Не так страшна, як падаецца. Беларусы расказалі пра жыццё ў Эквадоры і разборкі мясцовых бандаў
Максім і Наталля ў пошуках прыдатнай краіны для рэлакацыі выбралі Эквадор. Яны, як і многія, хто ў свой час задумаўся пра пераезд, ацэньвалі мноства варыянтаў, але па шэрагу прычын абралі Паўднёвую Амерыку. І ў цэлым вынікам задаволеныя, пра жыццё ў экзатычнай краіне яны расказваюць у сацсетках. А калі каля месяца таму сусветныя СМІ ўскалыхнула навіна пра ледзь не баі на вуліцах эквадорскіх гарадоў, выданне Tochka.by выйшла на сувязь з беларусамі, каб даведацца, наколькі небяспечна жыць у гэтай лацінаамерыканскай краіне.
Барацьба за сферы ўплыву
Эквадор лічыцца адносна спакойнай і эканамічна развітай дзяржавай Паўднёвай Амерыкі. Са слоў беларусаў, тое, што адбылося ў пачатку студзеня, коратка можна растлумачыць перадзелам сфераў уплыву.
За апошнія тры гады ў гэтай краіне змяніліся два прэзідэнты. А ў кастрычніку 2023-га па выніках чарговых пазапланавых выбараў да ўлады прыйшоў трэці — Даніэль Набоа, сын «бананавага караля».
Выконваючы перадвыбарныя абяцанні, ён сярод іншага вырашыў скончыць з «санаторнымі ўмовамі» ў мясцовых турмах, дзе наркабароны працягвалі жыць напоўніцу, падкупляючы ахову.
Даведаўшыся пра перавод у турму больш строгага рэжыму, 7 студзеня 2024 года кіраўнік адной з груповак Хасэ Масіяс Вільямар збег з месца зняволення ў горадзе Гуаякілі. На наступны дзень ягоныя саўдзельнікі ўварваліся ў офіс мясцовай тэлекампаніі і ўзялі ў закладнікі яе супрацоўнікаў (іх потым вызвалілі), а таксама выкралі паліцэйскіх у горадзе Кеведа і сталіцы Кіта.
Паралельна па турмах на фоне чаканага ўзмацнення суровасці ўтрымання пракацілася хваля бунтаў. Улады абвясцілі надзвычайнае становішча і ўвялі каменданцкую гадзіну ў начны час.
Як падкрэслілі суразмоўцы, асноўныя падзеі адбываліся ў тых месцах, дзе і ў звычайных умовах неспакойна. У асноўным гэта населеныя пункты на мяжы з Калумбіяй і буйны партовы горад Гуаякіль.
Небяспечныя не вуліцы, а людзі
У інтэрнэце часта трапляюцца відэа, як у Паўднёвай Амерыцы людзі становяцца ахвярамі рабаўнікоў на матацыклах. Як правіла, так у Бразіліі і Венесуэле.
Максім падкрэслівае, што за тры гады жыцця з гэтым не сутыкаўся. Праўда, ён не адмаўляе, што такое магчыма. Але ў курортнай зоне, хутчэй за ўсё, гэта будуць заезджыя «гастралёры». І дзейнічаць яны могуць у бязлюдных месцах ці ўначы.
Што тычыцца наркамафіі, то, па словах суразмоўцы, калі чалавек ніяк не звязаны з гэтай сферай, наўрад ці яго закране выпадковая куля. Разборкі яны ладзяць адзін з адным, і Эквадор у гэтым сэнсе выглядае больш спакойным на фоне суседзяў. А надзвычайнае становішча і бунт бандытаў якраз і сведчаць пра жаданне ўладаў узяць сітуацыю пад кантроль.
Курортныя зоны — асобная гісторыя
Максім з жонкай жыве ў курортным мястэчку Манта. Гэта пяты паводле насельніцтва горад Эквадора. І яго не кранаюць кланавыя вайны, паколькі нават крымінальныя элементы зацікаўленыя ў захаванні рэпутацыі ціхай гавані.
Суразмоўца расказаў, як з-за студзеньскіх падзей і шуміхі ў прэсе тут адмовіліся прышвартоўвацца тры лайнеры з турыстамі, што выклікала хвалю незадаволенасці мясцовых жыхароў, большасць з якіх працуе ў грамадскім харчаванні і забаўляльнай індустрыі, гэта значыць залежыць ад заезджых гасцей.
Актывізацыя картэляў у барацьбе за кантроль какаінавых маршрутаў трыху папсавала той лад жыцця, які тут існаваў дагэтуль, але глабальна сітуацыю на курортах не змяніла.
Чаму беларусы выбралі Эквадор?
Максім і Наталля перагледзелі ледзь не ўсю карту свету. Пры гэтым яны адразу вызначылі выразныя крытэрыі: вечнае лета, мора або акіян, простасць легалізацыі і адэкватная дзяржава (наколькі гэта магчыма ў сучасных умовах) у плане аховы здароўя, сацыяльнай палітыкі і працы фінансавай сістэмы.
