Катаванне перфаратарам. Мінчанка сутыкнулася з «вечным» рамонтам у суседзяў
Чытачка Onliner.by прайшла гэты квэст да канца — з бірушамі ў якасці ахоўнага інвентару, ад’ездамі да мамы і спробамі вызначыць правілы.
— Ад сваякоў мне дасталася кватэра ў хрушчоўцы. Так, не модная новабудоўля з кавярняй на першым паверсе, але затое свая. І раён нармальны, зеляніна ў двары, у асноўным адэкватныя жыльцы (за выключэннем пары асацыяльных элементаў, але і да іх я хутка прывыкла). Ну і самае галоўнае — ніякіх рамонтаў! Цішыня і спакой.
Так працягвалася гадоў пяць, пакуль у кватэру зверху не заехала маладая пара — відаць, папярэднія гаспадары пераехалі. І амаль адразу ў іх пачаўся рамонт.
Першы час я ставілася да гэтага спакойна. Ну а што — людзі толькі заехалі, робяць пад сябе. Шумелі ў будні, у дазволены час. Праблема ў тым, што я працую па графіку два праз два, і мае выхадныя часта прыпадалі на дні, калі зверху грукалі, свідравалі, шліфавалі… Атрымлівалася, што як толькі ў мяне дзень адпачынку — у іх чарговы віток рамонту.
— Паверце, цярпела я доўга. Часам затыкала вушы бірушамі, часам уключала серыял гучней. Бывала, калі ўжо зусім не было сіл, з’язджала да мамы, каб проста выспацца без фонавага шуму.
У добрае надвор’е ішла гуляць — сядала ў парку, чытала, піла каву — абы не сядзець дома і не слухаць гэтыя гукі. Часам яны знікалі — на тыдзень-два станавілася ціха. Я здагадвалася: няўжо ўсё скончылася? Але потым шум рамонту зноў вяртаўся. Прыкладна да шостага ці сёмага месяца я зразумела, што гэта надоўга, і вырашыла ўсё ж такі схадзіць пагаварыць.
Дзверы адчыніла дзяўчына, потым падышоў хлопец. Маладыя, адэкватныя, размаўлялі без агрэсіі. Сказалі шчыра: кватэра была ў дрэнным стане, усё сыпалася, рабіць давялося амаль усё — ад электрыкі да сцен. Робяць паэтапна, калі з’яўляюцца грошы, часткова сваімі рукамі.
Мы дамовіліся, што калі ў мяне выхадны і яны збіраюцца шумець — хай папярэдзяць загадзя. Калі змогуць — зрушаць тэрміны.
Так я стала рэгулярна атрымліваць у Viber паведамленні кшталту: «Заўтра з 10 да 13 будзем свідраваць, калі што — дайце ведаць». Часам у іх не выходзіла перанесці нейкі працэс рамонту, але тады хаця б я ведала, да чаго рыхтавацца. У выніку іх рамонт доўжыўся паўтара ці два гады.
Не кожны дзень, вядома, але ўсё ж такі рэгулярнасць прысутнічала. Я б не сказала, што за гэты час у нас з імі склаліся нейкія асаблівыя адносіны, але размаўлялі нармальна, па-чалавечы. Яны стараліся ісці насустрач, я старалася не выбухаць без прычыны. Да шуму ў нейкі момант проста прывыкла. Выбару ж не было — кватэра ж не здымная, а свая, і з’язджаць няма куды.
Кіраўнік Ліды заклікаў сілавікоў не спыняць палітычных рэпрэсій28
Каментары