Hamialčanka pacikaviłasia, čamu z abłasnoha teatra nie zdymajuć čyrvona-zialony dekor, chacia śviaty minuli — i tut paniesłasia
Hamialčanka zadałasia pytańniem, čamu architektury ŭ horadzie nie viartajuć pieršatvorny vyhlad — navat kali śviaty minuli, budynki zastajucca ŭ čyrvona-zialonych špalerach. Biaskryŭdnaje pytańnie spravakavała sapraŭdnuju bojku ŭ kamientarach pamiž roznymi palityčnymi bakami.
«Vy nie viedajecie, kali skončacca Dzień Pieramohi i inšyja śviaty, kab źniać viasnovyja kvietački i viarnuć kałonam kłasičny vyhlad. Kali zdymuć hetyja ŭpryhožvańni»? — zapytała ŭ tyktoku žančyna.
Riebiata, ja lublu moju stranu i moj Horod, čtu Dień Pobiedy, moi diedy vojevali, rodstvieńnik - iźviestnyj hieroj, lublu pamiatniki architiektury, lublu etot tieatr i lublu fotohrafirovaťsia v etich kłaśsičieskich kołonnach. Ja liš sprosiła, nie znajetie li, kohda śnimut eti ukrašienija. A to stolko niehativnych kommientarijev… Nie nado mnie pripisyvať Vaši domysły. Kak hovoritsia, kto čiem napołnien, tiem i iźlivajetsia. Spasibo vsiem adiekvatnym. Nie ožidała, čto vidieo zaletit v stratośfieru.
Jana źviarnuła ŭvahu na źniešni vyhlad Homielskaha abłasnoha dramatyčnaha teatra — kłasičnaja architektura, bahata dekaravanaja skulpturami i lapninaj, i, u pryvatnaści, kałony sapraŭdy hublajucca pad čyrvona-zialonymi dekaracyjami.
Mnohija biełarusy padzialili bol aŭtarki videa:
«Ciapier usia kraina čyrvona-zialonaja. Ale chiba heta patryjatyzm?! Jon nie ŭ źniešnich atrybutach prajaŭlajecca. Prosta čynoŭniki adzin pierad adnym vypiendryvajucca: chto bolš vysłužycca. A voś niedapracovačka: zabyli jašče fasady damoŭ i asfalt u čyrvona-zialony pierafarbavać».
«U Homieli ŭžo kult niejki. Litaralna ŭsio čyrvona-zialonaje. Maksimalna niedarečnaja ŭsia heta atrybutyka. Navat padsypka pad drevy čyrvona-zialonaja. Heta takaja biezhustoŭnaść. Uviečary z hłuzdu źjechać možna — za kožnym kutom budzie što-niebudź čyrvona-zialonaje čakać. Padśvietka, ściahi ŭ piacidziesiaci varyjacyjach, iluminacyja… Surjozna, ja ŭžo nie hulaju navat u horadzie, bačyć heta nie mahu».
«Upieršyniu, kali ja ŭbačyła heta, padumała, što kałonam patrabujecca restaŭracyja i ich schavali pa hetaj pryčynie… Realna psuje vyhlad budynka».
«Navošta ŭvohule heta było zroblena? I tak šmat čyrvona-zialonaha ŭ horadzie: dzie treba i dzie zusim nie treba. Na kłasičnych kałonach zusim niedarečna».
«Pierabor zaŭsiody vyklikaje zvarotny efiekt — adrynańnie».
«Litaralna na dniach była ŭ Homieli — taki pryhožy budynak, i tak źniaviečyli. Sprava nie ŭ adcieńniach ściaha, a ŭ drennym dyzajnie».
«Usie ž razumiejuć, što heta nasadžeńnie čyrvona-zialonaha paśla 2020‑ha — kamuści niešta dakazać?»
Ale znajšlisia i zastupniki takich dyzajnierskich rašeńniaŭ:
«Usio viesialej, čym šeraje!»
«Heta simvolika našaj krainy, nazaŭsiody! Što vam nie padabajecca?»
«U ZŠA ściahi i inšaja simvolika na kožnym kroku! Vy ž usio chacieli, kab u nas było, jak u ZŠA! Zaraz u nas, jak u ZŠA!» — davodziła inšaja častka kamientataraŭ.
Sama aŭtarka videa pryznałasia, što nie čakała, što videa vykliča takuju cikaŭnaść i sprečki:
«Ludzi! Ja lublu maju krainu i moj horad, pavažaju Dzień Pieramohi, maje dziady vajavali, svajak — viadomy hieroj, lublu pomniki architektury, lublu hety teatr i lublu fatahrafavacca na fonie hetych kłasičnych kałon. Ja tolki spytała, ci nie viedajecie, kali zdymuć hetyja ŭpryhožvańni, a stolki niehatyŭnych kamientaroŭ… Nie treba mnie prypisvać vašy zdahadki».
Kamientary
Heta nie značyć, što mnie padabajucca budynki hetaha stylu savieckaha času i moda na pačvarnuju rasfarboŭku.
Chacia, voś iznoŭ, samaja levaja kałona ź bieła-čyrvona-biełym arnamientam vyhladaje davoli cikava :)