У выніку абралі Паўднёвую Амерыку і Эквадор, куды беларусы маглі прыязджаць без візаў і жыць тры месяцы без якога-небудзь афармлення.
Цяпер гэты перыяд скарацілі да 60 дзён. Але і гэта не праблема: часу дастаткова, каб аформіць, напрыклад, двухгадовы дазвол на жыхарства.
Ёсць некалькі спосабаў. Максім, напрыклад, абраў легалізацыю на падставе дыплома. Галоўнае пытанне было толькі ў перакладзе дакумента, яго пацвярджэнні і чаканні рашэння ўладаў.
Ходзіць даляр
У Эквадоры асноўнай валютай з'яўляецца амерыканскі даляр. Таксама там адносна стабільныя цэны, у прыватнасці, на хадавыя прадукты: хлеб, малако, мяса, макароны, рыс.
А за ўстойлівасцю цэнаў і якасцю прадукцыі сочаць карэнныя жыхары. Мясцовыя індзейцы, якія жывуць па сваіх законах, нават пры нязначным падаражэнні могуць арганізаваць пратэсты, больш страшныя за бандыцкія. І пра гэта сусветная прэса не піша.
Напрыклад, папярэднія ўлады трохі паднялі цэннік на бензін. Карэнны народ перакрыў дарогі, праз што парушылася лагістыка і ў крамах на некалькі тыдняў зніклі прадукты. Цэны на паліва адкацілі да папярэдніх паказчыкаў, а палітычнае жыццё ініцыятара павышэння аказалася нядоўгім.
Паводле ацэнак Максіма, у Эквадоры рэальна працуе паняцце мінімальнай зарплаты: 460 даляраў — гарантаваны даход. Калі толькі гаворка не ідзе пра нелегальных мігрантаў з Венесуэлы і Калумбіі, гатовых працаваць за капейкі на бананавых плантацыях, цягаючы мяшкі па 60 кг.
Таксама ў гэтай марской дзяржаве танныя і разнастайныя морапрадукты, што не заўсёды бывае, напрыклад, у Еўропе. Кілаграм свежых велізарных кальмараў каштуе 3 даляры, а гіганцкі лобстар на рыбным рынку абыйдзецца ўсяго ў 4 даляры.
Практычна задарма можна набыць экзатычную садавіну, не кажучы ўжо пра бананы — адзін з галоўных артыкулаў даходаў дзяржавы.
Не лічачы паходаў у рэстаран, на прадукты беларуская пара траціць каля 300 даляраў у месяц. Пры гэтым Максім падкрэсліў, што якасць і выбар той жа малочнай прадукцыі не горшыя, чым у Беларусі.
Колькі каштуе жыллё ў Эквадоры?
Суразмоўцы змянілі ўжо тры кватэры. Усюды было па-свойму добра, але цяпер у іх аптымальнае спалучэнне кошту і якасці. Можна сказаць, што яны жывуць на мясцовай «Рублёўцы», непасрэдна на ўзбярэжжы з выглядам на акіян, а з другога боку — горы і прыгожы захад сонца па вечарах.
За «еўрадвойку» пара штомесяц аддае 430 даляраў. У гэтую суму ўключана карыстанне тэнісным кортам, двума басейнамі, турэцкай лазняй і барбекю на тэрасе. Яшчэ прыкладна 120 даляраў сыходзіць на ваду, святло і інтэрнэт.
З недахопаў — адсутнасць пральнай машыны. Яе замяняе пральня на першым паверсе.
І па вечарах, асабліва бліжэй да ўік-энду, з суседняга будынка, дзе працуе начны клуб, даносяцца дыджэйскія сэты. Максім разумее, што сем'ям з дзецьмі праз гэта можа быць некамфортна, а для яго гэта ў нейкім сэнсе яшчэ адзін бонус.
Чалавечы фактар
Галоўны мінус у Эквадоры, як і ў многіх паўднёвых краінах, — папяровая цяганіна. Праблема не толькі ў тым, што мясцовыя чыноўнікі могуць працаваць павольна. Часцяком на першы план выходзіць не бюракратыя як такая, а чалавечы фактар.
Да патрэбнага тэрміну зробяць дакументы, якія не вельмі патрэбныя, або забудуць упісаць важную інфармацыю. А выраб вельмі неабходных папер можа зацягнуцца.
Што тычыцца моўнага бар'ера, то ён лёгка вырашаецца з дапамогай сучасных лічбавых тэхналогій. Да «белага чалавека» эквадорцы ставяцца добразычліва, успрымаючы яго як патэнцыйнага інвестара. І нікуды не спяшаюцца, калі з усмешкай слухаюць галасавы перакладчык.
Ці лёгка іншаземцу знайсці працу ў Эквадоры?
