«Žyćcio zajhrała novymi farbami». U Homieli ŭziała šlub niezvyčajnaja para: žanichu — 91 hod, a niavieście — 72
Minčanka Tamara Vasiljeŭna i hamialčuk Piotr Siamionavič paznajomilisia dva hady tamu ŭ sanatoryi. Para padtrymlivała znosiny na adlehłaści, jeździli ŭ hości. Adnak 91‑hadovy mužčyna zrazumieŭ, što znajšoŭ tuju samuju, i zrabiŭ prapanovu. Historyju pary raskazali ŭ Hałoŭnym upraŭleńni justycyi Homielskaha abłvykankama.
Tamara Vasiljeŭna i Piotr Siamionavič paznajomilisia dva hady tamu ŭ sanatoryi «Biarezina».
— Jon zaprasiŭ mianie na taniec, hałantna pravodziŭ za ruku, vietliva pakłaniŭsia. Strojny, padciahnuty, statny, niby sapraŭdny vajskoviec. Takim ja ŭpieršyniu ŭbačyła svajho budučaha muža, — uspaminaje Tamara Vasiljeŭna.
Pavodle jaje słoŭ, u toj viečar i na praciahu ŭsiaho adpačynku novy znajomy ŭžo nie adychodziŭ ad jaje. Ramantyčnyja špacyry, čytańnie vieršaŭ, pohlad na žyćcio i trapiatkija adnosiny da žančyny pakaryli jaje serca.
Paśla adpačynku jany raźjechalisia pa damach: jana — u Minsk, jon — u Homiel. Ale znosiny nie spynilisia. Praz dva miesiacy žančyna pajechała ŭ hości ŭ Homiel.
— Jon sustreŭ mianie jak rodnuju, z radaściu pakazaŭ horad.
Nieŭzabavie była i prapanova ruki i serca. Žanich padaryŭ na zaručyny załaty piarścionak.
— Tady ŭsio zdavałasia nierealnym, dni zajhrali novymi farbami. Padumałasia: a čamu b i nie? Bo žyćcio praciahvajecca!
Doŭha nie mahli vyrašyć, dzie ž lepš zastacca. Piotr Siamionavič — čałaviek samotny, ale ŭ Homieli ŭsio jaho tvorčaje žyćcio, chobi i siabry, jon — piśmieńnik. U Minsku ž zastalisia rodnyja Tamary Vasiljeŭny — syn i dvoje ŭnukaŭ.
U pačatku leta chacieli padać zajavu ŭ minskim zahsie, ale tam papiaredzili — čakać pryjdziecca da kastryčnika, čarha. Tady Piotr Siamionavič prapanavaŭ raśpisacca ŭ Homieli.
Niejak raz, špacyrujučy pa Homieli, para natrapiła na adździeł zahsa. Zazirnuli prosta spytać i pačuli: «Prychodźcie, kali pažadajecie!»
— Naša viasielle prajšło ŭ atmaśfiery ramantyki. Ja nadzieła doŭhuju sukienku, žanich prybraŭsia ŭ stroj, kupiŭ mnie šykoŭny bukiet. Nas raśpisvali z dušoj — vielmi kranalna i dobrazyčliva.
Ścipłaje viasielle maładažony adznačyli ŭdvaich u restaranie, ale z radaściu dzialilisia navinoj z rodnymi i siabrami. U adkaz na adpraŭlenyja fota sypalisia zachapleńni i vinšavańni.
Piotr Siamionavič lubić pieścić žonku dranikami i barščom, kuplaje abnoŭki i ŭpryhažeńni. Tamara Vasiljeŭna adkazvaje za paradak u domie i, što hałoŭnaje, sočyć za zdaroŭjem muža.
Muž i žonka poŭnyja płanaŭ i marać pra budučyniu — ahulnyja pakupki, adpačynak u sanatoryi, pajezdku ŭ Turcyju.
Ciapier čytajuć
«Ja suprać. Movy, jakija pakinuli paśla siabie kałanizatary ŭ Afrycy, stali šlacham da cyvilizacyi». Aleksijevič adkazała, jak stavicca da admovy ad ruskaj movy va Ukrainie6060
«Ja suprać. Movy, jakija pakinuli paśla siabie kałanizatary ŭ Afrycy, stali šlacham da cyvilizacyi». Aleksijevič adkazała, jak stavicca da admovy ad ruskaj movy va Ukrainie60
«U turmie ja lubiŭ vynosić śmiećcie». Historyja Mandeły, jaki razumieŭ, što niemahčyma zamanić voraha ŭ zasadu, kali nie viedaješ, jak myślać jaho hienierały88
«U turmie ja lubiŭ vynosić śmiećcie». Historyja Mandeły, jaki razumieŭ, što niemahčyma zamanić voraha ŭ zasadu, kali nie viedaješ, jak myślać jaho hienierały8
«Jak Volski prychodziŭ ź pieratrusam da Kołasa, a Krapiva i Hlebka danosili na kaleh». Apublikavanyja žachlivyja ŭspaminy Ryhora Biarozkina pra represii 1920—1940-ch1717
Kamientary
Ejdžysty pavyłazili, palcam pakazvajuć, dziva dziŭnaje hladziać.
Adčapiciesia ad ludziej, biaz roźnicy, kolki kamu ŭdałosia pražyć, u luby momant času pryvatnaje žyćcio čałavieka - heta jaho pryvatnaje žyćcio. Stasunki šlubnyja, dašlubnyja, pazašlubnyja, paślašlubnyja i h.d. - heta pryvatnaje žyćcio.
Nie vykazvajcie publična svajho staŭleńnia da padziej u čužym pryvatnym žyćci, tym bolš u formie kpinaŭ - "Žyćcio zajhrała novymi farbami"
Nie cytujcie hetaha, nie raspaŭsiudžvajcie, nie narmalizujcie.
Pavinšavali, dyj hodzie.