Намэнклятура стала азірацца на «Вашынгтонскі абкам»?
Руцінная прэзэнтацыя новых-старых кадраў — сп.сп. Міклашэвіча і Васілевіча раптам ператварылася ў даволі рэзкі выступ Лукашэнкі на тэму небясьпечных падводных плыняў у кіроўнай эліце.
Руцінная прэзэнтацыя новых-старых кадраў — сп.сп. Міклашэвіча і Васілевіча раптам ператварылася ў даволі рэзкі выступ прэзыдэнта на тэму небясьпечных падводных плыняў у намэнклятуры.
Напачатку Аляксандар Лукашэнка падкрэсьліў, што ніякай надзвычайшчыны ці пэрсанальных прэтэнзіяў за гэтай ракіроўкай шукаць ня варта. Маўляў, звычайная ратацыя. Але потым тон зьмяніўся.

Высьветлілася: у асобных дзеячаў зашмат амбіцый, «хто-ніхто ў судах, пракуроры заняліся палітыкай», «іх хвалюе, як на нас паглядзяць Амэрыка ды Эўразьвяз». Перапала на арэхі і неназваным пэрсонам з найбліжэйшага атачэньня. Маўляў, зашмат на сябе бяруць. «Папярэджваю Адміністрацыю прэзыдэнта: ніякага ціску на найвышэйшыя органы дзяржаўнай улады быць ня мусіць».
«Лукашэнка заўжды з падазрэннем ставіўся да свайго атачэньня, і гэта не аднойчы выходзіла на публіку», — зазначае палітоляг Валер Карбалевіч. Сапраўды, не далей як летась суровы «разбор палётаў» напаткаў вярхоўку КГБ. Дарэчы, і вызваленьне Міклашэвіча ад пасады генпракурора выглядала спантанным, імпульсіўным рашэньнем. З раніцы ў той самы дзень ён зрабіў справаздачу кіраўніку дзяржавы, атрымаў новыя даручэньні і распавёў пра гатовасьць іх выканаць перад тэлекамерамі… А потым як сьнег на галаву — указ. Цяпер вось высьвятляецца, што ў прэзыдэнта ёсьць прэтэнзіі да кадраў пракуратуры.
Дадамо: бадай, не выпадкова Лукашэнка згадаў у выступе 19 лютага пра аглядку часткі чынавенства на Захад. Усё ж фігураваць у розных чорных сьпісах, асабліва калі беларускі эканамічны цуд пакрысе зьдзімаецца і сам кіраўнік дзяржавы робіць пэўныя саступкі Эўропе ды Вашынгтону, — асабліва некамфортна. Магчыма, у высокіх эшалёнах сапраўды абмалявалася нейкая умоўна (ну вельмі умоўна! :) лібэральная групоўка?
«Калі на даляглядзе зьяўляюцца сур'ёзныя цяжкасьці, разброд у вэртыкалі ўзмацняецца, — зазначае Карбалевіч. — Лукашэнка як чуйны палітык гэта разумее».
На думку аналітыка, сёньня наўрад ці выпадае казаць пра нейкую змову ў атачэньні, але ў выпадку крызы яна ня выключаная: «У намэнклятурнай дзяржаве небясьпека для першай асобы зыходзіць найперш з асяродзьдзя намэнклятуры, з магутных сілавых структураў. І таму прэзыдэнт пэрыядычна ладзіць своеасаблівую прафіляктыку».
Каментары