Pieruanski piśmieńnik Marya Varhas Ljosa pamior va ŭzroście 89 hadoŭ u Limie. Pra jaho śmierć paviedamiŭ syn piśmieńnika Alvara Varhas Ljosa.
Fota: Wikimedia Commons
«Z žalem paviedamlajem, što naš baćka Marya Varhas Ljosa mirna pamior siońnia ŭ Limie ŭ atačeńni siamji», — havorycca ŭ zajavie siamji piśmieńnika.
Varhas Ljosa viadomy takimi tvorami, jak «Razmova ŭ «Sabory»» (1969), «Vajna kanca śvietu» (1981) i «Ciotačka Chulija i pisaka» (1977).
U 2010 hodzie Varhas Ljosa staŭ łaŭreatam Nobieleŭskaj premii pa litaratury.
Pavieł Vinahradaŭ upieršyniu raskazvaje, jak jaho zakinuli na samaje dno biełaruskaj turmy. Jak heta — kali susiedzi za cyharetu jaduć čužoje haŭno18
Kamientary
Svaboda važniej za chleb i spraviadlivaść, tamu što bieź jaje niama ni chleba, ni spraviadlivaści.
Kultura svabody łomkaja, jaje ciažka pabudavać i lohka razburyć.
Svaboda — najvyšejšaja kaštoŭnaść, bo ad jaje zaležać usie astatnija.
Biez svabody niama tvorčaści, niama prahresu, niama čałaviečaj hodnaści.
Vorahi svabody nikoli nie źnikajuć. Jany mianiajuć svaje tvary, svaju movu, ściahi. Ale zaŭsiody chavajucca.
Krytyčnaje myśleńnie i svaboda stavić usio pad sumnieńni — voś što adroźnivaje volnaje hramadstva ad pryhniečanaha hramadstva.
Litaratura vučyć nas, što śviet moža być inšym i lepšym. Voś čamu jana tak turbuje tych, chto nienavidzić svabodu.
Košt svabody — pastajannaja pilnaść.
Samaja strašnaja cenzura — heta taja, jakaja pasialajecca ŭnutry nas, kali my spyniajemsia volna razvažać z-za strachu ci zručnaści.