Блогерства сужэнцы не манетызуюць, але часам яно дазваляе зарабляць па бартару. Некаторыя рэстараны просяць зрабіць рэкламу, а за гэта накрываюць стол і збіраюць салідны «магарыч».
У Беларусі Максім доўгі час быў рэгіянальным гандлёвым прадстаўніком розных брэндаў. Цяпер жа ён сышоў у IT, таму можа дазволіць сабе працаваць дыстанцыйна.
Каб знайсці занятасць на месцы, неабходна ведаць іспанскую мову, хоць у некаторых выпадках дастаткова і рускай з англійскай.
У асяроддзі суразмоўцы ёсць прыклад, як дзяўчына з Расіі ў Кіта зарабляе 700-800 даляраў у месяц, ведучы старонкі некалькіх устаноў грамадскага харчавання. Самі эквадорцы рабіць гэта добра яшчэ не навучыліся.
У цэлым у Лацінскай Амерыцы не хапае кваліфікаваных кадраў. І дзяржавы над гэтым працуюць, прыцягваючы спецыялістаў з-за мяжы. Інжынеры, эканамісты і кіраўнікі з веданнем іспанскай мовы знойдуць сабе прымяненне за добрае ўзнагароджанне.
Медыцына на ўзроўні
Героі артыкула ў Эквадоры працягваюць карыстацца беларускай страхоўкай, якую аформілі яшчэ да ад'езду, а цяпер проста працягваюць. У эквіваленце на дваіх выходзіць каля 15 даляраў, а мясцовая каштуе 80-100 даляраў.
Аднойчы Максіму спатрэбіўся лекар у іншым горадзе. Ён звярнуўся ў найбліжэйшую бальніцу і ў парадку чаргі бясплатна трапіў да доктара, які яшчэ і выдаў неабходныя лекі.
Такім чынам, усе іншаземцы абслугоўваюцца нароўні з эквадорцамі. Гэта звязана з вялікай колькасцю прыезджых з Венесуэлы і Калумбіі.
За складаныя працэдуры ці, напрыклад, за лячэнне зубоў, вядома, прыйдзецца заплаціць. Але і тут парадак цэнаў адэкватны. Невыпадкова многія амерыканцы прыязджаюць у Эквадор па больш танную стаматалогію або, да прыкладу, у клінікі па перасадцы валасоў. Падобна на тое, як масквічы карыстаюцца паслугамі беларускіх медцэнтраў.
У Беларусь пакуль не цягне
Рускамоўных турыстаў і рэлакантаў у Эквадоры няшмат. Адбіваецца вялікая адлегласць.
Тым не менш, Максім і Наталля пазнаёміліся з беларусамі, якія жывуць там ужо больш за 20 гадоў. Іх дачка стала найлепшай вучаніцай мясцовай школы і цяпер працягвае вучобу ўжо ў іспанскім універсітэце.
Не ўзнікае пытанняў і з тым, каб здабыць звыклыя для беларусаў прадукты. У Кіта ёсць абшчына старавераў, якая вырабляе старое знаёмае: ад «гарошку» і «шубы» да сала і казінага малака.
Зрэшты, у Паўднёвую Амерыку беларусы адправіліся ў тым ліку ў пошуках каларыту і экзотыкі. Таму часцей яны аддаюць перавагу мясцовай кухні. І ўсім прыезджым рэкамендуюць пачынаць знаёмства з севічы — нацыянальнай стравы з морапрадуктамі.
Па прызнанні Максіма, дадому пакуль моцна не цягне. Думкі пра радзіму ўсплываюць толькі ў кантэксце блізкіх людзей. Часта ў госці да Максіма і Наталлі прыязджаюць іх сябры, такія ж, як і яны, вандроўнікі.
У найбліжэйшых планах — наведаць Куэнку, культурную сталіцу. Горад знаходзіцца на вышыні каля 2500 м над узроўнем мора, а ягоны цэнтр насычаны мноствам гістарычных будынкаў каланіяльнай эпохі, якія занесеныя ў спіс Сусветнай спадчыны ЮНЕСКА.
У Эквадоры дастаткова месцаў, каб працягваць адкрываць гэтую краіну зноў і зноў.
«Двойчы ўвайсці ў раку Ла-Плата майму пакаленню не дадзена». Беларуская перакладчыца прайшла аргенцінскімі сцежкамі старых успамінаў
«У рэстаранах тут неверагодна смачна». Праграміст расказаў, як з ЗША быў вымушаны пераехаць у Мексіку
«Дрэвы аказаліся больш трывалымі за дамы». Беларуская перакладчыца прайшлася па ўругвайскай сталіцы сцежкамі старых успамінаў
«Такіх эмоцый, што «ваў!» — іх шмат!» Падарожнік з Салігорска расказаў, як праехаў на скутары ўсю Лацінскую Амерыку
Каментары