyma i dziakujučy vam — vašaj viery i vašaj salidarnaści. Kali razumieješ, što pra ciabie pamiatajuć, za ciabie molacca — heta daje siłu trymacca. Upieršyniu za piać hod ja zmoh abniać žonku Volu i syna Franciška, jakomu było dva, kali mianie pasadzili. 

My pavinny zmahacca za kožnaha i kožnuju, chto zastajecca ŭ turmach. Kab represii skončylisia. Kab i Mikoła Statkievič moh abniać svaju žonku, a kožny vyzvaleny moh abirać dzie žyć. Kab samo paniaćcie «palityčny źniavoleny» syšło ŭ niabyt. 

Mianie hłyboka kranuła i toje, jak biełarusy padtrymlivajuć ukrainski narod. Chtości — słužeńniem, chtości vałanciorstvam. Chtości — na froncie, a chtości — rublom. Losy Biełarusi i Ukrainy nierazryŭna źviazanyja. Kali Ukraina budzie mocnaj i volnaj, heta adkryje šlach i dla niezaležnaj, jeŭrapiejskaj Biełarusi.

Pavieł Łatuška: I tut ja chaču źviarnucca da dziaržaŭnych słužačych u Biełarusi. Kožny hod Łukašenka i jaho prapahandysty paŭtarajuć, što my voś-voś zdadzimsia. Ale my praciahvajem pracavać na budučyniu kožnaha biełarusa i kožnaj biełaruski, na lepšuju budučyniu krainy. Vy bačycie, što sistema zajšła ŭ tupik. Vy štodnia sutykajeciesia z rašeńniami, jakija prymajucca nie ŭ intaresach ludziej, a dziela adnaho čałavieka. Ale my z vami chočam adnaho: pavahi, svabody i biaśpieki. My ŭsie marym pra lepšaje žyćcio.

Napiaredadni Novaha hoda padumajcie, jaki śled vy chočacie pakinuć paśla siabie. Śled čałavieka, jaki prosta trymajecca za kresła, ci čałavieka, jaki dapamoh viarnuć svajoj krainie budučyniu. Mienavita ad nas zaležyć, u jakoj krainie žyć. Vy patrebnyja Biełarusi.

My, demakratyčnyja siły, prapanujem pačać dyjałoh dla vychadu z kryzisu, dla niezaležnaści i svabody. Dyjałoh dla raźvićcia zamiest zastoju. Dyjałoh dla lepšaj budučyni, jakoj zasłuhoŭvajuć biełarusy. Jakoj zasłuhoŭvaje naša Radzima. 

Śviatłana Cichanoŭskaja: Tak, my — biełarusy — usie roznyja. U nas roznyja losy, roznyja pohlady i šlachi. I mienavita ŭ hetaj raznastajnaści — naša siła.

Ale jość toje, što abjadnoŭvaje nas usich. Volnaja, mirnaja, zamožnaja Biełaruś, pra jakuju my marym i za jakuju zmahajemsia. 

I siońnia my chočam skazać vam usim dziakuj. Za toje, što vystajali. Za toje, što nie apuścili ruk. Za toje, što praciahvajecie vieryć i iści da našaj mety.

Pad boj hadzińnika my zahadvali žadańni i zapalvali bienhalskija ahni. Da novaha, 2026 hoda zastalisia ličanyja imhnieńni. Pryśviacicie ich sabie. Spytajcie siabie: «Čaho ja chaču?»

Zapluščycie vočy. Zahadajcie žadańnie. Abdymicie blizkich — chto pobač. I zhadajcie tych, kaho siońnia z nami niama.

Pamiatajcie: cudy, jakich my čakajem, nie zdarajucca vypadkova. My stvarajem ich sami. Razam.

Z Novym hodam, darahija biełarusy.

Žyvie Biełaruś!

• 1
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0
• 0