Pad Minskam koška źnikła padčas urahanu i viarnułasia praz try dni
Što robić dom domam? Dla Murki, jakaja prajšła šlach ad vuličnaj baraćby za žyćcio da lubimaj svajoj siamjoj, adkaz prosty: heta miesca, kudy viartaješsia, navat kali zhubiŭsia ŭ buru, piša pristalica.by.
U 2021 hodzie vałanciory znajšli Murku na vulicach Bresta — chuduju, z małočnymi zubami, u ciažkim stanie. Dyjahnaz — virusny pierytanit, śmiarotna niebiaśpiečnaja virusnaja chvaroba. Dziakujučy darahomu lačeńniu i kłopatu, jaje vychadzili i pieravieźli ŭ Minsk. Tam Murku zaŭvažyła Ina — i vyrašyła ŭziać jaje na pieratrymku.
— Ja adrazu razumieła, što, chutčej za ŭsio, nie zmahu ź joj razyścisia. Tak i stałasia. Spačatku tabletki, abśledavańni, padbor charčavańnia — i voś, jana ŭžo stała častkaj siamji, — raskazvaje haspadynia.
Zdavałasia, užo nie vierniecca
Hetaj viasnoj siamja pierajechała ŭ pryvatny dom u Juzufovie. Ale płota ŭstanavić nie paśpieli: pieraškadžała drennaje nadvorje.
Koški — Murka i jašče adna vyratavanaja z vulicy, Ryžula — pačali pacichu vychodzić na śviežaje pavietra. Ich vypuskali nienadoŭha: abiedźvie hulali la doma i zaŭsiody viartalisia.
— My staralisia sačyć, ale viadoma byvaje ŭsiakaje: niechta z rabočych pakinuŭ dźviery pryadčynienymi, i jany prosta vyskačyli, — uspaminaje Ina.
U toj dzień byŭ mocny viecier, na vulicy bušavała niepahadź. Abodva hadavancy źnikli. Pozna ŭnočy viarnułasia Ryžula, a Murki nie było.
Dzień-dva haspadynia žyła ŭ tryvožnaści. Raźmiaścili abviestki, pytajučysia ŭ susiedziaŭ, dziažuryli kala dźviarej na terasie, u spadziavańni ŭbačyć znajomuju pysu.
— Spała ŭ zale, adkul vidać vulicu. Noč za nočču hladzieła ŭ ciemru. Navat u vušach źvinieła ad napružańnia, — kaža dziaŭčyna.
Na treciuju noč Ryžula pačała chvalavacca — kidałasia, miaukała. I raptam… źjaviłasia Murka. Prosta sieła pad dźviaryma — byccam ničoha nie zdaryłasia.
— Ja była ŭ šoku. A druhaja koška kinułasia da jaje — vylizvała, abdymała. Heta było tak piaščotna! Paśla hetaha siamja terminova dabudavała płot. Ale navat jon nie zaŭsiody ŭtrymlivaje kašečuju rašučaść.
— Adna ź ich kapaje pad aharodžaj jak ekskavatar, — śmiajecca Ina. — Tamu vakoł umacavali ŭsio, što možna. Ciapier hulać — tolki pad nahladam!
Napaŭniaje dom spakojem
Murka lubić ciapło, śpić z haspadarami pad koŭdraj, jeść śpiecyjalny korm i paštety. Sa stała ničoha nie biare, ale časam pryniasie padarunak — adnojčy pryniesła myš i pakłała la paroha. «Niby skazała: voś, vy taksama paješcie. Kłapatlivaja», — sa ŭśmieškaj raspaviadaje Ina.
Dziaŭčyna bajałasia zavodzić hadavanca: pieražyvała z‑za poŭści, biesparadku, novych kłopataŭ. Ale ciapier koška — častka siamji.
— Ja navat ujavić nie mahu, jak raniej žyła bieź jaje. Jana napaŭniaje dom spakojem. Ranicaju prychodzić, murčyć, kładziecca pobač. I adrazu stanovicca ciaplej, nie tolki fizična, ale i na dušy. Časam mienavita koška nahadvaje nam, što dom — heta tam, dzie ciabie čakajuć, i dzie važny navat tvoj krok ranicaj i cichaje «miaŭ» pierad snom. Murka viarnułasia tudy, dzie jaje lubiać — a chiba nie ŭ hetym sens usich historyj z ščaślivym kancom?
Kancert Maksa Karža pačaŭsia z zatrymkaj na dźvie hadziny. «Biełaruś top!» — kryčać i jon, i fanaty9
Kamientary