Razkazvaje Nadzieja Hareckaja, žonka Barysa Hareckaha, pres-sakratara Biełaruskaj asacyjacyi žurnalistaŭ. Pieratrus u ich doma prajšoŭ 16 lutaha.
«Dzieci źbiralisia na zaniatki, kali ŭ dźviery pačali zvanić. Ja sabrała małych u samym dalnim pakoi. Tam my i sustreli kasmanaŭtaŭ. Dzieci nie płakali, a schavalisia pad koŭdry i prycichli. Pačaŭsia pieratrus. Kuchnia, vanny pakoj… Z hamanca dastali hrošy, z sumki — padarunkavy siertyfikat ad muža. Na toj momant hetaja kartka była dla mianie daražejšaja za ŭsie hrošy. Jany zaŭvažyli maje ślozy. Padarunak nie zabrali.
Na našaj knižnaj palicy možna znajści roznuju litaraturu, ale supracoŭniki HUBAZiK vybirali knihi pa kolerach. Ubačyli spałučeńnie biełaha i čyrvonaha — zabirajuć. Tak u stopku trapiŭ zbornik vieršaŭ «Kon» Uładzimira Niaklajeva.
Pryciahnuła ich uvahu kniha «Historyja Biełarusi najnoŭšaha času ŭ dakumientach i materyjałach», vydadzienaja Jeŭrapiejskim humanitarnym univiersitetam. Prychadni jaje hartali, railisia, ale dla karcinki heta kniha nie pasavała, jak i «Nie adzinym chlebam» ksiandza Uładzisłava Zavalniuka. Jaje taksama viarnuli na palicu.
Z knih Paŭła Sieviarynca vybrali «Nacyjanalnuju ideju».
Aproč koleraŭ, pieratruśniki, zdajecca, kiravalisia ŭnušalnaściu. Tak možna patłumačyć, čamu byli zabranyja samyja toŭstyja knihi: «Imiony Svabody» i «Kalinoŭski na Svabodzie», jakija paru tydniaŭ tamu nam padpisaŭ Uładzimir Arłoŭ. My ich sami nie paśpieli navat pahartać. U dadatak pakłali jašče niekalki knih, vydadzienych biblijatekaj «Radyjo Svaboda».
My majem šmat duchoŭnaj litaratury. Nivodnuju Bibliju ludzi ŭ čornym nie adkryli. Zatoje prahartali natatniki z propaviedziami i malitoŭnyja dziońniki. A taksama ŭvažliva prahladzieli brašurku «Malitva za Biełaruś».
Potym hości, jakija admovilisia zdymać abutak ci apranuć bachiły, pierahladali siamiejnyja albomy. Usie fotazdymki pakinuli na miescy.
U nas cikavaja siamja. Kaliści dzied Barysa sabraŭ źviestki pra rodzičaŭ da šostaha kalena. Ukłaŭ heta ŭ radavod i aformiŭ u pryhožy albom. Ja chvalavałasia za hetuju knihu, bo druhoha asobnika prosta nie isnuje. «Ekśpiert» jaje hartaŭ ź cikaŭnaściu.
Palicy ź dziciačymi knihami daśviedčanyja kapalniki asabliva nie čapali. Vybaračna dastavali, praviarali, ci nie schavana tam čaho.
Ad pačatku i da kanca niepažadany čytač prabieh pa listach z turmy. Choć tyja piśmy raniej užo čytali jaho ž kalehi.
Pryjšoŭ čas raźbirać skryni z dyskami, brašurami, natatnikami, jakija daŭno lažali na bałkonie. Hetyja skryni — letapis našaha žyćcia. Nu jak ty vykinieš dysk ź Pieśniami Svabody 2006 hoda abo padšyŭki časopisaŭ? Z bałkona šukalnik spytaŭ: navošta vy heta zachoŭvajecie stolki hadoŭ?
Što ž adkazać na heta čałavieku, jaki saromiejecca navat pakazać svoj tvar.
U hety čas małyja padkralisia da nas, pačali abdymać tatu, tata staŭ davać im nakazy: Barys dumaŭ, što jaho zabiaruć. HUBAZaŭcy skazali, što siamja zastajecca razam, nikoha nie zabirajuć. Ad hetaha usim stała trochi lahčej.
A kali jany z domu pajšli, u kvateru prybiehli dźvie siabroŭki, jakija dziažuryli pad voknami. Adna pryniesła torbu cacak dla dziaciej. Jakaja tam užo škoła! Zaniała ich, supakoiła, dapamahła mnie prybracca. Druhaja zabiaśpiečyła navinami i terminovaj suviaźziu. Jak ža važny taki prychod bližniaha!»
Da pravaabaroncaŭ i žurnalistaŭ pa ŭsioj krainie, a taksama kiraŭnictva BAŽ pryjšli siłaviki
«Dzieci pachavalisia, im było strašna»: namieśnik staršyni BAŽ pra pieratrus
Ciapier čytajuć
Kaleha pamierłaha vykładčyka Ščukina: Jaho kinuła žonka ź dziećmi, pačałasia depresija. U vyniku zvolnili za prahuły7
Kamientary