Лукашэнка з Бакіевым супраць Крамля
Вось яны, грымасы самаўладнай Беларусі: праз «салідарнасць дыктатараў» адбываецца змушанае дыстанцыяванне Мінска ад Масквы. Піша ў сваім блогу на НН Аляксандр Класкоўскі.
Лукашэнка стрымаў абяцанне: даў Бакіеву не толькі прытулак, але і трыбуну. Той заявіў, што сваёй адстаўкі не прызнае і будзе змагацца за прэзідэнцтва да смерці.
Беларускі кіраўнік раней ужо даў зразумець, што прэтэнзій часовага кіргізскага ўраду не баіцца. Але ж тут аплявуха Маскве!
Прадстаўнік Крамля Прыходзька ўжо адрэагаваў на заявы Лукашэнкі, прагучалыя ў Авальнай зале 20 красавіка. Сэнс такі: Масква сваю пазіцыю ў кіргізскіх падзеях праз выказванні кіраўнікоў суседніх краін мяняць не збіраецца.
А яшчэ Прыходзька падпусціў шпільку: маўляў, такія франдзёрскія выказванні пэўна «прадыктаваныя некаторымі асцярогамі, што ўзніклі ў кіраўніцтва шэрагу краін у сувязі з гэтым канфліктам». І параіў, каб не было фобій, «разумна займацца кіраўніцтвам уласных дзяржаваў».
Карацей,
паводзінамі ў кіргізскім сюжэце Лукашэнка ўваходзіць у клінч з Крамлём. Сённяшняя заява Бакіева аб намеры змагацца да канца яўна блытае карты Масквы (дый Штатаў, дарэчы) ў гарачым рэгіёне, падлівае алею ў агонь кіргізскага супрацьстаяння.
Самае ж пікантнае, што пад ударам апынаюцца і без таго нягеглыя постсавецкія інтэграцыйныя структуры, вылепленыя Масквой. Сапраўды, ну як сядаць за стол нейкага саміта новаму прадстаўніку Кыргызстана — і беларускаму кіраўніку, што прызнае законным прэзідэнтам Бакіева?
Для крамлёўцаў тое, што тарпедуюцца палітычныя праекты дамінавання на постсаўку, найперш АДКБ і Мытны звяз, — балючая стрэмка.Так што варта чакаць абвастрэння палемікі, а потым — і пэўных захадаў з боку расійскага кіраўніцтва.
Фактычна Лукашэнка даў Крамлю зразумець: мяне вы так проста без солі не зжараце!
І ў гэтым сэнсе стаў нефармальным лідэрам постсаўковай аўтарытарнай лігі. Бо новая тактыка Масквы ў «зоне расійскіх інтарэсаў» пэўна ж не спадабалася і яшчэ
А вось надзеі Лукашэнкі зварыць кашу з Мядзведзевым на хуткай сустрэчы зараз, бадай, перакрэслены ўшчэнт. Дый ці будзе тая сустрэча ўвогуле?
Зрэшты, другі бок гэтага медаля — парадаксальнае сцвярджэнне беларускага суверэнітэту.
Вось яны, грымасы самаўладнай Беларусі: праз «салідарнасць дыктатараў» адбываецца змушанае дыстанцыяванне Мінска ад Масквы.
Бабарыка тры хвіліны адказваў на пытанне, чый Крым. Так і не адказаў89
Каментары